Όλο και πιο δύσκολη η καθημερινότητά μας…

Της Αργύρως Γεωργίου – Θωμά

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να διαπιστώσει ότι η ζωή μας και η καθημερινότητά μας όπως την ξέραμε πριν από έναν χρόνο έχουν αλλάξει.

Αυτή η χρονιά, το 2020, που άρχισε δειλά – δειλά με τις πληροφορίες ότι στη μακρινή Κίνα ξέσπασε κάπου επιδημία κορονοϊού, έφερε τα πάνω – κάτω.

Ένα χρόνο πριν κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η καθημερινότητά μας θα μοιάζει πλέον με ταινία επιστημονικής φαντασίας. Τέλος Δεκέμβρη αρχές Γενάρη μάθαμε για έναν άγνωστο ιό, τον COVID-19, που επιφέρει το θάνατο και για τον οποίο οι επιστήμονες σήκωσαν τα χέρια ψηλά μέχρι να κατανοήσουν πώς συμπεριφέρεται. Στο μεταξύ πάνω από 50 εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο μολύνθηκαν και συνεχίζουν να μολύνονται καθημερινά εν αναμονή του πολυπόθητου εμβολίου. Προς το παρόν τα κράτη προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο για να νικηθεί ένα μικρόβιο που κατά τα άλλα πεθαίνει εάν πλένεις καλά τα χέρια σου με σαπούνι για 20 δευτερόλεπτα. Αντισηπτικά, γάντια και μάσκες έγιναν τρόπος ζωής για κάποιους, ενώ για κάποιους άλλους αποτέλεσαν λόγο διαμαρτυρίας και ξεσηκωμού. Καταπατούνται και γίνονται εκπτώσεις σε ανθρώπινα δικαιώματα σε όλους τους τομείς για να αντιμετωπιστεί η πανδημία.

Ασφυκτιούμε από τη χρήση μάσκας που κρύβει πρόσωπα, συναισθήματα, εμποδίζει την κοινωνικοποίηση. Έμειναν μόνο τα μάτια να προσπαθούν να περάσουν μηνύματα και αγωνίες, ακόμα και χαμόγελο. Απρόσωποι καταντήσαμε στην προσπάθεια να εμποδιστεί η διασπορά του κορονοϊού. Η μάσκα είναι όμως ασπίδα για να σωθούν ζωές.

Τα lockdown, PCR και rapit test – αντιγόνου, η εξ αποστάσεως, υβριδική διδασκαλία, καθώς και άλλες ορολογίες ιατρικές και μη μπήκαν στη ζωή μας για να προκαλέσουν αποξένωση ακόμα και μέσα στις οικογένειες και αγαπημένα πρόσωπα. Ενάμισι με δύο μέτρα απόσταση σώζει ζωές αλλά ειδικά σε εμάς τους νότιους λαούς προκαλεί δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις. Διαφορετικά μάθαμε να συμπεριφερόμαστε αφού κατά κύριο λόγο είμαστε εκδηλωτικοί άνθρωποι και νιώθουμε την ανάγκη να αγκαλιαζόμαστε, να φιλιόμαστε και να κάνουμε χειραψίες στις συνευρέσεις μας. Αλλάξαμε συμπεριφορά, γινόμαστε πιο επιφυλακτικοί, τα παιδιά μας μεγαλώνουν με διαφορετική κουλτούρα.

Δεν φτάνει μόνο η αγωνία για την υγεία είναι και οι οικονομικές και οι ψυχολογικές επιπτώσεις από την επέλαση της πανδημίας που ήρθε καπάκι με την οικονομική κρίση που καλά καλά δεν ξεπεράσαμε. Δύσκολο να ακούς ανθρώπους που έβγαζαν μόλις με τη βία ένα μεροκάματο, να μην μπορούν τώρα να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, να μην μπορούν να πληρώσουν ενοίκια, λειτουργικά έξοδα μικροεπιχειρήσεων, να βρίσκονται σε απόγνωση. Δύσκολο και ίσως το χειρότερο, να βλέπεις από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μητέρες να ζητούν φαγητό για τα παιδιά τους, όλο και περισσότερους ανθρώπους να μην έχουν τα απαραίτητα για την καθημερινότητά τους. Δύσκολο πραγματικά να μην υπάρχει σωστό κοινωνικό κράτος.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy