Περί άλλα τυρβάζουν οι κυβερνώντες

Του Χρήστου Χαραλάμπους

 

Τα όσα συνέβησαν το τελευταίο δίμηνο με την πανδημία, οι αποφάσεις που λήφθηκαν και τα απαγορευτικά μέτρα που επιβλήθηκαν με προεδρικά διατάγματα (και κυρίως ο τρόπος που εφαρμόστηκαν), αλλά και τα όσα ακολούθησαν με τη χαλάρωση αυτών των μέτρων, επιβεβαιώνουν για μια ακόμα φορά και ακόμα πιο έντονα την εκτίμηση των πολιτών για τους κυβερνώντες.

Η γενική άποψη που επικρατεί ανάμεσα στους πολίτες είναι ότι, αφότου αναρριχήθηκαν στην εξουσία, δημιούργησαν έναν δικό τους εξωπραγματικό μικρόκοσμο μέσα στον οποίο δρουν, αποφασίζουν και διατάσσουν. Δράσεις, αποφάσεις και διαταγές με οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις τις οποίες σε κάθε περίπτωση επωμίζονται οι απλοί πολίτες. Κι αν αμφιβάλλουν οι κυβερνώντες γι’ αυτή την εκτίμηση, δεν έχουν παρά να προσεγγίσουν και να αφουγκρασθούν τους πολίτες για να διαπιστώσουν την πραγματικότητα.

Εδώ και αρκετές μέρες, ο κόσμος παρακολουθεί τις εξαγγελίες και τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις των υπουργών, αλλά και του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας περί μέτρων ενίσχυσης της οικονομίας και στήριξης μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αυτοεργοδοτούμενων και το μόνο που τον διακατέχει είναι η απογοήτευση και η βεβαιότητα ότι για άλλη μια φορά τη νύφη από τις επιπτώσεις της κρίσης (από τον κορονοϊό στην προκειμένη περίπτωση), θα την πληρώσουν και πάλι οι μικροί οι οποίοι δεν έχουν ακόμα συνέλθει από τα κουρέματα και την οικονομική κρίση του 2013.

Είδαμε όμως τις τελευταίες μέρες και με πόση προχειρότητα χειρίστηκαν το θέμα των παιδιών-μαθητών με αναπηρίες και γενικότερα με ειδικές ανάγκες κι αυτό, όχι μόνο εξαιτίας της γενικότερης έλλειψης ουσιαστικής ευαισθησίας στα κοινωνικά θέματα, αλλά και λόγω της έλλειψης προγραμματισμού και της ασυνεννοησίας που επικρατεί μεταξύ των υπουργείων και των υπηρεσιών, αλλά και των βασικών φορέων τους.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά αμφιβολία ότι στη διάρκεια της επταετίας της διακυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη και Συναγερμού, όχι μόνο ο κόσμος δεν είδε κανένα φως ελπίδας, αλλά μέσα από τα βιώματά του διαπιστώνει ότι καθημερινά η κατάσταση χειροτερεύει. Κι όμως, οι κυβερνώντες συνεχίζουν να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, αντιπαραβάλλοντας δείκτες και νούμερα που καμιά σχέση έχουν με τη σκληρή πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το ότι οι λίγοι πλούσιοι (που ευνοούνται από τις κυβερνητικές αποφάσεις και ενέργειες) γίνονται συνεχώς πλουσιότεροι, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος είτε μαστίζεται από τη φτώχεια και την ανέχεια είτε βρίσκεται ένα βήμα πριν συμπεριληφθεί σε αυτή την κατηγορία πολιτών.

Όλα αυτά καταγράφονται μέσα από την καθημερινότητα όλων εκείνων που προσπαθούν να επιβιώσουν με μισθό 800 ή έστω 1.000 ευρώ ή με επιδόματα-ψίχουλα, όταν οι τιμές των πάντων (ενοίκια, καύσιμα, υπηρεσίες, βασικά είδη διατροφής κ.λπ.) έχουν κτυπήσει κόκκινο. Όμως οι κυβερνώντες περί άλλα τυρβάζουν…