Της
Μαρίας Φράγκου
Τα πράγματα είναι απλά, κ. Αναστασιάδη. Θέλουμε επανέναρξη των διαπραγματεύσεων που θα οδηγήσουν σε λύση; Τότε αποδεχόμαστε το πλαίσιο Γκουτέρες -αλλά το αποδεχόμαστε, όχι ήξεις αφήξεις- και προχωράμε.
Πείθουμε τον ΓΓ του ΟΗΕ για την ειλικρινή μας βούληση και οδηγούμαστε σε ένα διάλογο που θα φέρει αποτέλεσμα, αφού μέχρι το Κραν Μοντανά ήμασταν στο παρά ένα της λύσης. Πείθουμε τον ΓΓ για τη σοβαρότητα των προθέσεών μας για να μπορεί και ο ίδιος να ηγηθεί μιας νέας προσπάθειας. Δεν θα βάζει το όνομά του κάτω από αποτυχημένες και καταδικασμένες εκ των προτέρων προσπάθειες. Ποιος θα ήθελε να συνδέεται το όνομά του με ατελέσφορες προσπάθειες; Και με παίζω και ξιπαίζω; Κι άμα δεν καταλήξουμε και φταίει η Τουρκία, τότε ναι, θα φταίει η Τουρκία. Γιατί για την αποτυχημένη, πέρσι, προσπάθεια, στις δύο πλευρές καταλογίστηκαν οι ευθύνες και όχι στην Τουρκία ή στην Ελλάδα….
Όλα τα άλλα είναι λόγια για εσωτερική κατανάλωση, είναι κουβέντες για να περνά ο χρόνος χωρίς αποτέλεσμα. Και σε αυτό πρωτοπορούμε.
Ναι, κουραστήκαμε κ. Αναστασιάδη από την κατάσταση, όσο κι αν εκνευρίζεσαι όταν ακούς για «τσουνάμι», «τυφώνα» ή «κυκλώνα». Κουράσαμε και κουραστήκαμε από το ένα βήμα μπροστά και τρία πίσω.
Μόνιμη επωδός της πλευράς μας «φταίει η τουρκική αδιαλλαξία για τη μη λύση του Κυπριακού»… Κανείς δεν αρνείται τις ευθύνες της Τουρκίας. Οι δικές μας, όμως; Ποιος θα μιλήσει για τις δικές μας ευθύνες; Και γιατί μας κακοφαίνεται άμα μας λένε τις δικές μας ευθύνες; Με το να λέμε συνεχώς πως ο στόχος της Άγκυρας, διαχρονικά, είναι να «καταστεί αφέντης στο βορρά και ισότιμος συνέταιρος στο νότο», τι επιτυγχάνουμε; Πώς αποτρέπεται αυτός ο σχεδιασμός και πώς απογυμνώνεται η τουρκική συμπεριφορά; Αυτό το «πραγματικό πολιτικό κόστος» που πρέπει να προκαλέσουμε στην Τουρκία, πώς θα γίνει;
Πείσαμε για την ειλικρινή μας θέληση και βούληση για λύση; Πώς; Συζητώντας για άλλες μορφές λύσης, αναλόγως των θέσεων κάθε κόμματος; Κατά τα άλλα, αυτοί που πολεμούν τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία επικρίνουν την Τουρκία γιατί θέλει λύση δύο κρατών… Ή ολοφύρονται οι πολέμιοι της ΔΔΟ γιατί ο Αναστασιάδης συζητά λύση χαλαρής ομοσπονδίας…
Κι όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρασκηνιακά κινείται προς συνεννόηση με την Άγκυρα, πού οδηγούμαστε; Χωρίς την προστασία των Ηνωμένων Εθνών πού κινούμαστε; Σε λύσεις εκτός των πλαισίων του ΟΗΕ; Γι’ αυτό και τόση υποτίμηση των κινδύνων από τυχόν υποχώρηση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ;
Γιατί μας φοβίζουν οι συνομιλίες; Η παρούσα κατάσταση πρέπει να μας φοβίζει. Και η διαιώνιση του Κυπριακού να μας τρομάζει. Γιατί όσο περνούν τα χρόνια, όσο παγιώνονται καταστάσεις και τετελεσμένα, τα πράγματα θα είναι απείρως δυσκολότερα. Και να μην μας κακοφαίνεται όταν μας λένε πως επείγει η λύση. Βεβαίως και επείγει η λύση. Από το 1974 επείγει η λύση. Δεν μπορούμε εσαεί να συνομιλούμε, χωρίς κατάληξη, χωρίς απόφαση. Εμάς που μας πονά το γεγονός της μοιρασμένης πατρίδας, εμάς που μας ενδιαφέρει περισσότερο από την Τουρκία η λύση του Κυπριακού, πώς επενδύσουμε, αλήθεια, στην προοπτική της λύσης;
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
