Όταν γελάει ένα παιδί, η ζωή γίνεται τραγούδι

Της Ελένης Κωνσταντίνου

Όταν γελάει ένα παιδί, η ζωή γίνεται τραγούδι, έγραψαν. Και σίγουρα έχουν δίκαιο, αφού μέσα από το γέλιο των παιδιών το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι απέραντη χαρά. Τα παιδιά είναι το μέλλον, είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει σε αυτή τη Γη.

Πρωτοχρονιά σήμερα και η σκέψη είναι σε αυτούς στους οποίους ιδιαίτερη σημασία έχουν η σκέψη και η ευχή ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες για τις απανταχού αθώες ψυχές.

Δυστυχώς, τα παιδιά είναι τα πρώτα θύματα των πολέμων αλλά και της οικονομικής κρίσης. Παιδιά μετανάστες που χάνουν τη ζωή τους μέσα στα σαπιοκάραβα στην προσπάθεια μαζί με τους γονείς τους να βρουν ένα καλύτερο μέλλον.

Ένας αριθμός ρεκόρ ανθρώπων μετακινούνται αναζητώντας ασφάλεια και προστασία. Η ανισότητα μεγαλώνει. Ακόμη και οι δείκτες υγείας είναι διαφορετικοί για κάθε κοινωνικοικονομική τάξη.

Τα παιδιά, μια από τις πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, σε συνθήκες προσφυγιάς, έχουν ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη την προστασία της διεθνούς κοινότητας. Τα παιδιά πρόσφυγες βρίσκονται αντιμέτωπα με τις χειρότερες μορφές κακοποίησης και εκμετάλλευσης.

Την ίδια ώρα ο αριθμός των παιδιών που εργάζονται και ζητιανεύουν στις χώρες των μνημονίων και της λιτότητας μεγαλώνει συνεχώς επειδή οι γονείς τους χάνουν τη δουλειά τους, ενώ πολλές φορές καταλήγουν να μένουν και στο δρόμο.

Την ίδια ώρα είναι αναγκαία όσο ποτέ η ειρήνη στον κόσμο και ιδιαίτερα στην περιοχή μας, όπου η αστάθεια οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους.

Η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση, αφού και εδώ φτάνουν οικογένειες ή ακόμη και ασυνόδευτοι ανήλικοι σε μια προσπάθεια να αναζητήσουν ένα ασφαλές αύριο, μακριά από την καταστροφική λαίλαπα του πολέμου.

Παιδιά τα οποία για ορισμένους είναι ανεπιθύμητα. Αλήθεια πώς να ξεχάσεις τις τόσες αντιδράσεις στην κοινότητα Ζυγίου για την απόφαση να ανεγερθεί εκεί κέντρο φιλοξενίας ασυνόδευτων παιδιών; Πόσοι και πόσοι χαρακτηρισμοί ακούστηκαν για αθώα πλάσματα; Βέβαια, πέραν από τις αντιδράσεις, στα αξιοσημείωτα είναι και το γεγονός ότι ο χώρος που είχε επιλεγεί δεν ήταν και ο πιο κατάλληλος αλλά και ότι δεν λήφθηκαν υπόψιν από πλευράς κυβέρνησης μια σειρά από σημαντικές παραμέτρους.

Το όλο θέμα είχε απασχολήσει και την αρμόδια Επίτροπο, η οποία μεταξύ άλλων σημείωνε πώς είναι δυνατόν να εξυπηρετείται το συμφέρον των παιδιών όταν το συγκεκριμένο Κέντρο βρίσκεται σε μια τοποθεσία σε μεγάλη απόσταση από τον αστικό ιστό, όπου στην ουσία δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες ή την ευκαιρία κοινωνικοποίησης.

Όπως και να ’χει, τα παιδιά είναι η μόνη ελπίδα και γι’ αυτά αξίζει να παλέψουμε όλοι για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί, όπως έγραψε και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…»