Πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα!

Της Αργύρως Γεωργίου Θ.

Ήταν βράδυ Σαββάτου, κάπου στην παραλιακή οδό των Φοινικούδων στη Λάρνακα. Στην αρχή δεν την πρόσεξα, καθώς κι εγώ, όπως και δεκάδες άλλοι περαστικοί, περνούσαμε από δίπλα συνομιλώντας, κάνοντας τον περίπατό μας και συζητώντας πού θα καθόμασταν για ένα ποτό. Κάποια στιγμή, τυχαία, είδα κάποιον ή κάποιαν –μάλλον γυναίκα μεγάλης ηλικίας ήταν… μα και πάλι δεν είμαι σίγουρη. Μια γιαγιά νομίζω, σαν τη δικιά μας τη γιαγιά, του καθενός μας. Ακουμπούσε στον τοίχο ενός κτιρίου κουκουλωμένη με μια κουβέρτα σκεπασμένη ως επάνω και φαινόταν να κοιμάται καθισμένη σε πλαστική καρέκλα.

Ξαφνιασμένη γύρισα το κεφάλι να καταλάβω τι γινόταν. Τα μάτια ήταν κλειστά και μπήκα στον πειρασμό να της ή του μιλήσω… Δίπλα ήταν ένα καροτσάκι φορτωμένο μάλλον με τα πράγματά της. Τα βήματα, πέντε – δέκα όλα κι όλα, με πήραν μακριά, η εικόνα δεν φεύγει όμως από το κεφάλι μου δυο βδομάδες μετά.

Την προηγούμενη βδομάδα είδα μια ανάρτηση στο φατσοβιβλίο για έναν άστεγο που δεν έπαιρνε τα χρήματα που του έδινε περαστικός για να φάει…. Πού κατάντησα, έλεγε ο άνθρωπος. Προχθές ακούσαμε ότι ένας ακόμη άστεγος πέθανε… τον βρήκαν σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο.

Μετάνιωσα που δεν μίλησα και στην επιστροφή για να πάρουμε το αυτοκίνητο έψαξα με τα μάτια να εντοπίσω τον άνθρωπο. Είχε φύγει όμως. Μπορεί και να μην άντεξε την πολυκοσμία, μπορεί και να την έδιωξαν…

Τα νούμερα για τον αριθμό των αστέγων που αυξάνονται συνεχώς στην Κύπρο τα κατέθεσε η ίδια η Υπουργός Εργασίας στη Βουλή πέρσι τον Δεκέμβρη του 2018, παραθέτοντας τους επίσημους αριθμούς.

«Συνολικά 129 περιπτώσεις αστέγων έτυχαν διαχείρισης από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας κατά το 2017, ενώ ο αριθμός των περιπτώσεων αυτών ανερχόταν το 2016 στις 49 και το 2015 στις 26», ανέφερε στην απάντησή της η κυρία Αιμιλιανίδου. Και άλλοι αυτοί που δεν είναι καταγεγραμμένοι βέβαια και δεν εντοπίστηκαν από τις αρμόδιες υπηρεσίες (ποιες;). Τετρακόσιοι δυο άνεργοι τους τελευταίους 15 μήνες, λένε τα ανεπίσημα νούμερα.

Οι άνθρωποι δεν είναι όμως αριθμοί, έχουν ψυχή και ο καθένας από αυτούς είναι μια μοναδική περίπτωση τραγικών συμβάντων που τους οδήγησαν στο δρόμο, χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι. Το σοκ είναι διαφορετικό όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα. Αλήθεια, πόση μοναξιά κρύβει ο θάνατος ενός αστέγου; Υψηλά ενοίκια, εκποιήσεις κ.λπ. συνθέτουν το σκηνικό.

Κάποιοι δήμοι προσπαθούν να βοηθήσουν, κάποιες υπηρεσίες ασχολούνται πρόσκαιρα όταν κάποιο περιστατικό δει το φως της δημοσιότητας. Όλοι χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα και επί της ουσίας τίποτα δεν γίνεται. Παραδεχτείτε! Έχουμε και στη χώρα μας αόρατους ανθρώπους.