Προβάλλοντας και «στολίζοντας» τη μισή αλήθεια

Της Κάλιας Ανδρέου

Το 2018, σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, ο αριθμός στο δημόσιο ανήλθε σε 51.596 πρόσωπα, σε σύγκριση με 51.153 το 2012. Συνεπώς, αυτό που φαίνεται να προωθείται είναι η αύξηση στις προσλήψεις και μάλιστα κατά 443 πρόσωπα.

Η πραγματική αλήθεια όμως είναι ότι μειώθηκαν δραματικά οι μόνιμοι και αυξήθηκαν οι έκτακτοι, οι οποίοι να σημειωθεί ότι στις περισσότερες περιπτώσεις εκτελούν εργασία μόνιμου.

Αυτό που δημιουργεί επίσης εντύπωση είναι το ποσοστό των εργαζομένων οι οποίοι ήταν έκτακτοι το 2012, το οποίο φτάνει στο 18,4%, ενώ σήμερα το αντίστοιχο ποσοστό είναι 31,3%.

Με αυτά τα δεδομένα, αυτό που διαφαίνεται μέσα από τα τελευταία 6 χρόνια είναι η τεράστια ανατροπή σε ό,τι αφορά τα εργασιακά, αλλά γενικότερα η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, ως η κύρια αιτία των κοινωνικών ανισοτήτων.

Η πρόθεση της κυβέρνησης να προωθεί πάντοτε μια -κατασκευασμένη- επιτυχής εικόνα στα της οικονομίας, δίνει την εντύπωση ότι επιχειρείται η απόκρυψη της πραγματικής αλήθειας.

Τη στιγμή που βλέπουμε να προωθείται η μείωση της ανεργίας μέσω της αύξησης στις προσλήψεις, την ίδια ώρα διερωτόμαστε αν πράγματι είμαστε μέρος αυτής της κοινωνίας.

Δεν μπορούμε έτσι απλά να προσπεράσουμε τον κατώτατο μισθό, ο οποίος δεν φτάνει ούτε για τα απαραίτητα, την έλλειψη συλλογικών συμβάσεων και γενικότερα όλη αυτή την αβεβαιότητα που επικρατεί για ένα εξασφαλισμένο αύριο. Τόσο το δικό μας όσο και των παιδιών μας.

Είναι γι’ αυτόν το λόγο που είμαστε πάντοτε καχύποπτοι. Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Και όταν η καθημερινότητα διαφέρει κατά πολλή από τη γενικότερη εικόνα που με ύπουλο τρόπο προωθείται, μας κάνει να καταλαβαίνουμε ότι αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια.

Αντιθέτως είναι ένας τρόπος για απόκρυψή της.

Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα. Η μερίδα της κοινωνίας η οποία φαίνεται να πείθεται, αλλά και να απολαμβάνει τις αναφορές περί ανοδικής πορείας της οικονομίας, μάλλον είναι οι… “έχοντες”. Αυτοί που θέλουν να επενδύσουν στον εξευτελισμό της εργασίας, στον εργαζόμενο ως το φθηνότερο εμπόρευμα. Γιατί, όταν το ίδιο το κράτος δεν είναι πρόθυμο να καθορίσει όρια και να διασφαλίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά και της αξιοπρεπούς διαβίωσής τους, τότε η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τους μεγαλοκαρχαρίες.

Όταν η ίδια η κυβέρνηση αυξάνει τους έκτακτους μειώνοντας την ίδια ώρα τους μόνιμους, ποιο παράδειγμα δίνει στις ιδιωτικές επιχειρήσεις; Με αυτό τον τρόπο είναι σαν να δίνεται το δικαίωμα στην εκμετάλλευση, καθώς χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται εκτός συλλογικών συμβάσεων.

Αποτέλεσμα όλων αυτών δεν θα έπρεπε να είναι η ανεκτικότητα και η υποταγή μας. Γιατί, στο τέλος το λιγότερο που μπορεί να πάθουμε είναι να αποβλακωθούμε.