τα άνθη του κακού

Της Ανθής Ερμογένους

Μια λοξή συνομιλία στη μέση του μπαρ με εκείνον που μου είπε: δεν έχει η παρουσία σου κάτι νέο να μου δώσει, μία με ένα ψηφοφόρο που μίλησε για τις βαρετές ανακυκλώσεις στο κόμμα που ψηφίζει, κι αμέσως κλονίστηκα. Συνομιλίες με ανθρώπους που δεν σου χαρίζονται. Δεν μπορείς να ξεγελάσεις έναν άνθρωπο που ποτέ δεν του είχε χαριστεί τίποτα.

Άνθρωποι στυγνά αξιοπρεπείς, συνομιλίες που σε βάζουν σε άβολη θέση, άνθρωποι που σου ξεστήνουν την πόζα, συνομιλίες που σου δείχνουν πόσο ασχημονείς μέσα στην προβλεψιμότητά σου. Εκεί που είσαι τώρα, οι μέτριοι σε εκμεταλλεύονται και οι έξυπνοι δεν σε εκτιμούν, είσαι κακέκτυπο και των δύο -μου είπε- και καμία προσβολή δεν είχε αυτό που μου είπε. Κανείς δεν καταλαβαίνει πόση στοργή έχει το να το πεις.

Στη ζωή, στην πολιτική, στη φιλία, στον έρωτα, να εκτιμάς εκείνον που λέει κάτι, όχι αυτόν που δεν λέει τίποτα. Εκείνος που μιλά, προσπαθεί να σώσει κάτι, το νοιάζεται. Τους προτιμώ τους αυθάδεις με τον τρόπο που εκτιμώ έναν πολιτικό που στη συγκέντρωση απαντά αχάιδευτα στον ψηφοφόρο. Εκτιμώ τον θρασύ πιο πολύ από ό,τι εκτιμώ τον ψηφοφόρο που δεν άσκησε καυστική κριτική κι έτσι τίποτα δεν μετατόπισε.

Οι «δεν έχω εχθρούς», στη ζωή τους προφανώς ανέπτυσσαν μόνο προστατευμένο, μετριοπαθή και ανώδυνο λόγο, λόγο που δεν χώρεσε την έντιμη, την πλήρη, την ειλικρινή τους σκέψη. Και έτσι δεν εξέλιξαν ποτέ τίποτα και κανέναν. Ούτε ο φίλος, ούτε ο πολιτικός, ούτε ο ψηφοφόρος βελτίωσαν ή διατάραξαν μίζερες πραγματικότητες με πνευματικούς εγκλεισμούς στη νεύρωση για μη σύγκρουση.

Άνθρωποι ανούσιοι, κομμένοι και ραμμένοι στη στασιμότητα. Προτίμησα εκείνους που είχαν μια χοντροκοπιά στις λέξεις, που έφεραν μια αμηχανία, που αναμετρήθηκαν μετωπικά χωρίς δεσμούς προσκόλλησης στην ομερτά της μετριότητας. Στην ανατομία της ψυχολογίας του ασημάδευτου, που δεν ζορίζει τα αισθητήρια σου/του, που μάλιστα επιβραβεύεται για την υπακοή του, του μετρημένου και μετρήσιμου, του ασάλευτου, του ουδέτερου ανθρώπου, του χωρίς στρατηγική σημασία, του ημερωμένου, απαντιέται η κοινωνία μέσων όρων, η πολιτική τυπικών προσόντων. Μια κοινωνία, ένας φίλος, ένας ψηφοφόρος, ένας πολιτικός που παίζουν κατενάτσιο, που δεν επικαιροποιούνται, που δεν ομολογούν, δεν επιδρούν σε τίποτα, δεν εξελίσσονται σε τίποτα, δεν δράττουν, δεν δράττονται.

Προτιμώ εκείνους που έχουν ανιχνεύσει, έχουν υστερεκτομήσει, έχουν ξεβολευτεί. Όταν ανέλυε «Το θέμα της εκλογής ανάμεσα στα κουτάκια» ο Φρόυντ, μίλησε για όσα καταργούν την επίδοση, για τους ανθρώπους που δεν έκαναν καμιά εξέγερση, που συνήθισαν στη στασιμότητα που περιέχει το πένθος, ονομάζοντάς το σταθερότητα. Τους μισοφτιαγμένους ανθρώπους. Λέει πως στις σωστές ψυχαναλυτικές εργασίες πρέπει να προτρέψεις τον ασθενή να παραιτηθεί πρώτα από το αναμενόμενο, το διασφαλισμένο, το αναβλημένο, το μετριασμένο, το αρχικό και το ριζωμένο. Το ίδιο πρέπει να πούμε όχι μόνο για τον ψυχαναλυόμενο, αλλά για τον φίλο, τον ψηφοφόρο, τον πολιτικό, τον ερωτευμένο. Η σαφής μοίρα της πολιτικής και της ζωής της ίδιας που δεν ξεβολεύεται να αναμετρηθεί, να ακούσει, να απαλείψει, να αναπλαστεί, να πάρει μπρος, είναι να καταλήξει μίζερη και ανέμπνευστη. Άρα να τους εκτιμάτε εκείνους που αίρονται, εκείνους που μίλησαν. Να μην εκτιμάτε εκείνους που έκαναν τη μετριότητα κανονικότητα.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy