Σκιά τους η δειλία τους

Της Κάλιας Ανδρέου

Τέτοιες µέρες θυµάµαι το «Άουτο ντα φε» του Γ. Φ. Πιερίδη. Το συγκεκριµένο διήγηµα αναφέρεται στη δολοφονία του Σάββα Μένοικου. Ο Μένοικος, που σήµερα αποτελεί σύµβολο της αντίστασης των αριστερών ενάντια στους δειλούς µασκοφόρους της ΕΟΚΑ, λιθοβολήθηκε το 1958 µέχρι θανάτου στο Λευκόνοικο.

Τον φώναζαν προδότη. Τον έδεσαν πάνω σε έναν πλάτανο που βρισκόταν στην αυλή της εκκλησίας του Λευκονοίκου, φώναξαν τους υποστηρικτές τους και τον λιθοβόλησαν όλοι µαζί. Μέχρι θανάτου. Ο Μένοικος είναι ένας από τους πολλούς αριστερούς που δολοφονήθηκαν µε το πρόσχηµα της «προδοσίας». Έτσι λειτουργούσαν οι θρασύδειλοι. Στο σκοτάδι και πάντα πισώπλατα. 

Ο Μένοικος είναι ένας από αυτούς που δεν φοβήθηκαν να αντισταθούν και να προασπιστούν τις ιδέες και τα ιδανικά τους, µε όλα τα συνεπακόλουθα. Ακόµα και τη στιγµή του θανάτου του, δεν φοβήθηκε. Τους αντιµετώπισε. Μόνος του.

Τέτοιες µέρες είναι που σκέφτομαι τον τρόπο µε τον οποίο ενεργούσαν οι µασκοφόροι της ΕΟΚΑ. ∆εν είχαν τα κότσια να αναµετρηθούν ένας προς έναν. Μαζεύονταν κάθε φορά µια παρέα δειλών φανατισµένων, πάντα ένοπλοι, πιστεύοντας ότι έτσι θα τροµοκρατήσουν και κατευθύνονταν προς το µέρος του ενός. Τον βάφτιζαν προδότη για να δικαιολογήσουν την αισχρότητά τους. Έπαιζαν τους µάγκες, τους «πατριώτες». ∆εν ήταν όµως τίποτε άλλο πέραν από δειλοί, στυγνοί δολοφόνοι.

Οι δολοφονίες των αριστερών έκρυβαν ταξικό µίσος. Με τις πράξεις τους δεν ήθελαν µόνο να τροµοκρατήσουν, αλλά να επιβληθούν ενάντια στους εργαζόµενους που ήθελαν να αντισταθούν στην επιβολή της ΕΟΚΑ.

Μέχρι και σήµερα, τα παιδιά των δολοφονηµένων, τα αδέρφια τους και οι γονείς τους ζητούν δικαίωση. Μα εµείς, µέχρι και σήµερα, έχουµε το θράσος να τιµούµε τις αισχρές πράξεις τους, µε τρισάγια και µνηµεία σε άτοµα που ο ρόλος τους ήταν καθοριστικός στο µεγαλύτερο έγκληµα του τόπου. Μέχρι και σήµερα, βλέπουµε κόµµατα να εκλιπαρούν για εθνικιστικές ψήφους, στεγάζοντας τους ίδιους τους πραξικοπηµατίες, µαζί και τους απογόνους τους. Ζούµε στην εποχή που ενώ η κυβέρνηση –τάχα– κάνει προσπάθειες για συµφιλίωση και οικοδόµηση εµπιστοσύνης µεταξύ των δύο κοινοτήτων, δεν αναγνωρίζει τα εγκλήµατα που διαπράχθηκαν κατά της αριστεράς και των Τουρκοκυπρίων, ακόµα και την κατάλυση της δηµοκρατίας από την ε/κ ακροδεξιά.

Μέχρι πότε λοιπόν θα βλέπουµε την Ιστορία µας σαν Κύκλωπες; Και πώς µπορούµε να οραµατιζόµαστε το µέλλον, όταν ακόµα µας στοιχειώνει το παρελθόν; Αυτά ήταν τα εγκλήµατα που οδήγησαν στην εισβολή. Και τις συνέπειες πληρώνει ολόκληρος ο κυπριακός λαός, µισό αιώνα µετά.

Τραγική ειρωνεία. Η παραχάραξη της Ιστορίας υπό τη σκιά της εθνικιστικής αφήγησης διδάσκεται ακόµα στα σχολεία µας.

Με αυτόν τον τρόπο είναι που η κυβέρνηση υποτίθεται ότι επιδιώκει τη λύση;