Τα άνθη του κακού

Της Ανθής Ερμογένους

Γίνεται μεγάλη συζήτηση τις τελευταίες μέρες αφού δικηγόροι, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, πολίτες, τόλμησαν να αμφισβητήσουν πορίσματα, δικαστικές αποφάσεις, επιτροπές, θεσμούς και εξουσίες. Αγχώθηκαν οι ευταξίες που κόσμος σταμάτησε να κάνει ατέλειωτα γενέθλια και έβγαλε το πώμα στο πολιτειακό κουτί της Πανδώρας φέρνοντας θεσμικά κραχ. Είναι σημαντικό να έχεις πολίτες ολοζώντανους να υπερασπίζονται τη δικαιότητα.

Και ήταν μοιραίο. Μιλάμε για πολίτες. Όχι για Stepford wives. Πολίτες που λειτούργησαν σαν Λυδία λίθος αξιολόγησης των θεσμών, πολίτες που δεν στειρώθηκαν από τη ναπολεόντεια ηθική αλά διατάζω και ελέγχω. Οι πολίτες που κριτικάρουν είναι τα σύγχρονα εργαλεία για έλεγχο της σωστής διοίκησης.

Η κριτική βοηθά στην απελευθέρωση των θεσμών από την αποστράγγιση της δημοκρατίας. Απέναντί τους βρήκαν την προφανή δυσκολία να ξεχωρίσει κανείς το δημοκρατικό κράτος, τους δημοκρατικούς θεσμούς, από ένα σύστημα εξουσίας που κυριαρχεί επί των θεσμών. Βρήκαν αυτούς που δεν αντιλαμβάνονταν πως αυτό αποτελεί έναν αυταρχικό θεσμό. Διαθέσεις σαν κολλημένες βεντούζες, σαν εξημερωμένες στασιμότητες, χωρίς αντανακλαστικά, εξοικειωμένες με τη δουλοπρέπεια. Μια Οργουελικότητα που περιγράφει τον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού για το έγκλημα της σκέψης. Πολίτες που συναυτουργούν με απάθεια σε μια καμπάνια ασθενική. Στην απαίτηση για ένα στενό ορισμό του πολίτη, ενός κατασταλμένου πολίτη, που συντηρητικοποιείται, που δεν εμπεριέχει πολιτικό όραμα, που δεν θεωρεί ότι δεν υπάρχει εκκρεμές λάθους στους θεσμούς. Πιθανόν ο ιδανικός πολίτης στα μάτια αυτών που υποδεικνύουν ασέβεια στους θεσμούς σε όποιον κριτικάρει, να είναι ο πειθήνιος που δεν ανακατεύεται με τη χάραξη πολιτικής, αυτός που κανακεύει τους θεσμούς.

Πιθανόν ο σοβαρός δημοσιογράφος να είναι αυτός που δεν ελέγχει την εξουσία, δεν την αντεξετάζει. Πιθανόν ο καλός δικηγόρος να είναι αυτός που στέκεται σούζα σε κάθε δικαστική απόφαση και δεν την εφεσιβάλλει αφού οπωσδήποτε έχει το ακλόνητο. Και μου γεννιούνται οι εξής απορίες: Από πότε η εγκατάλειψη της κριτικής ονομάζεται σεβασμός; Ζούμε θεσμικά Big Βrother; Πώς θα προκύψουν μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν πολιτείες; Έχουν οι θεσμοί την τελειότητα; Το απόλυτο; Είναι ή δεν είναι ηλίθιο να κρίνεις τη σύγχρονη εξουσία εδώ, ιδανική κατάσταση; Ποιος τους απέδωσε εγγύηση επιτυχίας; Από πότε οι θεσμικές αποφάσεις καταπίνονται αμάσητες; Πώς διαμορφώνεται ο βαθμός της εμπιστοσύνης; Είμαστε τελικά ταγμένοι στην αδυναμία να συλλάβουμε τα μεγέθη των κινδύνων; Από πότε οι γνώμες πρέπει να ρέουν σε οριοθετημένα χαρακώματα ομοιομορφίας; Μήπως έτσι πεθαίνουν οι δημοκρατίες; Η ιστορία κινήθηκε από όσους συντήρησαν ή από όσους αμφισβήτησαν καθεστώτα; Τελικά, το γέρικο μουλάρι βγάζει καινούργια περπατησιά; Υπάρχουν μομέντουμ που θέλουν άλλη ορμή;

Ο ναρκισσισμός στους θεσμούς είναι ή δεν είναι ένας επικίνδυνος υποκειμενισμός; Ποιος από εσάς θεωρεί ότι είναι εντάξει να ομοιάζει με πρωταγωνιστές του Truman show; Από πότε η καθοδήγηση των μαζών είναι ζητούμενο; Υπάρχει ισχυρός δείκτης απόδοσης στην ως τώρα εκτελεστική εξουσία; Τέλος, θα παίζουμε μικρές κυρίες; Αν η απάντησή σας σε αυτά είναι ναι, τότε διαβάζετε τη λάθος στήλη. Στη στήλη αυτή χειροκροτούμε την αντίρρηση ως τη μόνη προοπτική που μπορεί να καταρρίψει απολυτότητες. Δικαστών, Προέδρων, Υπουργών, δημοσιογράφων, Επιτροπών, όσων μπαίνουν μπουσουλώντας στα θέματα. Δεν διώκεται η σκέψη. Σε αυτό τον τόπο, ό,τι έχει χαμηλή απόδοση, να ξεπαρκάρει. ΟΛΑ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy