Πού να «εισβάλεις» μετά…

Του
Τάσου Περδίου

 

 

Την Κυριακή 18 Οκτωβρίου, το ΡΙΚ ήταν πραγματικά εκπαιδευτική τηλεόραση. Το ΡΙΚ2 προέβαλε το βράδυ το ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ “Where to invade next”, στο οποίο ο διάσημος παραγωγός και ακτιβιστής επιχειρεί και πάλι να ξεγυμνώσει ό,τι είναι κακό στην αμερικανική πολιτική, όπως είχε πράξει στο παρελθόν με τα περίφημα “Bowling For Columbine” και “Fahrenheit 9/11”.

Αυτή τη φορά, ο Μουρ ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης θέλοντας να δείξει στο αμερικανικό κοινό ότι μπορείς να “εισβάλεις” σε άλλες χώρες όχι στρατιωτικά για να σκοτώσεις, αλλά για να μελετήσεις και να υιοθετήσεις συστήματα διακυβέρνησης που κάνουν καλό στους πολλούς και στην κοινωνία.

Στην Ιταλία καταπιάστηκε με το σύστημα πληρωμένων αδειών για διακοπές σχολιάζοντας ότι μόνο στην Παπούα Νέα Γουινέα και στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν πληρωμένες άδειες για διακοπές.

Στη Γαλλία ασχολήθηκε με τη διατροφή των μαθητών και με το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής αντιπαραβάλλοντας τη διατροφή των μαθητών στις ΗΠΑ και τον άκρατο συντηρητισμό που διέπει το σύστημα σε ό,τι αφορά τη σεξουαλική αγωγή, τουλάχιστον σε παραδοσιακά υπερσυντηρητικές Πολιτείες στις ΗΠΑ.

Στη Νορβηγία εξέτασε το σύστημα απονομής δικαιοσύνης και ειδικά το σύστημα σωφρονισμού παρουσιάζοντας δύο φυλακές και τονίζοντας ότι ολόκληρο το σύστημα είναι εστιασμένο στην αποκατάσταση και επαναφορά του φυλακισμένου στην κοινωνία και όχι στην εκδίκηση.

Στη Φινλανδία ασχολήθηκε με τα θαύματα που έχουν πετύχει στο εκπαιδευτικό σύστημα αναδεικνύοντας τον ανθρωποκεντρικό του χαρακτήρα σε αντιπαραβολή με τον εξετασιοκεντρικό στις ΗΠΑ και το ότι το σύστημα είναι επικεντρωμένο στον ιδιωτικό κερδοσκοπικό τομέα και στην παραγωγή στελεχών για εταιρείες και όχι κριτικά σκεπτόμενων ανθρώπων.

Από τη Σλοβενία προβάλλονται συνεντεύξεις με Αμερικανούς φοιτητές που δηλώνουν ότι δεν πίστευαν ότι μια χώρα μπορεί να προσφέρει δωρεάν παιδεία για όλους χωρίς να φορτώνει τους φοιτητές με χρέη.

Στην Ισλανδία παρουσίασε τα θαύματα που πέτυχε η χώρα ειδικά σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή των γυναικών στα κοινά και την αμείλικτη στάση της χώρας απέναντι στους τραπεζίτες που διέλυσαν την οικονομία το 2008. Σε αντιπαραβολή πάντοτε με ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ. Μια γυναίκα, λέει ευθέως στον Μουρ: “Ακόμα και αν με πληρώνατε, δεν θα ήθελα να ζήσω στη χώρα σου. Εκεί το σύστημα προάγει το εγώ αντί το εμείς”.

Στη Γερμανία ασχολήθηκε και πάλι με τα σχολεία, στα οποία οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να μαθαίνουν και για τους μεγάλους συνθέτες που γέννησε η χώρα, αλλά και για τα εγκλήματα των Ναζί. Σε αντίθεση με τη χώρα του, κτισμένη όπως αναφέρει σε μια μεγάλη γενοκτονία και στη δουλεία, η οποία όμως αρνείται να αντιμετωπίσει το σκοτεινό παρελθόν της.

Παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ σού γεννιούνται ερωτήματα: Τι ακριβώς έχουμε υιοθετήσει εμείς ως Ευρωπαίοι από τα καλά που γίνονται σε ευρωπαϊκές χώρες; Έχουμε τιμωρήσει τους τραπεζίτες; Έχουμε παραδεχθεί τα λάθη του παρελθόντος; Έχουμε υποφερτό σύστημα δικαιοσύνης και σωφρονισμού; Αλλά το πιο καταθλιπτικό συμπέρασμα είναι το επίπεδο της Παιδείας μας που θαρρείς ότι είναι φτιαγμένη για να παράγει συστημικά μικρούς φασίστες…