Της Ανθής Ερµογένους
Να µιλήσουµε έντιµα. Είναι γνωστό πως έχω σχεδόν αποκαρδιωτική εικόνα για την κουλτούρα µιας µεγάλης µερίδας των εκπαιδευτικών. ∆εν θα κάνουµε φιλανθρωπίες στις γνώµες µας. Τους λέω ενδοτικούς και άοπλους. Πήγα να την ανατρέψω το καλοκαίρι στην τεράστια και πρωτοφανή τους κινητοποίηση, ξανά απογοητεύτηκα µε τις µελό αφηγήσεις τους στα σόσιαλ για τη βαριά δουλειά τους. Ένιωσα ότι δεν αντιλαµβάνονται πως δεν συζητάµε αυτό, αλλά το είδος της παιδείας που έπρεπε να θέλουν να προσφέρουν. Θυµώνω όταν επιβεβαιώνοµαι βλέποντας σχόλια όπως «Τι περιµένετε; Να σώσουµε εµείς µυαλά;» Ναι αυτό περιµένω. Να µπείτε σε µεγάλο κόπο. Αυτή είναι η συνδροµή σας σε τούτο τον κόσµο. Φέτος, που πολύ µε απασχόλησε η παιδαγωγική ανορεξία, προσπαθούσα να βρω φως. Βοήθησαν τα σόσιαλ. Ήταν η χρονιά που άρδεψα εκπαιδευτικούς µε πάθος και καλλιέργεια, που επενδύω πως είναι ικανοί να φέρουν τούµπα την άλλη κουλτούρα. Εκπαιδευτικοί πρόσφοροι σε αποδόσεις, συνεπείς στο όραµα. Που διεγείρουν τις αισθήσεις µας κι ανατρέπουν την ειµαρµένη της µπλαζέ και τεµπέλικης εκδοχής των άλλων που δεν πολυσυµπαθώ. Που δεν µοιάζουν φύσει και θέσει µε το συνδικαλισµό τους. Το συνδικαλισµό που φέρεται σαν καψούρης µε τον σουλτανοποιηµένο Αρχιεπίσκοπο.
Κι εκεί που άλλοι έσκασαν σαν σαπουνόφουσκα µετά το καλοκαίρι, πήρα µια τζούρα προοπτικής στην κινητοποίηση της Αρχιεπισκοπής. Εκείνοι οι 250, ναι, είναι ο προοπτικισµός της παιδείας. Όσο µερίδα εκπαιδευτικών αποδεικνύεται µια µεγάλη απάτη, χωρίς άλλα κοινωνικά αισθητήρια, που θα κρατήσει απλά σουβενίρ τη µεγάλη πορεία του καλοκαιριού και θα διηγείται και θα µνηµονεύει στον αιώνα τον άπαντα αυτή τη µεγάλη υπέρβαση, τη µεγάλη εξαίρεση, η έπειτα εικόνα επέστρεψε στην καταθλιπτικότητά της. Όµως, στη συµµετρία της στρεψοδικίας των πολλών, εµφανίστηκαν εκπαιδευτικοί που στάθηκαν σαν άψογοι συµπαίκτες των κοινωνιών. Που βάζουν τα σηµεία στίξης στο Παιδεία-Εκκλησία. Στους δεύτερους, λέω ανοιχτά πως δεν έχετε τους συνδικαλιστές που σας αξίζουν. Οι εκφραστές σας δεν είναι σε θέση να αντιλαµβάνονται την ανεπάρκειά τους. ∆εν οραµατίζονται σχολεία ευρύχωρα. Εµφανίζονται στα ΜΜΕ σαν πριµαντόνες, µιλούν και σας προσβάλλουν. Σαλιαρίζουν µε την καθυστέρηση και το σκοταδισµό.
Στις ιστορίες των κοινωνιών ωστόσο, πάντα θα υπάρχουν οι ουδέτεροι και οι περίοπτοι άνθρωποι. Αυτοί που σουλουπώνουν τον πνευµατικό µας εγκλεισµό. Που ξεκρεµάζουν τα κάδρα Αρχιεπισκόπων από τις αίθουσες. Που βάζουν πλαφόν στην ανάµειξη της Εκκλησίας. Εκπαιδευτικοί που δεν παίζουν τους ανήξερους. Που σε µια εποχή λεξιπενίας, είπαν µε τηλεβόες για την παρεµβατική ανάµειξη ενός ανθρώπου άνοµου, κλεπταποδόχου. Που αντιλαµβάνεται. Πως δεν είναι οι εκκλησίες που διαµορφώνουν ανθρώπους, µυαλά και συνειδήσεις, αλλά η Παιδεία. Τα µεγέθη άρα, Μακαριότατε, ναι είναι άνισα.
Η Μαρίνα που είχε την πρωτοβουλία της κινητοποίησης ήταν απογοητευµένη για την προσέλευση. Μια φίλη της απάντησε πως περήφανη πρέπει να νιώθει. Γιατί στην ιστορία, είναι η πρώτη γυναίκα που διοργάνωσε διαδήλωση κατά του Αρχιεπισκόπου. Στα µάτια τέτοιων εκπαιδευτικών κοιτάζεις και είναι όλα πεντακάθαρα. Μαζί τους, µια κοινωνία µού φανερώνεται καλύτερη. Η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να νιώθει περήφανη που έχει στους πυρήνες της αυτούς έστω.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
