Μεγάλωσα σε χωριό και αυτό μου αρκεί

Της Χριστίνας Γεωργίου

Ο Γάλλος σημειολόγος Ρολάν Μπαρτ έγραψε κάποτε ότι «η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία». Πράγματι. Ποιος θα αρνιότανε να ξεστομίσει κάτι το αντίθετο;

Η παιδική ηλικία είναι εκεί που ανήκει η καρδιά σου. Είναι ο τόπος που γελάς πιο πολύ σαν τρελός. Ο λόγος που χαζεύεις ένα παιδί το οποίο στραβοπατάει γλυκά στο παμπάλαιο παιχνίδι του πάρκου της γειτονιάς σου. Είναι ο τόπος που βλέπεις κάθε Κυριακή τη γιαγιά σου να σε κοιτάζει στα μάτια με τα κουρασμένα μάτια της και τα κάτασπρα μαλλιά της. Είναι ο τόπος που έκανες τα πρώτα βήματά σου, έριξες τις πρώτες αγκαλιές του μπαμπά και της μαμάς και ο τόπος που έδωσες το πρώτο αθώο χαστούκι της αδερφής σου επειδή σου «πήρε» τα καινούργια παπούτσια σου.

Η πραγματική σου πατρίδα είναι εκεί που έμαθες τις πρώτες λέξεις. Τι πάει να πει ζωή, θάνατος, άσπρο, μαύρο και κόκκινο.
Η πατρίδα μου λοιπόν εμένα είναι χωριό. Και συγκεκριμένα Κοκκινοχώρι. Και αν στα χαρτιά φαίνεται να είναι κομμάτι άλλης πόλης, εγώ θα συνεχίζω να λέω ότι είναι Κοκκινοχώρι. Με κόκκινο, κατακόκκινο χρώμα το χώμα του.
Κι αν μεγάλωσα, κι αν έζησα σε πόλη, κι αν δουλεύω στην πρωτεύουσά μας, κι αν κλείνω δωδεκάωρα έξω από το σπίτι στο χωριό λόγω υποχρεώσεων, δεν χορταίνω να μετράω τα δευτερόλεπτα για να πάω πίσω στο χωριό. Να μυρίζω τη φύση, να δω παιδιά να παίζουν στις αυλές των χωριατόσπιτων, να πηγαίνω στο περίπτερο της γειτονιάς και μέχρι να φύγω να χαιρετήσω τους μισούς συγγενείς και γείτονες.

Αυτό αγαπάω πιο πολύ, αν και κάποιες φορές καταντάει εκνευριστικό. Εκνευριστικό γιατί όπου πας και όπου σταθείς θα συναντήσεις κάποιο που θα σπάζει το μυαλό του να θυμηθεί ποια είναι η γιαγιά σου και ποιος ο παππούς σου. Όμως, όταν πια τελειώσει η συζήτηση, θα σκάσω τεράστια χαμόγελα. Γιατί είναι μαγεία να μεγαλώνεις σε ένα χωριό. «Μπαμπά-μαμά, φεύγω» τους λες και μετά από δέκα λεπτά τους βλέπεις στο δρόμο να πηγαίνουν στη θεία σου για καφέ. Και εσύ να πίνεις τον καφέ σου στο διπλανό καφεστιατόριο.

Είναι μαγεία να μεγαλώνεις σε ένα χωριό. Πόσο μάλλον να ερωτεύεσαι και να αγαπιέσαι από άτομο του διπλανού χωριού. Να ρίχνεις ματιές κρυφές σ’ ένα χωριουδάκι.

Εκεί μεγάλωσα και εκεί θα συνεχίσω να μεγαλώνω. Πιστή στο χωριό. Στην παράδοση και στο κόκκινο χώμα. Κι όταν πια γίνω μάνα, θα παίρνω το ποδήλατο με την οικογένειά μου για μια βόλτα στα σοκάκια του χωριού. Θα παίζω στις λάσπες και θα φτιάχνω σπιτάκια μ’ αυτές, μαζί με το παιδί μου. Όπως συνήθιζα το Σάββατο στο χωριό όταν ήμουνα μικρή. Κι όταν πια μεγαλώσω και γίνω γριούλα, θα αράζω στην παλιά πολυθρόνα της γιαγιάς ξυπόλητη, να απολαμβάνω τις βροχές στο χωράφι.
Μεγάλωσα και θα μεγαλώνω σε χωριό. Και αυτό μου αρκεί.