Να ανατραπούν οι λογικές της υποταγής

Του Γιάννη Κακαρή

 

Έντονες πιέσεις στους μισθούς και τα ωφελήματα των εργαζομένων, αλλά και σε θέσεις εργασίας, δείχνουν τα πρώτα στοιχεία για τις επιπτώσεις από την κρίση του κορονοϊού. Με βάση έρευνα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, τον Μάιο στην Κύπρο σημειώθηκε αύξηση των ανέργων οι οποίοι είναι εγγεγραμμένοι στα γραφεία εξευρέσεων εργασίας κατά 3.984, σε σύγκριση με τον Φεβρουάριο πριν την κρίση (από 25.620 σε 29.604), ενώ εκτιμάται ότι μετά τη διόρθωση των στοιχείων ως προς τις εποχικές διακυμάνσεις ο συνολικός αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 12.273 πρόσωπα (από 21.809 σε 34.082).

Σημειώνεται ότι σε πολλά επαγγέλματα οι πιέσεις στους μισθούς και τα ωφελήματα των εργαζομένων, καθώς και στις θέσεις εργασίας, ξεκίνησαν από το πρώτο τρίμηνο, δηλαδή από την πρώτη φάση της έναρξης της κρίσης του κορονοϊού.

Ας μην μένουμε όμως σε απλούς και ανούσιους αριθμούς. Η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο σκληρή για εμάς τους εργαζόμενους.

Την ώρα που οι εργοδότες έχουν ενισχυθεί από το κράτος με παχουλά επιδόματα, οι εργαζόμενοι καλούνται να ζήσουν σε εξευτελιστικές συνθήκες. Συνθήκες γαλέρας.

Ενώ έλαβαν απευθείας μερικά δισεκατομμύρια ευρώ οικονομική στήριξη, την ίδια ώρα έλαβαν έμμεσα άλλα τόσα περίπου, αφού το κράτος πλήρωνε το 60% των μισθών των εργαζομένων. Προϋπόθεση ήταν να μην υπάρξουν απολύσεις ούτε μειώσεις μισθών. Μειώσεις μπορούν να γίνουν μόνο με τη συγκατάθεση των εργαζομένων και εφόσον μειωθούν οι αντίστοιχες ώρες εργασίας.

Φυσικά μπορούμε όλοι να αντιληφθούμε πόσο κάλπικη είναι αυτή η «δικλίδα ασφαλείας», αφού υπό το φόβο που ασκήθηκε στους εργαζόμενους δεν μπορούσαν να αρνηθούν το οτιδήποτε.

Την ίδια ώρα τα σχέδια είναι ραμμένα με τόση μαεστρία, που αφήνουν το ελεύθερο στους εργοδότες να κάνουν μεγαλύτερα αίσχη από το 2013. Έτσι βρήκαν τον τρόπο να κόψουν τα διάφορα επιδόματα που περιλαμβάνονται στις συμβάσεις, ενώ οι εργαζόμενοι θα πρέπει να παράγουν την ίδια (ίσως και μεγαλύτερη) εργασία. Επίσης βάζουν το ίδιο ποσοστό ταμείου προνοίας, αλλά αυτό γίνεται πάνω στο μισθό που καταβάλλει ο εργοδότης. Δηλαδή στο 40%. Άρα τσεπώνει το υπόλοιπο.

Αποκόπτοντας, λοιπόν, αυθαίρετα τα δικαιώματα των εργαζομένων, σε συνδυασμό με το ήδη μειωμένο προσωπικό (στις πλείστες των περιπτώσεων), οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να εργάζονται με μεγαλύτερη πίεση. Ένα παράδειγμα μπορεί να είναι όσοι εργάζονται σε βάρδιες, που υποχρεώνονται να εργάζονται διπλάσιες ημέρες με λιγότερα χρήματα.

Όσα παραδείγματα και αν δώσουμε όμως, δεν αρκούν για να σκιαγραφήσουν την πραγματικότητα.

Οπότε οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα και από κανέναν. Μόνο με συλλογικό αγώνα μπορούν να ανατραπούν οι λογικές της υποταγής, που θέλουν τα εργασιακά δικαιώματα να ορίζονται από τις ορέξεις του κεφαλαίου.