Τα άνθη του κακού

Της
Ανθής Ερμογένους

 

Ο Αντρέας πήγε δημοτικό όταν άρχιζα ήδη να διαμορφώνω αντίληψη για τον κόσμο. Άφησε μπούκλες να μεγαλώνουν, κόντρα στους συμμαθητές με κούρεμα τραπεζίτη. Τον Αντρέα μπορούσες να τον πεις παιδί αριστείας. Και αυτό πιο πολύ με τρόμαζε από τις αναρχικές του μπούκλες. Ψεγάδι έψαχνες, ψεγάδι δεν έβρισκες. Ο γυμναστής βρήκε. Απαίτησε να κουρευτεί, πρέπει να είναι «συγυρισμένοι». Αλλιώς θα αποβληθεί. Στο δημοτικό. Η μάνα μου ήθελε να πάει να βρίσει το γυμναστή, ο πατέρας να κουρέψουμε τον Αντρέα, η αδερφή να τον στείλουμε και με σκουλαρίκι. Φοβήθηκα τη μάνα μου. Ότι θα έχανε το δίκιο της. Ο Αντρέας αποφάσισε πως θα κρατήσει τις μπούκλες. Μεγάλο μου ξαλάφρωμα. Ζήτησα τον γυμναστή. Παιδί της γενιάς μου και αυτό, είναι από όλα πιο τρομακτικό. Μίλησα χαμηλόφωνα, τόσο που ήταν ψαρωτικό. Εξήγησα πως το μοναδικό μέρος όπου ψιλοκούρευαν τους πάντες να καταργούν προσωπικότητες ήταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μίλησε για ομοιομορφία λες και έλεγε «ομοιομορφία» για καλό.

Όποιος τόλμησε και αντιστάθηκε στο σχήμα, όποιος έδειξε στοιχεία επανάστασης (σαν τα κορίτσια στο silly walk, σαν τον Πακιστανό που πουλούσε ομπρέλες στο Σύνταγμα, εκείνος που στραπατσάρισε την τέλεια εικόνα λευκών με χαρτοφύλακες, που με έσωσε μια μέρα με χαλάζι στην Αθήνα, που εκείνη τη μέρα μου έμοιαζε σαν το ίδιο το θαύμα), έπεσε σε μπλόκο. Περίλυποι μικροαστοί βγαλμένοι από μπεζ σπίτια, που δεν αντέχουν να δουν μια ασυνήθιστη κίνηση. Στις κοινωνίες τους δεν κολλά καμία άλλη αποκάλυψη ταυτότητας. Δεν μπορούν να κοιταχτούν μεταξύ τους στα μάτια. Αγορεύουν ζωές όμοιες με των γιαγιάδων τους λες και συρράπτουν εκδοχή ήθους. Λες και οι ζωές γιαγιάδων είναι ντοκουμέντο ελπίδας. Επιμένουν στο δείγμα, για λόγους που μου μένουν άγνωστοι ωστόσο. Πολλές τέτοιες γιαγιάδες έτρωγαν ξύλο και έμεναν. Ήταν οικοκυρικά σκεύη, δυστυχισμένα. Ζωές που με κάνουν να νιώθω μια ειλικρινή φρίκη. Ωραίες και πεθαμένες, μόνο έτσι μπορείς να τις αγαπάς.

Κοινωνία θανατηφόρας ακρίβειας. Καλό στοιχείο, κακό στοιχείο. Εκπαιδεύτηκες να θες να ανήκεις στους πρώτους. Άρα θα είσαι φίνος και καταδεχτικός στην ομοιομορφία, σαν ρομπότ. Όσπρια δις τη βδομάδα, κούρεμα κάθε δεκαπέντε, ξύπνημα 6:37, τουαλέτα 6:52, στα φώτα του Φούη 7:22, δουλειά 7:30, κολατσιό 9:10, τσιγάρο 11:10. Πουκάμισο λευκό ή γαλάζια ρίγα, λουστρίνια, κάλτσες λευκές. Casual chic, θα κουρδιστείς, θα εκτελείς. Ζωή σαν ελβετικό ρολόι. Απειθαρχία, διαγραφή.

Αν δεν ήθελαν ας μη συμμετείχαν στην παρέλαση. Η κοινωνία απομονώνει τους τίμιους στα σπίτια, τους άριστους στις παρελάσεις, τις πουτάνες στα μπουρδέλα, τους «κοτσούθκιες» στα Εξάρχεια, τους κουνιστούς στο δωμάτιό τους, τους κουστουμάτους παρά τω Προέδρω. Τι στερημένες αντιλήψεις. Οργανώνει εξαρτήσεις παιδιών στην κοινωνική γνώμη. Καλλιεργώντας φόβους σε οποιαδήποτε ανταρσία μπορεί να τους έρθει στο μυαλό. Να ξέρουν πως θα τους βγει ξινό. Η κοινωνία προτείνει ομοιομορφία. Ισοπεδωτική ομοιομορφία. Δειγματοληπτεί δουλοπρέπεια, το ονομάζει καλή διαγωγή. Την ώρα που στην αμφισβήτηση και στο όποιο δείγμα επανάστασης ή ανομοιομορφίας έπρεπε να βλέπει διάπλατα ανοιγμένα τα ίχνη του μέλλοντος. Λες κι η προκοπή μετριέται με την απόλυτη τάξη, με τους αποβλακωμένους. Φυλακή, κοινωνία, σχολείο, οικογένεια, παντού το ίδιο είναι. Ανταρτοδικείο. Είμαστε γκαστρωμένοι κανόνες.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy