Στους… πύργους το «Δεν Ξεχνώ»

Της Νίκης Κουλέρμου

Το «Δεν Ξεχνώ» μορφοποιείται σε «περίπτερο» εντός μιας ευρύτερης εκδήλωσης – έκθεσης της κατεχόμενης γης μας και του πολιτισμού της… Γίνεται… ταμπέλα στους πύργους της ανάπτυξης, του βολέματος και της λησμονιάς…

Παρακολουθούσα με περιέργεια τι είδους εκδήλωση ήταν αυτή που εξήγγειλε χθες με στόμφο ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, κ. Χαμπιαούρης, πλαισιωμένος από δημάρχους και κοινοτάρχες κατεχομένων δήμων και κοινοτήτων. Πώς μπορεί, για παράδειγμα, μια κοινότητα, ένας δήμος, όπως ο Δήμος Αμμοχώστου, γνωστός και ως βασιλεύουσα, με το θέατρο της αρχαίας Σαλαμίνας ή των Σόλων και της Μόρφου, της χρυσής άμμου, των λεμονανθών και της αγάπης να χωρέσει σε ένα κουτί και από κει να τον γνωρίσουν οι μαθητές που ποτέ δεν άκουσαν κάτι σχετικό, είτε γιατί δεν είχαν ρίζες στα κατεχόμενα είτε γιατί δεν σταύρωσαν ποτέ το πόδι τους για να γνωρίσουν το άλλο μισό της πατρίδας τους.

«…να στήσουν το περίπτερό τους, με όποιο τρόπο θέλουν, να δώσουν ενημερωτικό υλικό, να φέρουν έναν παππού και μια γιαγιά, να πουν τις ιστορίες… ό,τι θέλει ο καθένας να προβάλει», είπε ο κ. Χαμπιαούρης. Κάτι σαν ένα φεστιβάλ παράδοσης και πολιτισμού, δηλαδή, που κάνουν τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι όλα τα χωριά για να φέρουν τον κόσμο και τους απόδημους πίσω στις ρίζες τους, να ζωντανέψουν τα ξεχασμένα χωριά. Κάτι σαν πανήγυρις τού «Δεν ξεχνώ»….

Ένα φεστιβάλ αναμνήσεων δηλαδή από τα κατεχόμενα χωριά με πρωτοβουλία και σφραγίδα του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού. Αυτού που δεν κούνησε το δακτυλάκι του για να ξαναζωντανέψει το αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, ας πούμε, ή δεν επέτρεψε να τραγουδήσει σε σχολείο η δικοινοτική χορωδία, αλλά επέτρεψε και ευλόγησε το προσκύνημα στον ολετήρα της Κύπρου! Αυτός ο υπουργός που δήλωσε ότι πρεσβεύει τις ίδιες αρχές και αξίες με το ΕΛΑΜ… Αυτό το Υπουργείο που παρακολουθεί με απάθεια και δεν συγκινείται από την πτώση των τειχών της Λευκωσίας ή την καταστροφή των τειχών της Αμμοχώστου, ή των εκκλησιών και των ψηφιδωτών, της πολιτιστικής κληρονομιάς στη Μύρτου, την Αφάνεια, το Πυρόι…

Γιατί στο τέλος λέγεται Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού; Ποιου Πολιτισμού; Της μισής μας πατρίδας; Γιατί δεν στηρίζεται, ούτε φανερά ούτε κρυφά, το έργο της Τεχνικής Επιτροπής για την Πολιτιστική Κληρονομιά μήτε το έργο της Τεχνικής Επιτροπής για την Εκπαίδευση; Πώς καλλιεργείται κουλτούρα λύσης και ειρήνης, όταν το Υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να βάλει όλο τον πολιτισμό και την παράδοση των κατεχομένων σε μια εκδήλωση-πανηγύρι τεσσάρων ημερών, σε ένα «κουτί»;

Μπορείς άραγε να βάλεις σε ένα κουτί τη θάλασσα και τις παραλίες, τα δάση και τις μυρωδιές της κατεχόμενης γης και τις παραδόσεις χιλιάδων χρόνων, τις ζωές και τη δημιουργία των παππούδων και των γιαγιάδων επί τρεισήμισι γενιές; Μπορείς, κε Χαμπιαούρη; Ή σε αντιστάθμισμα όλου αυτού του πολιτισμού που έπρεπε να βιώνουν οι μαθητές της Κύπρου θα βάλετε στους πύργους της Λεμεσού τις ταμπέλες του «Δεν ξεχνώ»;