Τα άνθη του κακού

Της
Ανθής Ερμογένους

 

Έπιασα τον εαυτό μου να απαντώ σαν γραφειοκράτης.
Μου έστειλε για γυναίκα που τη δέρνει ο σύντροφός της για να κάνουμε κάτι. Κι απάντησα, ρε φίλε, δεν μπορώ να κάνω κάτι αν δεν καταγγείλει.

Για όσους δεν γνωρίζετε, για να συλληφθεί ένας που δέρνει, πρέπει το θύμα να καταθέσει. Δεν μπορεί να καταθέσει ο γείτονας που ήταν εκεί. Αυτό επικαλέστηκα. Χρησιμοποίησα τις ατζέντες των διαδικασιών. Οι διαδικασίες μάς έχουν γίνει απαραίτητες για να τις προφασιζόμαστε όποτε δεν πιάνουμε ένα θέμα να το βγάλουμε από τον μαύρο κλεισμό του. Λες και χρειάζομαι αδιάσειστα ντοκουμέντα να πάω να δω τι συμβαίνει. Έχουμε μια ολόπλευρη συγκρότηση, μια καταδεκτικότητα στο ακλόνητο σύστημα που δεν στραπατσάρεται να σώσει ζωές. Δεν ξέρω αν είναι αμηχανία, αμπαλατωσύνη ή «πού να μπλέξω τώρα». Ό,τι κι αν είναι, είναι θλιβερό. Και είμαι μέρος του. Προφασιζόμαστε αβέρτα γραφειοκρατίες που δεν μπορούμε να παρακάμψουμε. Ναι, να καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να παρακάμπτουμε πάντα νόμους και κανονισμούς, όμως δεν μπορείς να χρησιμοποιείς ατόφιο το νόμιμο πρόσχημα και να αφήνεις νομικά πολιορκημένες ζωές στην καταστροφή. Πρέπει να βλέπουμε πέρα απ’ τη μύτη μας. Να μάθουμε  επαναστατική διαπαιδαγώγηση. Με τέτοιες δικαιολογίες έρχονται καπάκι ζωές που συνεχίζουν κατεστραμμένες, ανθρώπων που δεν βοηθήσαμε. Δημιουργούμε απολυταρχία άσχημων ζωών.

Εάν γινόμαστε περδίκια στο Facebook και εκεί είμαστε λαλίστατοι κι επαναστατικότατοι, κριτικοί, σκέτοι πολυέλαιοι στο τι έπρεπε να κάνουν «οι άλλοι», εάν στα σόσιαλ προκαλούμε την προσδοκία τους, πως αν μας χρειαστούν κάτι θα κάνουμε και όταν μας απευθυνθούν μιλάμε για απαράκαμπτες διαδικασίες, λίγο πολύ το ίδιο είμαστε με όσα κατακρίνουμε.

Είπα του ανθρώπου ότι στη βάση του Νόμου πρέπει η ίδια να πάει να δώσει κατάθεση. Αυτές τις λέξεις του είπα. Τις χωρίς σαράκια. Σαν να μιλούσα για τις δέκα εντολές. Δέκα λεπτά μετά ήξερα πως αν συνεχίσω με αυτά τα μυαλά, είτε θα ανασύρω ένα ακόμα πτώμα σύντομα, είτε αφήνω ακόμα μια ζωή να κυλά στη δυστυχία, το φόβο, τους μώλωπες. Επειδή ήμουν πολιτικά ορθή. Ξέρω πως κάθε κράτος, κάθε δημοκρατία έχει το βάρος της ποιότητας των ζωών των πολιτών. Καλή η κοινωνία των πολιτών που τρέχει και βγάζει φίδια από τρύπες, αλλά ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό και τους ανθρώπους του οφείλει να νομοθετεί ή να παρακάμπτει ανάλογα. Αν χρειάζομαι κάπου ως μέρος της κοινωνίας των πολιτών, είναι να κάνω όσα μπορώ για να νομοθετεί ανάλογα η κοινωνία μου. Να φερμάρω το δρόμο του κράτους να ρυθμιστεί, έτσι ώστε να σώζει ζωές. Ο καθένας νομοθετεί την κοινωνία του, καθένας ανακόπτει τις κοινωνίες και τους όρους της που δεν εξυπηρετούν ζωές. Αλλιώς αχρηστεύονται τα νοήματα όσων παρλαπίπων λέω στα σόσιαλ με ευκολία. Γίνομαι μέρος των κοινωνικών και θεσμικών φερετροποιείων. Έλεγε μια φίλη, καλά γιατί περιμένουμε να πεθάνει κάποια για να μιλήσουμε για τη βία; Γιατί περιμένουμε να γίνει η βία γεγονός, να ξεβραστεί σε βαλίτσες για να κινήσουμε κάτι; Για τη βία κατά των γυναικών πρέπει να μιλήσουμε πριν το θάνατό τους. Διαφορετικά, απαγορεύονται επικήδειοι.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy