Ποιος έχει την ευθύνη για την κρίση στην Παιδεία;

της Αργυρώς Γεωργίου-Θωμά

Η κοινωνία είναι διχασμένη.

Να κλείσουν τα σχολεία οι εκπαιδευτικοί; Πόσο δίκαιος είναι ο αγώνας των εκπαιδευτικών; Γιατί δεν πείθουν την κοινή γνώμη ότι ου περί χρημάτων και καλοπέρασης ο αγώνας; Ποιες οι πολιτικές της κυβέρνησης για την Παιδεία; Ποιες οι πολιτικές της κυβέρνησης για το δικαίωμα του συνδικαλισμού και ποια η φιλοσοφία της; Ποιον εξορθολογισμό χρειάζεται η Παιδεία και σε ποιους τομείς; Πότε θα δούμε να λειτουργεί ένα ανθρωποκεντρικό σχολείο; Πότε θα δούμε να αναβαθμίζεται επί της ουσίας η Παιδεία; Κλπ κλπ…

Μη μου πείτε ότι δεν έχει ο καθένας από εμάς αυτά τα ερωτήματα. Μέσα από το συρφετό δηλώσεων-αντιδηλώσεων, αντιπαραθέσεων και προσπάθειας να βρεθούν λύσεις παρακολουθούμε, με κόπωση πλέον είναι αλήθεια, να μην οδηγούνται τα πράγματα προς επίλυση και προς εκτόνωση, κάτι που θα επιτρέψει, τυπικά τουλάχιστον, την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων.

Θαυμάζουμε εκείνους τους εκπαιδευτικούς που επιμένουν στο ή
όλα ή τίποτα. Η κυπριακή κοινωνία δεν έχει συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες σε τέτοιες κινητοποιήσεις, αλλά είτε έχουν δίκιο είτε όχι οι εκπαιδευτικοί δίνουν το παράδειγμα ενός δυναμικού αγώνα. Κάτι που έχουμε να δούμε εδώ και πολλά χρόνια, κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει εμείς η πλειοψηφία του καναπέ.

Και μπορεί οι εκπαιδευτικοί να έχουν τολμήσει να προβούν σε δυναμικές αντιδράσεις γιατί έχουν θιγεί οικονομικά ή άλλα συμφέροντά τους, αλλά άραγε μήπως δεν είναι αυτό δικαίωμα του κάθε εργαζομένου να αντιδρά σε τέτοιες συμπεριφορές και επί της ουσίας σε τέτοιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές; Γιατί στο τέλος της ημέρας περί αυτού πρόκειται.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν αντιδράσει στην πολιτική του «αποφασίζω και διατάζω». Θα επαναλάβει ίσως ο Πρόεδρος ότι η κυβέρνηση είναι που χαράσσει πολιτικές.

Η απάντηση είναι ότι στη δημοκρατία γίνεται πρώτα διάλογος και μετά παίρνονται αποφάσεις, με τις οποίες όμως οι επηρεαζόμενοι δικαιούνται στο τέλος της ημέρας και να διαφωνήσουν
και να αντιδράσουν.

Αν επιτραπεί να περάσει το αντίθετο, τότε είναι που εμείς οι εργαζόμενοι τα χάσαμε όλα. Φτάνει που με όλη αυτή την οικονομική κρίση αναγκαστήκαμε να σκύψουμε τα κεφάλια, να μη μιλάμε ενώ έχουμε δίκιο. Πόσοι από εμάς αναγκάστηκαν να δουλέψουν και δουλεύουν ακόμα με πολύ λιγότερα από όσα δικαιούνται να αμείβονται και με πολύ λιγότερα δικαιώματα από όσα κερδήθηκαν μέσα από τους εργατικούς αγώνες δεκάδων χρόνων; Για αυτό είναι που αυτός ο αγώνας μάς αφορά όλους και τον καθένα ξεχωριστά.

Ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι τα πραγματικά προβλήματα της Παιδείας παραμένουν άλυτα, παραμένουν ανέγγιχτα και στο ράφι να σκονίζονται εδώ και δεκάδες χρόνια. Οι όποιες προσπάθειες καταβλήθηκαν για μια σωστή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σκοτώθηκαν από την κυβέρνηση, η φιλοσοφία της οποίας είναι γνωστή. Λιγότερο δημόσιο σε όλα για αυτό και τα αφήνουμε να καταρρεύσουν.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy