Πρέπει να μείνουμε άνθρωποι…

Της Έλπις Γεωργίου

Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου μόλις γεννηθεί είναι το κλάμα. Από κει και πέρα εξαρτάται αν θα παραμείνει άνθρωπος και θα κλαίει, ή αν θα κάνει τους άλλους να κλαίνε… Αυτό σκέφτομαι συνεχώς βλέποντας τις εικόνες από τα ελληνοτουρκικά σύνορα! Χιλιάδες άνθρωποι έρμαιο των συμφερόντων των ισχυρών της γης! Αφέθηκαν στο έλεος της μοίρας τους, την οποία βέβαια άλλοι καθόρισαν για αυτούς! Τα πράγματα στο δικό μου μυαλό είναι ξεκάθαρο. Για τον πόνο, τη δυστυχία και την ταλαιπωρία αυτών των ανθρώπων (όσοι κατάφεραν να μείνουν ζωντανοί) υπεύθυνος δεν είναι μόνο ο Ερντογάν, ο οποίος θέλει να επιβάλει τις δικές του επιδιώξεις με όχημα το προσφυγικό. Υπεύθυνοι είναι επίσης η Ε.Ε., είναι το ΝΑΤΟ και είναι και τα Η.Ε. Μάλιστα και τα Η.Ε., τα οποία μπροστά σε αυτό το έγκλημα που συντελείται, το μόνο που βρήκαν να πουν είναι ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ. Τι στο καλό; Δεν έμαθαν άλλη λέξη εκεί στην έδρα του ΟΗΕ; Είτε σκοτώνονται οι λαοί, είτε πνίγονται, είτε βασανίζονται, τα Η.Ε. εκεί σταθερά συστήνουν αυτοσυγκράτηση. Τόσο η πολιτική της ΕΕ όσο και του ΝΑΤΟ ξεριζώνουν λαούς. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες είναι εγκλωβισμένοι σε νησιά και σύνορα. Αυτοί οι άνθρωποι αναζητούν επικίνδυνους δρόμους διαφυγής και γίνονται έρμαια των διακινητών και των κυβερνήσεων που παίζουν διάφορα γεωπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες τους. Και αυτή η κατάσταση έχει ξεσηκώσει ένα τσουνάμι εθνικισμού και φασισμού. Όλοι πρέπει να κατανοήσουμε ότι εχθρός δεν είναι τα θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Εχθρός δεν είναι οι ξεριζωμένοι από τους πολέμους. Όσοι εκφράζονται με αυτό τον τρόπο γίνονται τελικά ο καλύτερος σύμμαχος αυτών που δημιουργούν και συντηρούν το πρόβλημα. Εχθρός είναι όλοι αυτοί που θέλοντας να εξυπηρετήσουν τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα, ισοπεδώνουν χώρες και σκοτώνουν ανθρώπους. Θα επικαλεστώ σημεία ενός ποιήματος της Warsan Shire. Είναι Σομαλή, γεννήθηκε το 1988 στην Κένυα και βρέθηκε στο Λονδίνο όταν ήταν ενός χρόνου: Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία. Τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη. Οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα, με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους. Το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου, που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου, κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του. Αφήνεις την πατρίδα, μόνο όταν η πατρίδα δεν σε αφήνει να μείνεις. Κανένα δέρμα δεν θα ήταν αρκετά σκληρό για να ακούσει τα: γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι πρόσφυγες, βρομομετανάστες, ζητιάνοι ασύλου… Γράφει και άλλα αυτό το κορίτσι στο ποίημά του. Ελπίζω έστω και αυτές τις γραμμές να τις διαβάσουν αυτοί που πρέπει. Μπας και γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι!

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy