Όλοι μπορούμε να γίνουμε δωρητές οργάνων

Του  Χρήστου Χαραλάμπους

 

Σίγουρα ο θάνατος ενός ανθρώπου μόνο θλίψη και πόνο προκαλεί στην οικογένεια και το φιλικό του περιβάλλον. Κι όταν η απώλεια αφορά ένα νέο άνθρωπο, ο πόνος και το μαράζι γίνονται ακόμα πιο βασανιστικά, όχι μόνο για τους οικείους του αλλά ακόμα και για ανθρώπους που δεν έζησαν από κοντά ή δεν γνώριζαν καν εκείνον που έφυγε.

Μια από αυτές τις περιπτώσεις αποτελεί και ο άδικος και τόσο πρόωρος χαμός του 20χρονου τενίστα μας Κωνσταντίνου Ηλία, από τη Λεμεσό, που μια άτυχη στιγμή, το πέσιμό του από κάποιο ύψος και ο σοβαρός τραυματισμός του στο κεφάλι, ήταν αρκετή για να κόψει το νήμα της ζωής του. Μιας ζωής που διαγραφόταν λαμπρή σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την καριέρα του ως πρωταθλητής.

Ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας νέος με αρχές και αρετές (πέρα από τις αθλητικές του ικανότητες) ήταν ο Κωνσταντίνος, όπως τον περιγράφουν όλοι εκείνοι που είχαν την τύχη να είναι φίλοι του, να συνεργαστούν μαζί του και να γνωρίσουν το μεγαλείο της ψυχής του. Ένα μεγαλείο που δεν σταμάτησε με το θάνατό του αλλά συνεχίστηκε και θα συνεχίζεται, μέσα από τη δύναμη ψυχής των πιο δικών του ανθρώπων, της οικογένειάς του.

Της οικογένειάς του, που παρά τον πόνο από το βαρύ κτύπημα, μπόρεσε να βρει τη δύναμη και το κουράγιο και να αποφασίσει να δωρίσει την καρδιά, τους πνεύμονες και όλα τα άλλα ζωτικά όργανα του παιδιού της, δίνοντας την ευκαιρία να σωθούν και να συνεχίσουν τη δική τους ζωή κάποιοι άλλοι, άγνωστοί της άνθρωποι.

Αν αυτό δεν είναι το μεγαλείο ψυχής, τι άλλο θα μπορούσε να ήταν;

Κι αν γινόταν η πράξη αυτή της οικογένειας του Κωνσταντίνου να λειτουργούσε σαν παράδειγμα βρίσκοντας μιμητές ανάμεσα σε όλους εμάς, τότε ας αναλογιστούμε πόσο πιο όμορφος και ανθρώπινος θα ήταν ο προσωρινός αυτός κόσμος που έχουμε βρεθεί περαστικοί κι εμείς… χωρίς κανένας μας να γνωρίζει πόσο θα κρατήσει αυτό το πέρασμα.

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που καλούμαστε όλοι μας να αναλογιστούμε τη σημασία και την αξία της ζωής και επιδεικνύοντας το μεγαλείο ψυχής που όλοι κρύβουμε μέσα μας (φτάνει να το αναζητήσουμε και θα το βρούμε) να παραμερίσουμε την εγωιστική πτυχή του εαυτού μας, να αντιπαραταχθούμε με τους όποιους εφήμερους συναισθηματισμούς και να αντιληφθούμε το νόημα της ζωής… Να έχουμε πάντα κατά νου ότι στη δύσκολη θέση που βρίσκονται τώρα κάποιοι συνάνθρωποί μας, μπορεί να βρεθούμε ανά πάσα στιγμή και εμείς…