Τα άνθη του κακού…

Της Ανθής Ερμογένους

Δεν με ενοχλεί ο ακομματίκ άνθρωπος, με ενοχλεί όμως πολύ ο απολιτίκ.

Αυτός που αφηγείται με διαστρέβλωση την πραγματικότητα, να δικαιολογήσει τη στάση. Που κενολογεί με αοριστολογίες για αυτό. Που παρουσιάζει την εμπλοκή σε συλλογικότητες, μαντρί. Αφήνει τα πάντα στον αυτόματο πιλότο, αλλά κάνει γενικευμένες αφοριστικές κριτικές για όσους εμπλέκονται.

Πώς έφτασε στη μοναξιά ο απολιτίκ; Η στάση δείχνει άνθρωπο χωρίς εξελικτική σκέψη. Το περίεργο με τους απολιτίκ είναι που πολύ συχνά στη δουλειά τους είναι παραγωγικοί, καλοί, σωστοί. Ο απολιτίκ έχει απλά αδιαθεσία στην κοινωνία. Καταργεί την ανάγκη που υπάρχει να νοιαστούμε.

Δεν απαιτώ από όλους να είναι έξυπνοι και αναλυτικοί, ούτε να έχουν κριτική σκέψη, ψηλή πολιτική αντίληψη. Πλήττω ωστόσο που δεν τους αφορά έστω η μικροκοινότητά τους. Αν το σχολείο του παιδιού θέλει ένα σύνδεσμο γονέων καλό, να διεκδικήσει για τα παιδιά αξιοπρεπή συνθήκες, αν ο δήμος ταΐζει τους άστεγους και τους άκληρους, αν οι δρόμοι της γειτονιάς τους είναι καθαροί.

Δεν απαιτώ από τον απολιτίκ να ψηφίζει με συνέπεια τον ίδιο κομματικό χώρο, απαιτώ όμως να έχει δύο γραμμές να πει για το γιατί ψηφίζει όποιον ψηφίζει. Δεν απαιτώ να γνωρίζει για το πώς κτίζονται οι προϋπολογισμοί, το φορολογικό, ούτε τι περιείχε το «Ανάν» για εγγυήτριες δυνάμεις.

Απαιτώ, όμως, να λέει «δεν ξέρω πώς διαχειρίζεστε τα λεφτά, φροντίστε όμως να μην πεινάει κανένας άνθρωπος» και «θέλω να δω το σπίτι μου». Δεν θέλω να γράφει άρθρα για τη βία στα σχολεία αλλά θέλω να λέει στην κόρη του «αν ξαναδείς να ενοχλούν συμμαθητή σου, θέλω να μιλήσεις».

Ο πνευματικός εγκλεισμός του απολιτίκ με ενοχλεί. Που δεν συνιστά κανένα κομμάτι της κοινωνίας του. Που τα θέλει όλα στο πιάτο, σε μασημένη τροφή.

Κάπου διάβασα πως: «Όταν ξεχνάει κανείς πώς είναι να ζεις με τους άλλους, μαθαίνει να τους αποφεύγει», κι ήταν για την ερωτική ζωή του ήρωα το βιβλίο, αλλά κι ο έρωτας μια μικρή συλλογικότητα είναι.

Τον απολιτίκ τον νοιάζει μόνο η φωλιά του. Ό,τι γίνεται έξω από αυτήν του κουράζει το μυαλό. Λες κι όλοι οι άλλοι πρέπει να φροντίσουν για τις συνθήκες έξω από αυτήν. Ο απολιτίκ δεν συμμετέχει, δεν ενεργεί, δεν απορεί καν.

Έγραψε σε μια υπερβατική του στιγμή «Je suis Paris» όταν κάηκε η Παναγία των Παρισίων, δεν ασχολήθηκε καθόλου όταν μάζεψαν δισ. από επιχειρηματίες να τη φτιάξουν, λεφτά που ποτέ δεν μαζεύτηκαν για άστεγους της Γαλλίας.

Χρησιμοποιεί το πρόβλημα της εικόνας ως κριτήριο να μην αξιολογεί, όταν ακριβώς το πρόβλημα της εικόνας είναι ο μόνος λόγος για να αξιολογεί.

Ο απολιτίκ μπορεί να έχει μυαλό, δεν το στύβει όμως. Ίσως όντως υπάρχει έλλειψη νέας πρότασης να τον εμπνεύσει. Μα δεν τη ζητά, οχαδελφίζει σκέτα νέτα.

Τι φταίει; Μου φταίει το σχολείο που εκτός από εκλογές της τάξης δεν ανέπτυξε κανένα κοινωνικό ένστικτο. Δεν έστειλε πολίτες έξω, κοίταξε μόνο να παράγει αριστείες και να βγάζει εικοσάρια στα Μαθηματικά και τα Αρχαία. Μου φταίει πολύ.