Τα άνθη του κακού

Tης

Ανθής Ερµογένους

Την ρωτώ: Να γράψω που δεν τοποθετήθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα, ή η δική µας για τον Ασάνζ;

Η σύλληψη αυτού που δηµοσιοποίησε αµερικανικά εγκλήµατα πολέµου είναι λυτραπειλές στη δηµοσιογραφία. Η σύλληψη δεν είναι ένα ωραίο σενάριο να γίνει ταινία. Είναι εκτροχιασµός της ∆ύσης να αφήνει την Αµερική να εκδικείται όποιον αποκαλύπτει τα ζοφερά µυστικά της. ∆ύο κυβερνήσεις σερί σκίζονται να τον αρπάξουν, χωρίς συγκεκριµένες κατηγορίες. ∆υτικός µεσαίωνας. Κατηγορείται για αδίκηµα στη Σουηδία, συλλαµβάνεται στη Βρετανία, είναι Αυστραλός, θα εκδοθεί στις ΗΠΑ.

Σίγουρα, δεν θα ζήσει δίκαιη δίκη. Στοίχηµα θα βρεθεί νεκρός «από φυσικά αίτια» σε αµερικανικές φυλακές. Ούτε οι ξαφνικοί θάνατοι δηµοσιογράφων που συµµετείχαν στα Panama Papers είναι τυχαίοι. Πακέτο βοήθειας 4,2 δις στον Ισηµερινό. Ταυτόχρονα αίρεται η ασυλία του Ασάνζ.

Νωρίτερα ο Ασάνζ ετοίµαζε δηµοσιοποίηση συνοµιλιών εµπλοκής σε σκάνδαλα διαφθοράς του Προέδρου Μορένο. Αθροίζω τις συµπτώσεις. Τα debate αν είναι κατάσκοπος δεν πείθουν. Έχει να κάνει µε το πόσα επιτρέπεται να ξέρουµε. Αυτή όχι µόνο δεν είναι δηµοκρατική κοινωνία, αλλά ούτε καν πολιτική κοινωνία. Οι υποστηρικτές της σύλληψης αναµασούν φιµωτικά επιχειρήµατα τύπου, «για λόγους ασφάλειας». Η ασφάλεια ως σαδοµαζοχιστικός συναινετικός όρος. Το δογµατικό επιχείρηµα τελειώνει τη συζήτηση εκεί όταν είναι βαριά η πληροφορία. Η ενηµέρωση λειτουργεί µόνο συµµετοχικά στη δηµοκρατία. Τα δικαιώµατα και η ιδιότητα του πολίτη πρέπει να αλληλοπροσδιορίζονται.

Αν αποµακρύνεις τον κόσµο από την πληροφόρηση, τον αποπολιτικοποιείς. Η πολιτότητα δεν είναι παθητική συνθήκη. Είτε µιλάµε για σχέση ενός κράτους µε τα υπόλοιπα κράτη, ή µε τον εαυτό του, κι εκπέµπουµε εικονικές πραγµατικότητες, χρησιµοποιώντας τη δηµοσιογραφία σαν διαλεκτική τροµοκρατίας, κάνει τον κόσµο που ζούµε άτιµο. Το «ό,τι δεν µας συµφέρει δεν έγινε» αλλάζει το ρουν της πραγµατικότητας.

Ο Ασάνζ δεν το ‘κανε. Τα έδινε. Κι αυτό είναι τουλάχιστον ηρωικό. Αποκάλυπτε υποθέσεις δηµοσίου ενδιαφέροντος. Όχι υποθέσεις κλειδαρότρυπας µε φόντο κρεβατοκάµαρες ηγετών. Το «να µην ξέρετε εσείς, εµείς θα διαχειριστούµε», η εξουσιαστική βουλιµία των ΗΠΑ, το µόκο των κυβερνήσεων που δεν διακινδυνεύουν σχέσεις µε τον Τραµπ και τα αµερικανικά ιερατεία, τα ΜΜΕ που ξεγλιστρούν µε στείρες µεταδόσεις της είδησης της σύλληψης, είναι πιο επικίνδυνα. Στο βάθρο της δηµοσιογραφικής ανηθικότητας είναι η σιωπή, η παθογένεια, εξάρτηση στις καλές σχέσεις.

Η διπλωµατία της αβουλίας, για να µπορεί ο δηµοσιογράφος να βάζει δάκτυλο στο µέλι της καλοµεταχείρισής του. Έτσι ξεφτίζει η δηµοσιογραφία.

Καθεστωτική δηµοσιογραφία. «Οι δηµοσιογράφοι περνάνε τη µισή τους ζωή µιλώντας για πράγµατα που δεν γνωρίζουν και την υπόλοιπη µισή σωπαίνοντας γι’ αυτά που γνωρίζουν». Είναι κοµβικό σηµείο τι θέση θα πάρουµε τώρα.

Για την ιστορία, τη δηµοσιογραφία, τη δηµοκρατία. ∆εν γίνεται ο Τραµπ, η Χίλαρι να επιµελούνται την πληροφόρηση. Το κάθε κράτος, το κάθε Μέσο, πρέπει να µάθει να ακονίζει τις πένες του, να µη χλοµιάζει όταν πρέπει να τοποθετηθεί. Να µην ταµπουρώνει. Να υπερασπιστεί τον Ασάνζ ξάστερα.