Να κυβερνούν οι γαµπρούες και οι συµπέθεροι…

Της Αννας Μισιαούλη

Τη συναυλία για τον Μάριο Τόκα βρήκε ο Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας για να σχολιάσει τη στάση εργασίας των εκπαιδευτικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, λέγοντας ότι «είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν κάποιοι ότι δεν είναι οι συνδικαλιστές που κυβερνούν, αλλά µε βάση το Σύνταγµα, εκείνος που ο λαός ορίζει για να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου».

Ως γεγονός, Πρόεδρε, ο λαός δεν όρισε τη διακυβέρνηση του τόπου ούτε σε συµπεθέρους, ούτε σε γαµπρούες. Αλλά δεν είδαµε καµιά ευαισθητοποίηση για το συγγενολόι. Ούτε και κανένα αυστηρό µήνυµα προς αυτούς.

Ούτε για τις εκροές την κλειστή περίοδο του κουρέµατος, ούτε για τα τσιτάτα του γαµπρού, ούτε για τα προκλητικά πάρτι των θυγατέρων. Μόνο inner peace και heaters.

Αντιθέτως, κάθε φορά που µια επαγγελµατική οµάδα προβαίνει σε διεκδικήσεις και αποκατάσταση των δικαιωµάτων της ξεκινούν τα αυστηρά µηνύµατα σε κάθε εκδήλωση και µε κάθε αφορµή. Και για να µην ξεχνιόµαστε υπάρχει και το αµίµητο που εκτοξεύεται κάθε λίγο και λιγάκι από την κυβερνώσα ΟΕΒ για απαγόρευση των απεργιών και «νοµοθετική ρύθµισή της».

Κατά τα άλλα «σέβοµαι τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, σέβοµαι τους αγώνες τους για διασφάλιση των συµφερόντων των µελών τους», µε το απαραίτητο συνοδευτικό για κατάληψη, «δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτές ανάλογες συµπεριφορές».

Έχει δίκαιο όµως ο Πρόεδρος. Την ανοχή στα όσα υπέστησαν οι εργαζόµενοι κατά τη δική σας διακυβέρνηση κάποτε τα χαρακτηρίζατε και εσείς και οι υπουργοί σας «υπεύθυνη στάση» γιατί σας σύµφερε. Τότε οι συνδικαλιστές όλοι ήταν και υπεύθυνοι και ώριµοι και οι συγκεκριµένες συµπεριφορές µια χαρά ανεκτές γίνονταν.

Τώρα εν της παπαδκιάς τα ξύλα. ∆εν σας συµφέρει και κλοτσάτε. Και αυτό το κάνετε κάθε φορά που γίνεται κάτι που δεν συνάδει µε τους σχεδιασµούς σας.

Το ερώτηµα όµως που τίθεται είναι πόσες φορές προχωρήσατε σε αυτοκριτική για όσες δυσµενείς πολιτικές εφαρµόσατε για τους εργαζοµένους τούτου του τόπου, για τις ευάλωτες οµάδες πληθυσµού, για τους νέους που µεταναστεύουν και το γνωστό πλέον brain train, για τους ηλικιωµένους και συνταξιούχους που φυτοζωούν, για όλους αυτούς -και δεν είναι λίγοι, είναι το ένα πέµπτο του πληθυσµού όπως καταδεικνύουν οι αριθµοί- που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, για τους άστεγους που πληµµύρισαν τον τόπο και ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια, για την κάθε οικογένεια που βγαίνει στους δρόµους κακήν κακώς γιατί της εκποιείται το σπίτι.

Να είστε βέβαιος πως δεν µένετε στην Ιστορία ως Πρόεδρος που κυβερνήσατε εσείς τον τόπο, αλλά το σόι σας και δεν τα πήγε και καλά.