Μπόλικος σανός

Της Νίκης Κουλέρμου

 

 

Ας δούμε τα πράγματα με ορθολογισμό. Ας μην αιθεροβατούμε και ας μη ντομπάρουμε το εθνικό αίσθημα δικαίου με πατριωτικές κορώνες και κυρίως ας μην κραυγάζουμε με πολεμικές ιαχές ως εάν να είμαστε ο γίγαντας με ξύλινα πόδια ή ως να καλούμε τους δύο ελέφαντες -Ελλάδα και Τουρκία- να «παίξουν» στο γρασίδι μας…

Η παγκόσμια Ιστορία απέδειξε ότι όλα τα προβλήματα και οι διαφορές λύονται με διάλογο και καλή πολιτική θέληση. Οσοι πόλεμοι και αν έγιναν, όσα θύματα και αν είχαμε από τις πολεμικές συρράξεις για επίλυση διαφορών, όσο αίμα και αν χύθηκε, οι αντιμαχόμενες πλευρές παρακάθισαν στο τραπέζι του διαλόγου για να λύσουν τις διαφορές τους.

Ως εκ τούτου θα ήταν πολιτική μωρία να  εθιζόμαστε και μόνο στη σκέψη ότι θα προκαλέσουμε κόστος στην Τουρκία με ανταπόκριση-αντίδραση από την Αεροπορία ή το Ναυτικό της Ελλάδας σε τυχόν διενέργεια γεωτρήσεων από την Τουρκία νοτίως της Κρήτης.  Είναι το λιγότερο επικίνδυνο ο Πρόεδρος ενός ανεξάρτητου κράτους όπως είναι η Κύπρος να κραδαίνει την απειλή προς την Τουρκία ότι η Ελλάδα διαθέτει και Ναυτικό και Αεροπορία για να απαντήσει, αν τυχόν χρειαστεί. Διερωτώμαστε αν το κάνει για να εκμαιεύσει την αντίδραση που χρειάζεται από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη διεθνή κοινότητα, απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα.

Πλην όμως για ακόμα μια φορά έπαθε και θα έπρεπε να είχε μάθει… Ούτε η ΕΕ ούτε οι ΗΠΑ έχουν διάθεση να στήσουν πόδι απέναντι στην Τουρκία. Δεν θέλουν να έρθουν σε ρήξη με τη χώρα που γλυκοκοιτάζει τους εξ ανατολών «εχθρούς» των ΗΠΑ και της ΕΕ, τη Ρωσία και την Κίνα, ή ακόμα και το Ιράν… Το «διατλαντικό μήνυμα» ήταν αλήθεια μια κάποια ευχάριστη έκπληξη όταν ακούσαμε ότι σ’ αυτό -με βάση την πρόσκληση που στάληκε από τον κ. Μπορέλ στους ΥΠΕΞ των 28- στόχευσε η τηλεδιάσκεψη του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων με τον Μάικ Πομπέο. Γελαστήκαμε όμως… Ούτε διατλαντικό μήνυμα ούτε διεθνής πρωτοβουλία. Τις ΗΠΑ και την ΕΕ ενδιαφέρουν η Λιβύη… Εξάλλου η Αραβική Άνοιξη δεν τους άνοιξε την πόρτα στη βόρεια Αφρική. Μόνο εμφύλιους έφερε και πόνο στους λαούς της περιοχής. Ακόμα και η Γαλλία άργησε να ξυπνήσει και να αντιδράσει απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα. Κι εδώ η μάχη είναι ποιος θα επικρατήσει, λοιπόν, και ποιανού τα συμφέροντα θα εξυπηρετηθούν καλύτερα από τον έλεγχο της κατάστασης. Η μικρή Κύπρος δεν είναι παρά μια παρωνυχίδα στην προσπάθεια των Αμερικανών να ελέγξουν την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Μπορεί να λένε ότι τα ελληνικά νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα αλλά από την άλλη δεν κρύβουν ότι γι’ αυτούς «η Τουρκία είναι σημαντική χώρα»…

Έτσι η Κύπρος μπορεί να περιμένει ειρηνική λύση για ακόμα 40 χρόνια, ενώ η Ελλάδα είναι του χεριού τους στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Αν της υποδείξουν «κάτσε» θα κάτσει… Εξάλλου αυτό έδειξε και η επίσκεψη Μητσοτάκη στο Ισραήλ. Άστραψε και βρόντηξε ο Έλληνας Πρωθυπουργός κατά της Τουρκίας αλλά ο Νετανιάχου δεν είπε λέξη για την Τουρκία… Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Όλα είναι συμφέροντα τα οποία αν δεν διαγνώσουμε σωστά, αν δεν ξεκαθαρίσουμε ότι πατριωτισμός είναι να βάλουμε τα δικά μας συμφέροντα πάνω από όλα τα άλλα, θα συνεχίσουμε να τρέφουμε όνειρα και ψευδαισθήσεις, ενώ οι κυβερνώντες, σε Κύπρο και Ελλάδα, θα σερβίρουν μπόλικο σανό στους αφελείς.