«Ποιος είναι κείνος ο λαός, που στάθηκε λιοντάρι»

Του Γιάννη Κακαρή

Σχεδόν οκτώ δεκαετίες μετά την εμπλοκή της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ακόμα το ψέμα βασιλεύει σχετικά με το ποιος είπε το όχι… Αν ο ελληνικός λαός ήταν ενωμένος και άλλα σχετικά που φροντίζει να συντηρεί η αστική ιστοριογραφία και το εκπαιδευτικό σύστημα. Γιατί γιορτάζουμε την έναρξη ενός πολέμου και όχι τη λήξη; Ποιος είναι εκείνος ο λαός που πολεμούσε για λευτεριά και πέθαινε για νίκη, κατά τον Κώστα Βάρναλη;

Στις 28 του Οκτώβρη του 1940 ξεκινά ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, αφού ο Ιταλός πρέσβης στην Ελλάδα επέδωσε στον δικτάτορα Mεταξά επιστολή με την οποία απαιτούσε να επιτραπεί στην Ιταλία να καταλάβει στρατιωτικά ορισμένες θέσεις στρατηγικής σημασίας, χωρίς να προσδιορίζει ποιες, ενώ έδιναν περιθώριο απάντησης μόλις τριών ωρών. Έτσι ο δικτάτορας δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αναγνωρίσει την κατάσταση, απαντώντας «Alors, c’est la guerre» [σ.σ. ώστε έχουμε πόλεμο]. Όχι γιατί το ήθελε ο ίδιος, αλλά επειδή αυτό επέβαλλε η εξυπηρέτηση των αγγλικών συμφερόντων, υπό την επιρροή των οποίων ήταν η Ελλάδα.

Αυτή ήταν η πραγματική απάντηση που έδωσε ο Μεταξάς και όχι ένα υποτιθέμενο «ΟΧΙ». Το πραγματικό όχι είναι αυτό που είπε ο ελληνικός λαός, όταν με το χαμόγελο στα χείλη έπαιρνε τα βουνά για να υπερασπιστεί τα σπίτια και την πατρίδα του. Αυτή είναι μια διαφορά από τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης.

Συμμετείχε όλος ο ελληνικός λαός στην αντίσταση; Αυτό συγκαταλέγεται επίσης στα μεγαλύτερα ψέματα που καλλιεργεί η ελληνική αστική τάξη, καθώς προσπαθεί να κρύψει ότι ένα μεγάλο μέρος της συντασσόταν με το φασιστικό στρατόπεδο και ένα άλλο εγκατέλειψε τη χώρα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Πώς μπορεί να πει κανείς ότι ολόκληρος ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε ή ότι ήταν ενωμένος, τη στιγμή που χιλιάδες φαντάροι έπεσαν στα πεδία των μαχών, ενώ οι στρατηγοί που πέθαναν ήταν μόλις δύο.

Πώς μπορεί να το στοιχειοθετήσει κανείς, ενώ την ώρα που οι αντάρτες του ΕΛΑΣ ορκίζονταν «ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας· για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του», οι ταγματασφαλίτες ορκίζονταν ότι θα υπακούουν «απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ» και ότι αν φέρουν αντίρρηση για οτιδήποτε θα τιμωρηθούν «παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών»;

Στην ερώτηση, γιατί δεν γιορτάζουμε τη 12η Οκτωβρίου, μέρα κατά την οποία αποχώρησαν οι Γερμανοί από την Αθήνα, η απάντηση είναι εύκολη. Τι εικόνες θα δείχνανε από την απελευθέρωση; Τον ΕΛΑΣ να παρελαύνει στους δρόμους της Αθήνας, να μπαίνει στη Θεσσαλονίκη; Είναι ακατάλληλες εικόνες για το σύστημα.
Χρέος μας είναι να αποκαθιστούμε την αλήθεια και να παλεύουμε ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό. Μόνο έτσι τιμούμε την Ελλάδα και τους αγώνες του ελληνικού λαού. Φασισμός και Ελλάδα είναι δύο έννοιες που δεν συμβαδίζουν.