Προτεραιότητα η ασφάλεια των εργαζομένων

Της Κάλιας Ανδρέου

Μέσα σε μια εβδομάδα δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας. Ενώ, 15 εργαζόμενοι συνολικά έχασαν τη ζωή τους στο μεροκάματο το 2019.

Όπως αναφέρεται σε χθεσινό δημοσίευμα της “Χαραυγής”, ο αριθμός αυτός καταδεικνύει μια αυξητική τάση κατά τα τελευταία δύο χρόνια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιοποιεί το Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας.

Στο ίδιο ρεπορτάζ αναφέρεται επίσης ότι τα περισσότερα ατυχήματα καταγράφονται κατά σειρά στους Κλάδους των Ξενοδοχείων και Εστιατορίων. Σε ό,τι αφορά τα θανατηφόρα, τα περισσότερα από αυτά καταγράφονται στους Κλάδους της Μεταποίησης, των Κατασκευών, της Μεταφοράς και της Αποθήκευσης, του Εμπορίου, των Ξενοδοχείων και Εστιατορίων, καθώς και της Γεωργίας.

Κατά το 2018 εκδικάσθηκαν 15 ποινικές υποθέσεις για τις οποίες επιβλήθηκαν χρηματικές ποινές συνολικού ύψους 88.600 ευρώ, ενώ κατά το ίδιο έτος συντάχθηκαν συνολικά 27 νέοι φάκελοι ποινικής δίωξης για καταχώρηση στο Δικαστήριο.

Οι συντεχνίες των εργαζομένων έχουν επισημάνει επανειλημμένα ότι διαπιστώνεται υποστελέχωση στο Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας, γεγονός που έχει μόνο αντίκτυπο στην ασφάλεια των εργαζομένων.

Όσον αφορά για το ποιους βαραίνει η ευθύνη, στην εφαρμογή των μέτρων προστασίας και πρόληψης στους χώρους εργασίας για διατήρηση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος και χωρίς κινδύνους για την υγεία, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, η ευθύνη φαίνεται να βαραίνει καθαρά τους εργοδότες.

Η παροχή ασφάλειας στους εργαζομένους, ίσως και να είναι θέμα κουλτούρας. Μα πώς να δημιουργηθεί η κουλτούρα, όταν ένα κράτος βάζει το κέρδος πάνω από τις ζωές των πολιτών του. Οι εργαζόμενοι έχουν μετατραπεί σε ρομποτάκια, σε μηχανές παραγωγής.

Πλέον μετριούνται με βάση τη δυνατότητα “παραγωγής” τους. Και όλα αυτά, σαφώς και ξεκινούν από την παιδεία. Όταν αντιμετωπιζόμαστε από το σύστημα, γενικότερα, ως “μηχανές παραγωγής” από τότε που είμαστε παιδιά στα σχολεία, πώς μπορεί αυτή η κουλτούρα να αλλάξει αργότερα, όταν γινόμαστε πια εργαζόμενοι ή αλλιώς μηχανές παραγωγής;

Το κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τους εργαζομένους που χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους εν ώρα εργασίας. Αριθμός που κάθε χρόνο αυξάνεται. Προτεραιότητα πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι και όχι τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρήσεων. Και αυτό θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο. Το γεγονός ότι χρειάζεται να επισημαίνεται συνεχώς, θα έπρεπε να μας προβληματίσει. Το κράτος, μα και την ίδια την κοινωνία.

Αν υπάρχει ανάγκη να απαιτούμε από τους εργοδότες να λαμβάνονται μέτρα για την ασφάλειά μας, αυτό πρέπει να κάνουμε.

Στο κάτω κάτω ας βάλουμε εμείς ως εργαζόμενοι προτεραιότητα τη ζωή μας. Αν όχι εμείς, τότε ποιος;