Όταν ο Ομάρ συναντά τον Μιχάλη και τη Μαίρη

Του Κώστα Α. Κωνσταντίνου

Πάρκαρα χθες το αυτοκίνητο έξω από τη Βουλή. Πήρα κάτι ψιλά από τα Δικαστήρια κι ένα καφέ. Περπατούσα προς την κατεχόμενη Λευκωσία. Θα πήγαινα με τον Σλάβο, ένα Μολδαβό κινηματογραφιστή, στο GENC TV, με έδρα τη Νεάπολη, εκεί όπου με περίμεναν ο Αλί, η Αφέτ, η κυρία Φατμά κι άλλοι τόσοι. Ευγενής η καλοσύνη του ΟΑΣΕ και των συντεχνιών των Ε/κ και Τ/κ  δημοσιογράφων να διοργανώσουν πρόγραμμα ανταλλαγής δημοσιογράφων στις δύο πλευρές. Είχα την τιμή να επιλεγώ. Πίσω στο θέμα μας τώρα. Περπατούσα για να περάσω στην άλλη πλευρά, το άλλο μισό, διά μέσου της διαχωριστικής γραμμής. Διά μέσου της τρύπας, όπως είπε κάποτε, στα ρωσικά, με τα λίγα που ήξερε, ο Ζεκκί Μπεσιηκτεπελί. Εντελώς τυχαία βρήκα μια ομάδα παιδιών, δημοτικού σχολείου, που υπό την επίβλεψη δασκάλων επισκέπτονταν την περιοχή του Λήδρα Πάλας.

Ο δάσκαλος εξηγούσε… Τι είναι η πράσινη γραμμή, τα γεγονότα του 1974. Τους ενημέρωσε και για το Σπίτι της Συνεργασίας. Ότι είναι ένα παλιό σπίτι που φτιάχτηκε από ανθρώπους που θέλουν την ειρήνη, για να ανοίξει ο διάλογος και για να δημιουργηθούν κανάλια επικοινωνίας μεταξύ Ε/κ και Τ/κ. Οι άνθρωποι μεταξύ τους, πέραν από τα παιχνίδια των πολιτικών, δεν έχουν διαφορές, τους ανέφερε. Ο δάσκαλος πήρε τα μαθητούδια, περπάτησαν και έφτασαν μέχρι τη διαχωριστική γραμμή. «Ως εδώ παιδιά. Μετά είναι τα κατεχόμενα», είπε ο δάσκαλος.

Εγώ στο μεταξύ συνέχισα μπήκα στο αυτοκίνητο του Σλάβο και έφτασα στο κανάλι στο τσακ μπαμ. Ολίγον fast and furius o φίλος μας. Εκεί με περίμεναν όλοι αυτοί που σας είπα, συν ακόμη ένας. Ο γιος του Αλί, ο Οσμάν. Ο Αλί τού μαθαίνει σιγά σιγά τη γλώσσα. Περίπου στην ίδια ηλικία με τα μαθητούδια που επισκέφτηκαν το Σπίτι της Συνεργασίας. Με χαιρέτησε στα ελληνικά. Και σκέφτηκα. Γιατί το «ώς εδώ παιδιά», κυρ δάσκαλε; Γιατί ο Γιώργος, η Μαρία, ο Μιχάλης, η Πετρούλα, να μην πάνε να γνωρίσουν τον -οποιοδήποτε- Οσμάν; Συντεταγμένα πάντοτε. Γιατί να μην πάνε να γνωρίσουν τη Σαλαμίνα, τους Σόλους, τα παιδιά του δημοτικού σχολείου του Ριζοκαρπάσου ή του Λευκονοίκου; Ξέρετε, κυρ Δάσκαλε, η σκουριασμένη εικόνα της Κερύνειας ή του Πέλλαπαϊς στην αφίσα στο σχολείο δεν δημιουργεί γνώση. Αντίθετα, δημιουργεί και μεγεθύνει μια ψευδαίσθηση, μιας επίπλαστης ηρεμίας που ονομάζεται ειρήνη.

Εάν ο Οσμάν ή ο Ορχάν δεν γνωρίσουν από κοντά τη Μαρία ή τον Κωστάκη, αυτά που τους λέγατε έξω από το Σπίτι της Συνεργασίας γι’ αυτά που μας ενώνουν, για τα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ Ε/κ και Τ/κ, ξέρετε τι είναι κυρ δάσκαλε για αυτά τα παιδιά; Αερολογίες. Με τις οποίες ασχολούνται απλά κάποιοι ευγενικοί γραβατωμένοι κύριοι που δεν έχουν να σκοτώσουν αλλιώς το χρόνο τους.

Υ.Γ. Πάλι καλά που καταργήθηκε και η επαχθής αρμοδιότητα του σχολικού ταμιευτηρίου. Μεγάλη εργατική κατάκτηση.

Καλημέρα σας.