Όποιος δεν θέλει να πάει στο μύλο…

Του Γιώργου Δεληγιάννη

Να βρει κανείς παροιμίες που να εκφράζουν την κατάσταση στο Κυπριακό και τον τρόπο που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το κόμμα του και τα άλλα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου βλέπουν και χειρίζονται το θέμα, δεν είναι καθόλου δύσκολο.

Εσχάτως ανακάλυψαν και άρχισαν να προβαίνουν σε δηλώσεις για το πρακτικό της 4ης Ιουλίου στο Κραν Μοντανά. Το έχουν, αλλά δεν το έχουν τα Ηνωμένα Έθνη, έχει ή δεν έχει χαθεί, το έχουμε εμείς αλλά εκείνοι παρουσιάζουν άλλα πράγματα, το ερμηνεύουμε εμείς έτσι, το ερμηνεύουν εκείνοι αλλιώς και η συζήτηση συνεχίζεται και ξεκινά μια διαπραγμάτευση μεταξύ μας…
Προηγουμένως ήταν οι ακαθόριστες αρμοδιότητες της εκτελεστικής εξουσίας, η συμμετοχή των δύο πλευρών στο κεντρικό ομόσπονδο κράτος, η ανάγκη για αποκέντρωση εξουσιών (για πιο λειτουργικό κράτος) κ.λπ., κ.λπ.
Δίνουν γυρόν του μπάκαρη, δηλαδή, όλοι αυτοί και ο χρόνος περνά αδυσώπητα με τα τετελεσμένα να γίνονται βράχος.

Από τότε που κατέληξε η διαδικασία στο Κραν Μοντανά σε αδιέξοδο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει αλλάξει τροπάρι δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές. Μας λένε ότι δεν μπορούν να συνεχιστούν οι συνομιλίες και με τη δικαιολογία κάθε φορά να προκαλεί τουλάχιστον απορία, από πού ξεφύτρωσε.

Προχθές, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, στη συζήτηση για το Κυπριακό, παρουσία ηγετών κομμάτων και από τις δύο κοινότητες, είπε μεταξύ άλλων: «Η επιδίωξη του ιδανικού και του ιδεατού χειροτερεύει μέρα με τη μέρα ακόμα και το εφικτό […], ζουν σε μια ουτοπία» όσοι ελπίζουν ότι αν φύγει η ΔΔΟ από το τραπέζι θα επανέλθει το κράτος του ΄60 ή θα υπάρξουν δύο αναγνωρισμένα κράτη. «Ούτε το ένα μπορεί να συμβεί ούτε το άλλο, μόνο δεινά περισσότερα θα ζούμε το σύνολο του λαού μας».
Ξεκάθαρη και ρεαλιστική τοποθέτηση.

Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι: πότε ακούστηκε από τα επίσημα χείλη του ίδιου του ηγέτη της ελληνοκυπριακής πλευράς (ή εκπροσώπου του) τόσο ξεκάθαρη τοποθέτηση;
Και πώς θέλει να πείσει ο κ. Νεοφύτου ότι αυτά τα εννοεί, όταν αυτά που λέει πιο πάνω, λέγοντα περιστασιακά και ανάλογα με το ακροατήριο;

Και το χειρότερο, εμείς λέμε και ξελέμε «παίζουμε και ξιπαίζουμε» διατηρώντας μια (ε/κ) κοινωνία να ζει σε ένα ροζ σύννεφο άγνοιας και θεωρούμε ότι εκείνοι στους οποίους εναποθέσαμε τις ελπίδες να μας βοηθήσουν να το λύσουμε, μας παίρνουν στα σοβαρά.
Κούνια που μας κούναγε…!