Του Τάσου Περδίου
H απάντηση του προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις αποκαλύψεις Κληρίδη για προνομιακή μεταχείριση συγγενικών του προσώπων σε υπόθεση αξιογράφων δείχνει το πρόσωπο ενός βασικότατου πυλώνα της Πολιτείας ο οποίος δεν έχει καμία επαφή με την κοινωνία. Η φράση “όλα έγιναν νόμιμα και νομότυπα” είναι ένα αφόρητο κλισέ το οποίο, σε μια κοινωνία στην οποία επανειλημμένως δόθηκε το δικαίωμα να αμφισβητεί τους θεσμούς, έχει την ίδια επίδραση με το λάδι στη φωτιά. Πέραν τούτου, στηρίζεται στη λογική “ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό” και αυτή η λογική δεν αρμόζει σ’ ένα θεσμό ο οποίος εκτός από το να ασχολείται στενά με το γράμμα του νόμου, αποτελεί το ένα τρίτο των πυλώνων εξουσίας της Πολιτείας. Έχει ως εκ τούτου, εξ αντικειμένου και πολιτική σημασία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αποζημίωση των συγγενικών προσώπων του προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου ήταν νόμιμη. Αλλά πόσο ηθικό είναι να γίνεται αυτό όταν η ίδια νόμιμη θεραπεία αποδεικνύεται όνειρο απατηλό για χιλιάδες άλλους πολίτες που είχαν την ίδια ακριβώς μοίρα; Αυτό είναι το πολιτικά καταστροφικό αποτέλεσμα μιας απολύτως νόμιμης απόφασης στο πλαίσιο της λογικής “ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό”.
Tο καίριο ζήτημα δεν είναι αν όλα όσα αποκάλυψε ο κ. Κληρίδης είναι νομικώς εσφαλμένα με την έννοια ότι δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει σε παιδιά δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου να εργάζονται σε δικηγορικά γραφεία. Το κεντρικό ζήτημα είναι το περί δικαίου αίσθημα το οποίο είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Το αίσθημα της κατάφωρης αδικίας, της ηθικής παρεκτροπής, της λειτουργίας των θεσμών της Πολιτείας στη βάση δύο μέτρων και δύο σταθμών είναι διάχυτο στην κοινωνία και καλά κάνουν όλοι όσοι φιγουράρισαν στις αποκαλύψεις του Νίκου Κληρίδη να έρθουν σε επαφή με την κουκκίδα γης που λέγεται Κύπρος στον πλανήτη γη.
Σε μια κοινωνία στην οποία ο ανώτατος άρχοντας του κράτους προσπέρασε ως ανάξιο αναφοράς το γεγονός ότι η στενή του οικογένεια φυγάδευσε εκατομμύρια των εκατομμυρίων πριν το κούρεμα την ώρα που “κοινοί θνητοί” έχαναν τα ταμεία προνοίας τους, οι πολίτες χρειάζονται σανίδα εμπιστοσύνης σε θεσμούς. Αυτή η σανίδα ήταν η δικαιοσύνη, αλλά η υπηρεσία που προσέφερε η μεγαλειώδης αποκάλυψη των δεσμών αίματος της οικονομικής ελίτ του τόπου και του βαθύτερου προσώπου του βαθέος κράτους είναι να αφαιρέσει και την τελευταία ικμάδα εμπιστοσύνης στους θεσμούς, αλλά και ασφάλειας των πολιτών.
Μπορεί ο καθένας να σκεφτεί ποια θα ήταν η πρώτη, αυθόρμητη αντίδρασή του όταν βρεθεί σε θέση άμυνας απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή, είτε αυτή λέγεται εκποίηση του σπιτιού του από την τράπεζα, είτε λέγεται διαπροσωπική διαφορά, είτε διαφορά με το κράτος ή οποιαδήποτε κατάσταση η οποία χρήζει λύσης και διευθέτησης. Η προσφυγή στο δικαστήριο είναι το τελευταίο καταφύγιο ελπίδας για τους κακομοίρηδες και τους “κοινούς θνητούς”. Στην περίπτωση του Ανωτάτου Δικαστηρίου με την εξουσία δευτεροβάθμιας εξέτασης και τελεσιδικίας είναι στην κυριολεξία η τελευταία ελπίδα. Ή μήπως ήταν;
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
