Να μοιραστούμε την πατρίδα, όχι να τη μοιράσουμε

Της Μαρίας Φράγκου

Ο βροχερός καιρός από τη μια και το τσουχτερό κρύο από την άλλη δεν συμμάχησαν μαζί μας. Εμείς, όμως, κόντρα στα καιρικά φαινόμενα, μαζευτήκαμε στο γήπεδο της Τσεντίν Καγιά παρά το Λήδρα Πάλας για να στείλουμε το μήνυμα πως η ειρήνη στην Κύπρο δεν μπορεί να εμποδιστεί.

Και με μια φωνή, να πούμε στους Αναστασιάδη και Ακιντζί πως στηρίζουμε την προσπάθειά τους, που είναι προσπάθεια για την Κύπρο και το λαό μας.

Να τους καλέσουμε να κλείσουν τα αυτιά στην άρνηση και στην απόρριψη και να δουν αυτά που μας ενώνουν. Και είναι πολλά. Πάρα πολλά.

Το κρύο βράδυ της Τρίτης τους στείλαμε το μήνυμα πως πρέπει να μοιραστούμε την πατρίδα μας και όχι να τη μοιράσουμε.

Αυτό το σύνθημα, γραμμένο σε πλακάτ στα χέρια ενός συνοδοιπόρου στη μεγάλη εκδήλωση της Τρίτης, ειλικρινά με συγκλόνισε. Οκτώ λέξεις μέσα από τις οποίες περιγράφεται όλη η ουσία του προβλήματος.

Και όλο το νόημα της προσπάθειας να κάνουμε την Κύπρο ξανά, ενωμένη, κοινή πατρίδα των παιδιών της.

Χθες ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, στον οποίο σέρνουμε τα εξ αμάξης όταν κι άμα πρέπει -και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές το κάνουμε γιατί οι πολιτικές που προωθεί αυτό επιβάλλουν- έστειλε ένα δυνατό μήνυμα για την υπόθεση της Κύπρου.

«Είναι ένα ρίσκο, αλλά όταν μιλάμε για την ειρήνη, αυτοί που δεν παίρνουν κανένα ρίσκο, παίρνουν το μεγαλύτερο ρίσκο». Μια αλήθεια μεγάλη.

Γιατί πώς θα ξέρουμε πως δεν μπορούμε να λύσουμε το Κυπριακό, αν δεν διαπραγματευτούμε; Πώς θα ξέρουμε πως μπορούμε να φτάσουμε στο τέλος του δρόμου, αν δεν διαβούμε αυτό το δρόμο;

Η όποια λύση δεν λέει κανείς εκ προοιμίου ότι θα είναι η ιδανική ή θα συμφωνήσουμε εν λευκώ με το περιεχόμενό της. Ούτε όμως εκ προοιμίου την απορρίπτουμε. Πριν τη δούμε, πριν ενημερωθούμε για αυτήν δεν την αναθεματίζουμε.

Και δεν την αναθεματίζουμε γιατί μισό αιώνα τώρα, όλοι μόνο για λύση μιλάμε και όλοι μόνο τη λύση ευαγγελιζόμαστε. Αμα είμαστε στα πρόθυρα ενός σχεδίου λύσης, όταν φτάνουμε τόσο κοντά όπως τώρα, γιατί πρέπει να την υποσκάπτουμε;

Κι επειδή όσο φτάνει η ώρα της λύσης κάποιοι βγάζουν τα σπαθιά από τα θηκάρια για να δυσφημίσουν όσο παραπάνω γίνεται τη λύση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, ας μας πουν πού ήταν τόσα χρόνια; Πόσοι Πρόεδροι της Δημοκρατίας δεν διαπραγματεύτηκαν αυτή τη μορφή λύσης; Ολοι. Πότε εναντιώθηκαν στον Μακάριο; Ή πότε τα έβαλαν με τον Τάσσο Παπαδόπουλο;

Και αλήθεια, πώς την είδε ο Νικόλας Παπαδόπουλος και τι μήνυμα στέλνει όταν ειρωνεύεται τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, στην έκκλησή του προς τους δημοσιογράφους να είναι προσεκτικοί σε όσους επιχειρούν να δημιουργήσουν πρόβλημα στο στόχο για επανένωση; Και καλεί κι αυτός τους δημοσιογράφους να είναι προσεκτικοί με όσους προσπαθούν να παραπλανήσουν το λαό με «εποικοδομητικές ασάφειες»; Μα αφού από εσάς κ. Νικόλα Παπαδόπουλε πρέπει να προσέχουμε. Μέρος της προσπάθειας δημιουργίας προβλήματος στο στόχο για επανένωση είστε κι εσείς.

Υ.Γ.: Ο Ακιντζί έκλεισε τα αυτιά στις σειρήνες που του διαμηνούσαν να μη δώσει χάρτες. Ούτε αυτό θα του το αναγνωρίσει η απορριπτική κουστωδία;