Ο ∆ηµήτρης τους…

Του Γιώργου ∆εληγιάννη

Σου γράφω τώρα, ούτε για να πω πόσο καλός ηγέτης ήσουν, ούτε πόσο µεγάλος ή µικρός ήσουν για αυτή τη δύσµοιρη χώρα, ούτε για τα λάθη ή τα καλά σου. Πρόεδρο, ή Γενικό Γραµµατέα δεν θα σε αποκαλέσω γιατί αυτά ήταν εφήµερα… ούτε σύντροφε θα σε πω γιατί αυτόν τον τίτλο δεν τον απέκτησα ποτέ (τουλάχιστον τυπικά και όπως προβλέπεται).

∆ηµήτρη τους θα σε πω, τώρα που έφυγαν τα προβλεπόµενα και θα µιλάµε µε τη Μαριάννα, τη Χριστίνα, τον Χρήστο.
Τις µέρες που έφυγες, λοιπόν, έγινε µια συναυλία για τον Μίκη στην Αθήνα… Και είδα κάτι αποσπάσµατα στο ίντερνετ που µε έκαναν να σκεφτώ τον δικό µου «παπά» που έφυγε. Γνωριζόµασταν, αλλά δεν είναι αυτό που έχει σηµασία.

Ένα στιγµιότυπο που εντόπισαν ήταν ο Λέκας στη σκηνή και έλεγε στον Μίκη ότι αν ένας καλλιτέχνης είναι χρήσιµος, είναι επειδή ανεβαίνει στη σκηνή και τραγουδάει τη µουσική του.
Και σου λέω αυτά επειδή δεν τα είπα στον δικό µου…

Επειδή, ∆ηµήτρη, πλέον, µετά που σε αποχαιρέτισαν όλοι εκείνοι, κι εγώ µαζί, ήταν αναπόφευκτο να σε σκεφτώ, όταν είδα αυτά τα αποσπάσµατα. Η συναυλία, έγινε, λίγο µετά που έφυγες…
Και σκέφτηκα, λοιπόν, ότι εγώ και πιθανόν και τα δικά σου τα παιδιά, θα ήθελαν, αν ήξεραν πότε θα έφευγες, να περάσουν έστω και λίγες στιγµές µαζί, ακούγοντας όσα έγραψε ο Μίκης.

Μια τέτοια συναυλία, να σε ακούσουν µε τα τραγούδια του Μίκη.
Όσα έγραψε και σηµάδεψαν όχι µόνο τη ζωή των αγώνων σας, αλλά και τη ζωή σας µετέπειτα. Τη ζωή που ακόµα και όταν άλλαξε, έµεινε σηµαδεµένη από εκείνα που δεν καταφέρατε ούτε εσείς, ούτε εµείς, και δεν είµαι σίγουρος πόσοι άλλοι µετά θα τα καταφέρουν…

Σε σκέφτηκα λοιπόν, ∆ηµήτρη, επειδή σκέφτηκα τον δικό µου τον “παπά”…
Πόσο θα ήθελα, λίγο πριν να φύγει, να µπορούσα να πάω σε µια συναυλία του Μίκη, µε τον Μίκη µάλιστα εκεί, και να ακούσουµε κι εγώ κι εκείνος τα λόγια που έχεις σιγοτραγουδήσεις κι εσύ στα νανουρίσµατα των παιδιών σου, όπως και ο δικός µου έκανε (και από τότε δεν έχουν ξεκολλήσει στιγµή από το µυαλό µου).

Να τραγουδήσουν η Μαριάννα, η Χριστίνα και ο Χρήστος και εγώ µαζί µε τον Κώστα «φεγγάρι µάγια µου ‘κανες και περπατώ στα ξένα» … και παραφράζοντας τον ποιητή να τους αλλάξουµε τους στίχους… και να φωνάξουµε: στείλ’ ουρανέ µου ένα πουλί να πάει σ’ αυτούς (εµάς δηλαδή, το λαό τούτης της χώρας) υποµονή…
Εµείς, ∆ηµήτρη µου και Κώστα µου, θα κάνουµε υποµονή… Όσοι έχουµε…
Εκεί θα ήθελα να ήµουν… και µετά ας έφευγε κι εκείνος κι εσύ…