Ποινές-χάδι για… εγκληματικές πράξεις

Της Γιώργιας Ερωτοκρίτου

Σωρεία αντιδράσεων της κοινωνίας, των θεσμών αλλά και των οργανωμένων συνόλων προκάλεσε η απόφαση του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας να επιβάλει ποινή φυλάκισης μόλις τεσσάρων χρόνων σε 48χρονο, που κρίθηκε ένοχος για σεξουαλική παρενόχληση ανήλικης με νοητική αναπηρία. Διαβάζοντας την είδηση ήταν πολλά τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν. Απαρέσκεια, απογοήτευση, οργή, θυμός και αποτροπιασμός, καθώς επιβλήθηκε ποινή-χάδι στον 48χρονο για το έγκλημα που διέπραξε και τις αρνητικότατες επιπτώσεις που προκάλεσε στην ψυχή ενός παιδιού.

Σε μια αθώα ψυχή που με τον πιο απεχθή τρόπο, ενδεχομένως να στιγματιστεί η ζωή της. Εκτός όμως από το έγκλημα που διέπραξε, ο συγκεκριμένος άνδρας θα «φάει» μόνο τέσσερα χρόνια ποινή φυλάκισης και μετά θα αλωνίζει και πάλι ελεύθερος. Αν έχει και καλή διαγωγή εντός των Κεντρικών Φυλακών, τότε θα αναπνεύσει αέρα ελευθερίας πολύ σύντομα. Θα είναι μια ανάσα από το θύμα.

Δεν μπορεί όμως ο οποιοσδήποτε να προβαίνει σε αυτές τις αποκρουστικές ενέργειες, να μπαίνει για λίγα χρόνια στη φυλακή και μετά μην τον είδατε. Τέτοιου είδους «αποβράσματα» της κοινωνίας (γιατί είναι ο λιγότερος χαρακτηρισμός που μπορώ να προσδώσω σε παιδεραστές) πρέπει να τυγχάνουν παραδειγματικής και αυστηρής τιμωρίας. Η φυλάκιση διά βίου είναι η ελάχιστη τιμωρία, κατ’ εμέ, αν αναλογιστεί κανείς τις επιπτώσεις που αφήνει η απαράδεκτη αυτή ενέργειά του.

Δυστυχώς, όμως, το Δικαστήριο αποφάσισε να του επιβάλει ποινή μόλις τεσσάρων χρόνων. Και μια από τις δικαιολογίες ήταν το λευκό του ποινικό μητρώο. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Εδώ μιλάμε για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με σοβαρότατες επιπτώσεις. Τι να το κάνω το λευκό ποινικό μητρώο του δράστη, όταν οι συνέπειες των πράξεών του δεν τιμωρούνται παραδειγματικά. Η περίπτωση αυτή όμως δεν είναι η μόνη που βλέπει το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα.Και άλλες δικαστικές αποφάσεις για υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης ή και εκμετάλλευσης παιδιών άγγιζαν ή κινούνταν στα όρια της επιείκειας. Το κράτος έχει υποχρέωση να εξαντλεί και να τηρεί με αυστηρότητα το γράμμα του νόμου. Να λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας και υπεράσπισης των δικαιωμάτων των παιδιών. Συνεπώς θα πρέπει να λαμβάνονται αυστηρές και παραδειγματικές αποφάσεις και όχι να επιβάλλονται ποινές-χάδι.

Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι αμείλικτη και σκληρή απέναντι σε τέτοιου είδους εγκλήματα. Πρέπει να βρεθούν εκείνοι οι τρόποι και να εφαρμοστούν εκείνοι οι μηχανισμοί που θα προστατεύουν τα παιδιά και το μέλλον της κοινωνίας. Όπως είπε και η Επίτροπος Προστασίας για τα δικαιώματα των παιδιών, οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης έχουν υποχρέωση και καθήκον να λαμβάνουν αποφάσεις οι οποίες να αποτυπώνουν την αποφασιστικότητα Πολιτείας και κοινωνίας, να θέσουν τέρμα στη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Ελπίζω μόνο να είναι τυχαία η χρήση της λέξης «δέσμευση» από κυβερνητικής πλευράς ότι θα καταπολεμήσει ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θέλουμε δεσμεύσεις και μεγάλα λόγια, αλλά πράξεις, αρωγή και έργα.