Του
Δημήτρη Παλμύρη
Είναι καλή εκτόνωση, η αγανάκτηση και οι φωνές για το κράτος, τις υπηρεσίες που τελικά οδηγούν μέχρι και σε θανάτους παιδιών. Ωστόσο, εάν πρόκειται απλά για εκτόνωση, προτείνω τη γυμναστική και το σκληρό ροκ. Και να με συγχωρήσουν όσοι εκφράζουν γνήσια οργή για το θέμα αυτό. Απλώς θεωρώ πως η γνήσια οργή όταν δεν μετουσιώνεται σε συνείδηση τού τι πραγματικά πρέπει να αλλάξει, τότε δεν μας προσφέρει πολλά. Αυτό πρέπει να ειπωθεί, καθώς υπάρχουν πολύ χειρότερες περιπτώσεις. Αυτοί που οργίζονται τώρα, αυτό που πάντοτε έχουν να μας προτείνουν είναι το «λιγότερο» κράτος. Αυτοί που τόσα χρόνια φωνάζουν για σπατάλες που γίνονται στον τομέα των κοινωνικών παροχών. Που φωνάζουν για τα «επιδόματα του κάθε τεμπέλη». Που ενοχλούνται όταν στα σχολεία των παιδιών τους έρχονται «προβληματικά» παιδιά. Που ενοχλούνται όταν γίνονται προσλήψεις στο δημόσιο για τη διαχείριση τέτοιων προβλημάτων.
Δεν είμαστε εμείς υπόχρεοι να πληρώνουμε υποδομές και λειτουργούς για τον κάθε αποτυχημένο, έτσι; Αυτό είναι το δόγμα της ελεύθερης αγοράς. Αυτή είναι η αντίληψη που δημιουργεί ο κοινωνικός ανταγωνισμός. Τα όρια της μπαίνουν μονάχα στο να μην πεθαίνουν αυτοί που μένουν πίσω. Να μην κοιμούνται στα παγκάκια έξω από τους πύργους μας. Να μη μας χαλάνε την εικόνα που δίνουμε στη ζούγκλα μας. Να μη μας θυμίζουν πως τα θεμέλια αυτής της κοινωνίας είναι βουτηγμένα στο αίμα και τον ιδρώτα. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να μένουν στο περιθώριο και να μην μας ενοχλούν με τους θανάτους τους. Αυτό θα έπρεπε να φροντίζουν οι υπηρεσίες. Να τους κρατάνε εκεί στην άκρη. Εκτός κοινωνικού συνόλου, αλλά και ζωντανούς. Να μπορούμε να κάνουμε και κανένα φιλανθρωπικό event για να νιώθουμε καλύτερα με τον εαυτό μας. Προσφέραμε. Τι άλλο να κάνουμε;
Από εκεί και πέρα, εάν θέλουμε πραγματικές λύσεις θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι θέλουμε κράτος. Και όχι, οι πολιτικές επιδομάτων δεν είναι κράτος. Είναι εξαγορά κοινωνικής «ησυχίας». Αντίθετα, χρειάζονται υποδομές και θεσμοί που να μπορούν πραγματικά να προσφέρουν στην κοινωνία. Όχι μόνο σε όσους φτάνουν στα άκρα της ανθρώπινης εξαθλίωσης, αλλά για όλους μας. Γιατί τέτοιες υποδομές θα αγκαλιάσουν τουλάχιστον και τους τομείς της Υγείας και της Παιδείας. Από εκεί και πέρα, εάν φοβόμαστε την πιθανή γραφειοκρατία και τον «δημοσιοϋπαλληλισμό», τότε ας αρχίσουμε να μελετάμε τις δυνατότητες δημοκρατικού (λαϊκού) ελέγχου τέτοιων υπηρεσιών.
Εάν όλα αυτά φαντάζουν τρομερά και φοβερά ή ουτοπικά, τότε γιατί φωνάζουμε για τις «παράπλευρες απώλειες» μιας πολιτικής, η οποία δεν πιστεύει στην κοινωνία, η οποία ακόμη και στα μίνιμουμ αναγκαστικά θα αποτυγχάνει στον ένα ή στον άλλο βαθμό; Απλά για εκτόνωση;
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
