Ο σεβασμός στους αστικούς θεσμούς είναι πολυτέλεια

Του Δημήτρη Παλμύρη

Το τελευταίο διάστημα, συχνά πυκνά, διάφορες δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ δείχνουν μια ολοένα και αυξανόμενη συμπάθεια των μιλένιαλς (δηλαδή της γενιάς που γεννήθηκε στις αρχές του 1980 μέχρι και τα μέσα το 1990) προς το «σοσιαλισμό». Για να είμαστε ειλικρινείς σηκώνει μεγάλη συζήτηση το τι εννοούν ακριβώς σοσιαλισμό οι Αμερικανοί νεολαίοι. Και φυσικά υπάρχουν διάφορες διαστάσεις σε αυτό το φαινόμενο.

Ας σταθούμε όμως στο βασικό. Πως όντως υπάρχει μια τάση σε πιο νεαρές ηλικίες που είναι έτοιμη να συζητήσει ακόμη και τον «απαγορευμένο», στις ΗΠΑ, σοσιαλισμό. Και είναι απόλυτα λογικές αναζητήσεις. Τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, τα αδιέξοδα της ελευθερίας της αγοράς είναι τόσα πολλά που η ιδέα της εναλλακτικής στον ένα ή στον άλλο βαθμό θα επανέρχεται.

Ίσως από αυτή τη σκοπιά των αδιεξόδων να μπορούμε να κατανοήσουμε πως υπάρχει και εκείνη η μερίδα του πληθυσμού που ψάχνει λύσεις σε άλλα μονοπάτια πιο σκοτεινά. Αυτοί που επιθυμούν να συντηρήσουν μια ιδανική μορφή αυτού που νόμιζαν πως είχαν μέχρι σήμερα στον καπιταλισμό.

Όμως σε κάθε περίπτωση, οι υπηρέτες της αντίδρασης και της συντήρησης δεν είναι η μόνη δυναμική που αναπτύσσεται. Ας μην ξεχνάμε πόσα και πόσα κινήματα είδαμε τα τελευταία χρόνια να αναβοσβήνουν.

Που δεν τους έλειπε η μαζικότητα ή ο δυναμισμός. Που είχαν ένα γνήσιο στοιχείο λαϊκής διεκδίκησης και έκφρασης διεκδικήσεων. Ωστόσο χωρίς σαφείς δομές και οργάνωση προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων πολιτικών στόχων, τα κινήματα αυτά συνήθως καπελώνονταν από συστημικούς καιροσκόπους και οι καταπιεστικοί θεσμοί επιβίωναν και τα ενσωμάτωναν.

Άλλες φορές, η οργάνωση μπορεί να αντιμετωπίζει τις δικές της δυσκολίες και άλλες φορές να αποκλείεται εκ των προτέρων από όσους ψάχνουν λύσεις για διαφόρους λόγους. Σε κάθε περίπτωση μπορεί να υπάρξουν πολλά εμπόδια.

Αλλά ας μιλήσουμε για το πιο καταθλιπτικό εμπόδιο από όλα: Να υπάρχει αυτή η οργάνωση αλλά είναι τόσο βαθιά ενσωματωμένη (αν όχι εξαρτημένη) από τους υπάρχοντες θεσμούς που γίνεται και η ίδια εμπόδιο στις λύσεις. Αυτό σε κάθε περίπτωση παρουσιάζεται ως επιλογή «για το καλό μας».

Ή του μικρότερου δυνατού κακού. Και έτσι ενισχύεται η άποψη πως με υπομονή και εκλογές κερδίζονται πράγματα. Όπως κέρδισαν στις ΗΠΑ με τον τότε Πρόεδρο Ομπάμα κάτι από σύστημα υγείας και αυτή η «πρόοδος» θα τους στοιχίσει αρκετά. Γιατί έγινε προσπάθεια να περάσει το μήνυμα πως η ύπαρξη και η εκλογή του συγκεκριμένου ατόμου στο θεσμό ήταν γενεσιουργός αιτία του μέτρου και όχι οι αγώνες που προηγήθηκαν.

Όμως τα πράγματα δεν θα μείνουν έτσι. Γιατί ίσως για κάποιους η υπομονή και ο θεσμικός σεβασμός να μην είναι κακά πράγματα. Ακόμη και έτσι όμως είναι πολυτέλειες που δεν μπορούν να τις έχουν όσοι δεν αγκαλιάστηκαν από τους θεσμούς. Για αυτό λοιπόν οι νέοι στις ΗΠΑ φαίνεται να ψάχνουν πιο ριζοσπαστικές λύσεις από το κύριο ρεύμα των Δημοκρατικών.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy