Της
Ανθής Ερμογένους
Η διάθεση του σώματος στην Κύπρο: Λίμπιντο μετά τα 19. Ως τα 23 ολοκληρώνεις με το «μεν το πεις κανενού». Μεταξύ 23-28 δικαιούσαι, αλλά μην το κάνεις τούμπανο. Θα λες πάντα τρεις. Είσαι ο τρίτος. Όλοι σοβαρές σχέσεις, μαζί σου δεν ξέρω τι έπαθα. Είκοσι οκτώ, καλή ηλικία γάμου. Τρία χρονάκια στα «άρπουλα». Μετά ρουτίνα, λες το πάθος φεύγει, μένει η αγάπη. Εκχωρείσαι όταν θέλει, αλλιώς ροχαλητό, τάχα κοιμάσαι. Στα 40 το σορτσάκι πάει στο «Αγκαλιάζω με αγάπη», δεν είναι ρούχο της ηλικίας. Έχεις πέντε χρόνια ζωής υγιούς ερωτισμού. Έχω είκοσι πέντε γραμμές να σου πω πως δικαιούσαι παραπάνω. Δικαιούσαι και ως έφηβη/ος. Να το μάθουν τα παιδιά, πως είναι νόρμαλ αυτό που νιώθουν εκεί.
Μόνο να μάθουν την προφύλαξη. Και πως το «όχι» είναι όχι και πως το «ναι» δεν είναι μέσο μη χάσουν τον μάγκα από αυτή που «του τα κάνει όλα». Πως αν θέλουν να επαναστατήσουν για τη σωματική τους απελευθέρωση, θα τους ενθαρρύνουμε, αλλά δεν θα τους το επιβάλουμε. Πως μπορούν να αγγίξουν το σώμα τους, να το αποθέσουν, να μην το βγάλουν στην πιάτσα της κοινωνικής κατάνυξης, να του βάλουν κάλτσα στο σουτιέν, να το κάνουν λαχταριστό, αδιάθετο, απόκρυφο, να το επιδείξουν, να μην το διαθέσουν ως εμπορευματικό, να το ντύσουν μυστήριο, emo, πανκ, να το μισήσουν, να το αλλάξουν, μέχρι να το αγαπήσουν. Αν το αγαπήσουν, θα εμπεδώσουν ότι δεν είναι πολιτικό αντικείμενο, ή, διαπραγματεύσιμο σε πορνεία, κοινωνία, ασιτία, βία, θρησκεία, φουστανέλες, μαντίλες, αρβύλες, στολές σχολείου, στολές στρατού, στον μπάτσο που κρύβεται στο ψαχνό της κοινωνίας, δεν είναι εξαργυρώσιμο, δεν είναι προϊόν τελεμάρκετιγκ της ηθικής της Κύπρου.
Κάποιος μου έλεγε πως η μάνα του άνοιξε νηπιαγωγείο όταν είδε πως στα νηπιαγωγεία που κοίταζε για τα παιδιά της έβγαιναν μωρά με ρούχα ατσαλάκωτα. Όπως όταν έμπαιναν. Που σήμαινε καμία αυτοδιάθεση. Δεν θα επιβάλουμε την επανάσταση ούτε την προσαρμογή. Η στολή δεν καταργεί ούτε κρύβει τις ταξικές διαφορές. Το άλλοθι απέτυχε. Παιδιά δεν έχουν δεύτερο πουκάμισο ή τσάντα και φαίνεται. Παιδιά φοράνε ρούχα βοσκού και δεν ήρθαν καν σχολείο, ενώ ήθελαν. Παιδιά επέλεξαν μαντίλα γιατί δεν εμπορευματοποιούν το σώμα τους. Παιδιά δεν θέλουν τώρα, σήμερα, να πάνε σπίτι χωρίς μαντίλα. Φτάνει στα σχολεία με τσαούσιηδες. Διευθυντάδες/αζάδες με ευλύγιστα νοιαξίματα. Που έγιναν δυνάστες στη θέση του δυνάστη. Που διεγείρονται στο ρόλο του εξουσιαστή. Που διαμορφώνουν κοινωνίες ευάλωτων.
Να πω και να πεις, έντιμα και καθαρά, αφήνοντας τα σάπια, ότι δεν την απέβαλε για να την απαλλάξει από τη δικτατορία που της επιβλήθηκε. Αποβλήθηκε γιατί του εμφανίστηκε μπροστά του μουσουλμάνα. Της αφαίρεσε τη μαντίλα με βιαιότητα και φασισμό, ακριβώς όπως της τη φόρεσαν. Ότι αυτή η σουρεάλ ασάφεια της ευθιξίας, τάχα να απαλλαγεί από την τυραννία της, έγινε με τυραννία. Να πεις ότι είναι μεγάλο θράσος να μιλάμε στα δικά μας σχολεία για σωματική ελευθερία. Στα σχολεία που μετρούν με τους χοντρούς τους δάκτυλους από το γόνατο και πάνω. Που μετρούν με ρίγα 15cm μαλλιών και άλλων. Έτσι μετριέται το πόσο πρέπει.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
