Πότε επιτέλους θα αντιληφθούμε τη σημασία των Πράσινων Σημείων;

Περπατώντας αυτές τις μέρες από διάφορες γειτονιές της Λεμεσού, ακόμα και σε κεντρικά σημεία της πόλης αλλά και περιοχές που εμπίπτουν στα όρια των περιφερειακών δήμων, το μάτι χορταίνει από άδεια οικόπεδα τα οποία «κοσμούνται» από σωρούς κλαδεμάτων, πλαστικές γλάστρες με υπολείμματα ξεραμένων λουλουδιών, σπασμένες καρέκλες και άλλα ξεχαρβαλωμένα μικροέπιπλα, ακόμα και μεταλλικά αντικείμενα και σκουριασμένες σχάρες, προερχόμενες προφανώς από κάποιο ψυγείο ή φούρνο ή κάτι τέτοιο…

Κάπου, κάποιος απαλλάχτηκε από την παλιά τηλεόρασή του παρατώντας την πάνω στο τσιμεντένιο περιτοίχισμα ενός μικρού πάρκου (δίπλα ακριβώς υπάρχει και κάδος σκυβάλων), έχοντας ενδεχομένως κατά νου ότι κάποιος θα τη δει και ίσως του φανεί χρήσιμη…

Δείγματα περιβαλλοντικής ή κοινωνικής ευαισθησίας; Κάθε άλλο. Αντίθετα, είναι η εικόνα που αντικατοπτρίζει μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας οι οποίοι επιμένουν να ζουν στον μικρόκοσμό τους και ενδιαφέρονται μόνο για τους εαυτούς τους, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους (για να μη χρησιμοποιήσω την πιο συνηθισμένη σε τέτοιες περιπτώσεις έκφραση) όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους και βέβαια τους φορείς καθαριότητας και ευπρέπειας της πόλης, του χωριού, της γειτονιάς.

Του βρόντου πάνε (και φαίνεται ότι αυτό θα τραβήξει για πολύ ακόμα) οι συνεχείς ανακοινώσεις των δήμων της μείζονος Λεμεσού με τις οποίες ενημερώνεται το κοινό για τα Πράσινα Σημεία που εδώ και αρκετό καιρό άρχισαν να λειτουργούν σε περιοχές γύρω από τη Λεμεσό (Φασούλα, Αυδήμου, Κολόσσι, Παρεκκλησιά), στα οποία οι πολίτες μπορούν (και έχουν υποχρέωση) να μεταφέρουν τα διάφορα άχρηστα υλικά τους (μεγάλα αντικείμενα, κλαδέματα κ.λπ.) και μάλιστα χωρίς οποιαδήποτε οικονομική επιβάρυνση.

Αβγά ριγμένα στον τοίχο αποδεικνύονται αυτές οι εκκλήσεις των Τοπικών Αρχών, αφού στο ελάχιστο είναι η συμμόρφωση και η συνεργασία που ζητείται από τους πολίτες, οι οποίοι προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ότι το όφελος από τη λειτουργία των Πράσινων Σημείων θα είναι δικό τους, αφού αφορά την καθαριότητα και τις συνθήκες υγιεινής του χώρου που τους περιβάλλει, πλην όμως οι ίδιοι απέχουν από αυτή τη διαδικασία αφήνοντας στους άλλους την υποχρέωση και την ευθύνη της τήρησης των κανόνων και κανονισμών.

Η νοοτροπία του «δεν βαριέσαι» που μας χαρακτηρίζει σαν λαό αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα (γιατί όχι και με τσουχτερά εξώδικα), δεν πρόκειται να αλλάξει.

 

Χρήστος Χαραλάμπους