Πρόσφυγες στη θάλασσα και στη στεριά

Του
Γιάννη Κακαρή

Παγκόσµια ηµέρα προσφύγων η χτεσινή και όπως αναµενόταν, έσπευσαν όλοι να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στα εκατοµµύρια προσφύγων ανά το παγκόσµιο.

Οι ανακοινώσεις τους δακρύβρεχτες, γεµάτες κατανόηση, συµπόνια και αναφορές στην κυπριακή προσφυγιά που δηµιούργησε η τουρκική εισβολή. Επιπρόσθετα σηµειώνεται η αναγκαιότητα αναβάθµισης της στήριξης που παρέχει η χώρα µας, δηµιουργώντας κατάλληλες υποδοµές υποδοχής και ένταξης στο κοινωνικό σύνολο.

Ωστόσο αποφεύγεται η αναφορά στα αίτια που ξεσπιτώνουν τον κόσµο, αναγκάζοντάς τον να αναζητήσει ασφάλεια σε ξένα µέρη.

Οι πολιτικοί πρόσφυγες είναι και οικονοµικοί µετανάστες και πολιτικά θύµατα καθεστώτων, τα οποία έχουν άµεση σχέση µε αυτό που λέγεται ιµπεριαλισµός. Η προσφυγοποίηση του κόσµου οφείλεται στη συνεχή κλιµάκωση της επιθετικότητας στις γειτονικές µας χώρες µε σκοπό την εξυπηρέτηση των επιχειρηµατικών συµφερόντων. Είτε υπό τη µορφή στρατιωτικής επέµβασης, είτε µέσω της υποκίνησης εµφύλιων συγκρούσεων. Μάλιστα σύµφωνα µε σχετικές εκθέσεις του ΟΗΕ, η εκµετάλλευση των µεταναστών και το δουλεµπόριο αποφέρει περισσότερα κέρδη ακόµα και από το εµπόριο όπλων ή ναρκωτικών.

Σύµφωνα µε στοιχεία που δηµοσιοποίησε η Ύπατη Αρµοστεία για τους Πρόσφυγες, το 2018 ο αριθµός των ανθρώπων που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους λόγω πολέµων, διώξεων και συγκρούσεων ξεπέρασε τα 70 εκατοµµύρια. Όπως αναφέρεται, πρόκειται για το υψηλότερο επίπεδο που έχει καταγραφεί στα 70 χρόνια λειτουργίας της Ύπατης Αρµοστείας. Σε σύγκριση µε 20 χρόνια πριν οι αριθµοί έχουν διπλασιαστεί, ενώ σε σχέση µε τον προηγούµενο χρόνο αυξήθηκαν κατά 2,3 εκατοµµύρια.

Σύµφωνα πάντα µε στοιχεία της Ύπατης Αρµοστείας, κάθε δεύτερος πρόσφυγας ήταν παιδί, πολλοί (111.000) ασυνόδευτοι, δηλαδή µόνοι χωρίς τις οικογένειές τους. Η Ουγκάντα κατέγραψε 2.800 παιδιά πρόσφυγες ηλικίας πέντε ετών και κάτω, ασυνόδευτα ή χωρισµένα από τις οικογένειές τους.

Αυτό είναι ένα µέρος της βαρβαρότητας που επιφέρει ο πόλεµος, µε βασικότερη µηχανή παραγωγής αυτής της δυστυχίας να είναι το ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου αποτελεί υποκρισία η έκφραση αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες, χωρίς να υποδεικνύεται η αιτία που τους δηµιουργεί.

Είναι θράσος να ζητάς όπως αποτελέσει παγκόσµια ευθύνη η προστασία των προσφύγων, αλλά την ίδια ώρα να ζητάς περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της περιοχής. Να ζητάς τη δηµιουργία ευρωστρατού, αλλά και ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ ή σε κάποιο παρακλάδι του.