Του ∆ηµήτρη Παλµύρη
Το ιδεολογικό, πολιτικό αλληλοφάγωµα που θα ξεκινήσει στον Συναγερµό δεν αποτελεί ιδιαιτερότητά του. ∆ιεθνώς η κατάσταση των αστικών πολιτικών σχηµατισµών, από την πανίσχυρη χριστιανοδηµοκρατία µέχρι τη σοσιαλδηµοκρατία παραµένει ιδιαίτερα ρευστή. Ο λόγος που όλοι αυτοί αναγκάζονται να ψαχτούν για την ταυτότητά τους είναι γιατί οι πολιτικές τους οι οποίες ευχαριστούσαν µια µερίδα του κεφαλαίου, σήµερα δηµιουργούν ολοένα και λιγότερο διαχειρίσιµες αντιδράσεις από άλλη µερίδα του κεφαλαίου, αλλά και παραδοσιακών ψηφοφόρων τους.
Στην Κύπρο ο ∆ΗΣΥ υπήρξε πολύ πιο τυχερός. Είχε καταφέρει να φορτώσει την κρίση, τις συνέπειες όλων όσων πίστευε (ελεύθερη αγορά, διακίνηση κεφαλαίων, απορρύθµιση εργασίας, ανταγωνιστικότητα) στο ΑΚΕΛ, που βρέθηκε στη διακυβέρνηση τον επίµαχο χρόνο. Ο ∆ΗΣΥ για µεγάλο διάστηµα κυβέρνησε µε περιφρόνηση και αλαζονεία, την οποία σε µεγάλο βαθµό το κοµµατικό ακροατήριο χειροκρότησε παραζαλισµένο στην παραταξιακή έπαρση.
Για το φαγοπότι που στήθηκε, ο ∆ΗΣΥ απαντούσε για «επιτυχίες» των αριθµών. Ωστόσο όπως οµολόγησε και ο Μάνφρεντ Βέµπερ (ο εκλεκτός του ∆ΗΣΥ για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), η «ανάπτυξη» ευνόησε µόνο µερικούς, ενώ η µάζα των λαϊκών στρωµάτων συνεχίζει να νιώθει τις αφόρητες συνέπειες της εποχής της κρίσης. Κάτι έπρεπε να γίνει, λοιπόν, καθώς η δυσφορία άρχισε να γίνεται αισθητή και το συναγερµικό ακροατήριο άρχισε να χάνει το ρυθµό στα παλαµάκια που ζητούσε η ηγεσία σε Πινδάρου και Προεδρικό.
Τότε ο «εκσυγχρονιστής», «νεοφιλελεύθερος» Αβέρωφ ξέχασε τα «εθνικά τσουνάµια» και χέρι – χέρι µε τον Πρόεδρο ανέβηκαν για σέρφινγκ στο κύµα του εθνικισµού. Η τακτική αυτή προς το παρόν δεν απέδωσε. Μερίδα στελεχών της ∆εξιάς έριξε σε αυτή την εθνικιστική στροφή την ευθύνη για τον εκλογικό καταποντισµό. Όµως το ζήτηµα πάει πιο βαθιά. ∆εν είναι η αναξιοπιστία ως προς τις σχολές (εθνικιστική ή φιλελεύθερη) που δηµιουργεί το πρόβληµα. Απλώς οι συνέπειες της ταξικής σύγκρουσης αντανακλώνται εκεί.
Αποδιοργανωµένα, ηττηµένα, οργισµένα και απελπισµένα τα λαϊκά στρώµατα αναζητούν µεσσιανικά σχήµατα που θα αποδώσουν εκδίκηση ή την εικόνα µιας προστατευτικής συλλογικότητας. Μία γνώριµη αυταπάτη είναι η εθνική κουβερτίτσα. Τι θα κάνει λοιπόν ο ∆ΗΣΥ; Θα αλλαξοπιστήσει σε σχέση µε τον οικονοµικό νεοφιλελευθερισµό ή θα ενδυθεί τον εθνικισµό ακριβώς για να τον συντηρήσει; Εάν θυµόµαστε εµείς κάτι από τη «σχολή Κληρίδη» είναι έναν ύπουλο ρεαλισµό. Στη λογική του θα φορεθούν ξανά οι φουστανέλες για να συνεχιστεί η ανάπτυξη των λίγων.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
