Σαν έτοιμοι από καιρό…

Της Πέρσας Πολυβίου

Όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα με τον περιβόητο ιό (βαριέμαι να ξαναγράψω ή να διαβάσω το όνομά του) μού ξύπνησαν ένα ερώτημα: Ήμασταν ή όχι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειές του; Δεν μιλώ για το κράτος, την κυβέρνηση.

Αυτήν θα την κρίνει ο καθένας την ώρα που πρέπει και θα φανεί στο χειροκρότημα… Εμένα με απασχολούν οι άνθρωποι. Άραγε θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στα όσα ήρθε να μας «επιβάλει» ο «καταραμένος» ιός; Ρητορικό το ερώτημα. Έχω την εντύπωση πως την απάντηση όλοι την ξέρουμε.

Ο ιός ήρθε να νομιμοποιήσει την αυτοαπομόνωσή μας. Ήρθε δεύτερος και καταϊδρωμένος. Τα μέτρα που τέθηκαν σε ισχύ δυστυχώς εμείς τα είχαμε προ πολλού εφαρμόσει στη ζωή μας.

Τα τηρούσαμε κατά κανόνα εδώ και χρόνια! Τι ακριβώς θα αλλάξει; Ούτως ή άλλως, χωρίς να χρειάζεται να μας το επιβάλουν, μιλούσαμε πλέον μεταξύ μας περισσότερο από τα κινητά, μειώσαμε τις συναντήσεις μεταξύ μας, οι διάλογοι που είχαμε ήταν μέσω δικτύων, ενημερωνόμασταν εδώ και χρόνια μέσω αυτών, είχαμε σταματήσει από καιρό να φιλιόμαστε, τα παράπονά μας τα στέλναμε με email, τις απόψεις μας τις ποστάραμε, την εργασία μας είχαμε αρχίσει να την κάνουμε από τα σπίτια μας, την αρρώστια μας την γράφαμε στο διαδίκτυο και παίρναμε συμβουλές από εκεί για αντιμετώπιση, τα παιδιά μας δεν έπαιζαν στα πάρκα αλλά μέσω οθονών… Ποδόσφαιρο απολαμβάναμε από την τηλεόραση, τα γήπεδα καταργήθηκαν χρόνια τώρα, ταινίες βλέπαμε από το σπίτι, τα σινεμά είχαν καταντήσει γραφικά, καφέ και φαγητό παραγγέλναμε μέσω ίντερνετ, βαριόμασταν ακόμα και να εξηγήσουμε την παραγγελία μας από τηλεφώνου, καταργήσαμε εστιατόρια και καφετέριες.

Λογαριασμούς πληρώναμε διαδικτυακά, πρόσφατα μάλιστα οι τράπεζες μάς επέβαλαν και έξτρα τέλη αν ζητούσαμε εξυπηρέτηση από υπάλληλο, αν είχαμε φυσική παρουσία. Τι στο καλό ήρθε να αλλάξει από την καθημερινότητά μας αυτός ο ιός; Απλά η αυτοαπομόνωσή μας πλέον επικροτείται.

Ζεις και θεωρείσαι συνετός πολίτης, χρήσιμος αν μη τι άλλο, που νοιάζεσαι για το καλό του συνανθρώπου σου. Τι μπορεί να μας ενοχλήσει από τα μέτρα; Ο κατ’ οίκον περιορισμός, η αυτοαπομόνωση; Η διαπίστωση όλων αυτών είναι τραγική! Όμως, αν το σκεφτείτε, δεν είναι υπερβολή.

Δεν είναι στις μέρες μας και τόσο δύσκολο να ζει κανείς χωρίς επαφή -σωματική και επικοινωνιακή! Δεν είναι και τόσο δύσκολο ο καθένας να προστατέψει το σπίτι του από πιθανά ή ύποπτα ή, ακόμα χειρότερα, επιβεβαιωμένα κρούσματα διατάραξης της αντικοινωνικής του ζωής.

Δεν είναι δύσκολο να παρακολουθούμε την εξέλιξη του ιού και τις δυσκολίες που έχει το δίπλα σπίτι από το τηλέφωνό μας. Εκτός, βέβαια, αν μετά από αυτό δούμε λίγο διαφορετικά κάποια πράγματα. Εκτός κι αν όλο αυτό ήρθε για κάποιον λόγο στη ζωή μας… Για να μας αποδείξει κάτι. Λέω, μήπως…