Μην τρώτε τη σάρκα μου…

Της Έλπις Γεωργίου

Κατά την περίοδο των γιορτών είδαμε όλοι ένα πολύ ενδιαφέρον διαφημιστικό στην τηλεόραση, όπου παιδάκια κάπου στην Αφρική, κάθονταν στα γόνατα ενός Άγιου Βασίλη και του έλεγαν τι ήθελαν για τα Χριστούγεννα. Κανένα, μα κανένα παιδάκι δεν ζήτησε δώρο. Το ένα είπε ότι θέλει να μη φοβάται η μαμά του, το άλλο είπε ότι θέλει νερό, το άλλο είπε ότι θέλει φαγητό, ασφάλεια! Αυτά τα παιδιά δεν είναι σαν τα δικά μας. Βλέπετε κάποιοι αποφάσισαν ότι πρέπει να υπάρχουν παιδιά που μπορούν να γελούν, να είναι χορτάτα και να ζητούν δώρα, και παιδιά που πονάνε, διψάνε, πεινάνε, σκοτώνονται, χάνουν τους γονείς τους ή δουλεύουν σκλάβοι! Θυμήθηκα το ρεπορτάζ της Αθηνάς Τζίμα που διάβασα πριν καιρό στο διαδίκτυο! «Όταν ο κόσμος τρώει σοκολάτα, τρώει τη σάρκα μου».

Πρόκειται για τη μαρτυρία ενός παιδιού σκλάβου στις φυτείες που προμηθεύουν κακάο τις βιομηχανίες. Στις φυτείες κακάο κάθε χρόνο πέθαινε το 11% των εργατών, περισσότεροι από τους οποίους είχαν απαχθεί απ’ την Αγκόλα και δούλευαν παρά τη θέλησή τους.

Το 2000, μια σειρά από δημοσιογραφικές έρευνες αποκάλυψαν ότι η δουλεία “ζει και βασιλεύει” στις φυτείες κακάο. Και αυτοί οι σύγχρονοι σκλάβοι δεν είναι ενήλικοι, αλλά παιδιά που πουλιούνται απ’ τις οικογένειές τους και πολλά πεθαίνουν πριν προλάβουν να ενηλικιωθούν.

Η UNICEF υπολογίζει ότι περίπου μισό εκατομμύριο παιδιά εργάζονται σε φυτείες κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού, που από τη δεκαετία του ’70 διατηρεί την παγκόσμια πρωτιά στις εξαγωγές κακάο. Οι ηλικίες των εργατών κυμαίνονται από 5 μέχρι 16 και προέρχονται απ’ τις φτωχότερες χώρες της ηπείρου, όπως είναι η Μπουρκίνα Φάσο και το Μάλι.

Τα παιδιά πρέπει να μεταφέρουν σάκους που έχουν πολλαπλάσιο μέγεθος και βάρος απ’ τα ίδια. Αν καθυστερήσουν στη μεταφορά των σάκων, τιμωρούνται, συνήθως με μαστίγωμα. Παιδιά κάτω των 10 ετών χειρίζονται τεράστια μαχαίρια, με τα οποία σπάνε το σκληρό κέλυφος που φιλοξενεί τους πολύτιμους καρπούς. Δεν υπάρχει ούτε ένα παιδί χωρίς σημάδια στο σώμα του, από τραυματισμούς με τα μαχαίρια. Μερικά έχουν χάσει ακόμα και τα χέρια τους, εξαιτίας μίας και μόνο κακώς υπολογισμένης κίνησης.

Όταν μάθουν να χρησιμοποιούν τα θανατηφόρα εργαλεία της “δουλειάς” τους, έχουν να αντιμετωπίσουν άλλους κινδύνους. Καθημερινά, χρησιμοποιούν τοξικές ουσίες για να ραντίσουν τις φυτείες, χωρίς ίχνος προστασίας. Όταν τελειώνει η δουλειά της ημέρας, πολλές ώρες αφότου έχει πέσει το σκοτάδι, τα παιδιά τρώνε το φαγητό που τους αναλογεί: καλαμπόκι και μπανάνες. Το βράδυ κοιμούνται πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Τα ξημερώματα αρχίζουν πάλι τη δουλειά. Όσα παιδιά επιχείρησαν να αποδράσουν και πιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν ανελέητα.
Αυτός είναι ο κόσμος μας! Καληνύχτα, Κεμάλ…