Της
Ανθής Ερμογένους
Έχω τρία κουπόνια υπεραγορών και ορκίζομαι δεν θυμάμαι σε ποιους τα έταξα. Κρατάω ένα τηλέφωνο εφτά χρόνια που τηλεφωνεί κόσμος που θέλει βοήθεια. Δηλαδή εφτά χρόνια έχω φορτωθεί ψυχολογικά. Θέλω να πάω να δουλέψω σε καμία φόρεξ να πατώ αριθμούς όλη μέρα, να μην προσφέρω, να μη δημιουργώ, γιατί αν απαντάς σε δέκα ιστορίες φορτισμένες τη μέρα, αλλάζει τη ζωή σου, όχι ευνοϊκά. Το μυαλό κάποια στιγμή μπλοκάρει, η διάθεση βοήθειας αποδυναμώνεται. Φορτώθηκα μια καθημερινότητα που έπρεπε να άνηκε σε άλλους. Που είναι η δουλειά τους. Εγώ ήθελα να γράφω ποίηση, να ζωγραφίζω, όχι να κάνω καβγάδες με αστυνομικούς, κοινωνικούς λειτουργούς, υπουργούς, βουλευτές. Τσακώνομαι πια προληπτικά και από συνήθεια. Ξεκινώ να πάω κι είμαι σίγουρη για τη δημοσιοϋπαλληλική αντιμετώπιση που θα βρω. Με ό,τι μου έμεινε από δύναμη λέω θα πάω, να λύσω και αυτή την ιστορία και μετά θα γράφω και θα ζωγραφίζω. Αυτός είναι ο τελευταίος μου μήνας, μετά θα δουλέψω σε μια φόρεξ να πατάω αριθμούς και να μην παίζει τηλέφωνο μετά τις τέσσερις. Δηλαδή, να πάρω μια δημοσιοϋπαλληλική ζωή.
Τι μας οπλίζει με αυτό τον βουκολισμό, τις ποιμενικές παρατάσεις, δεν ξέρω. Στο τμήμα ξεκίνησα επιθετικά, επειδή δεν έπεσα συχνά έξω. Την ευκολία των συμπερασμάτων και των προκαταλήψεών μας την διαμορφώνει η συχνότητα των εμπειριών. Δογματισμός ξεδογματισμός, ο μέσος αστυνομικός που συνήθως πέφτω πάνω του, δουλεύει σε βάρος της πίστης μου ότι θα φερθεί άκαμπτα από τις κουλτούρες που του μεταμοσχεύτηκαν. Ο μέσος αστυνομικός μένει στην ακινησία της συνήθειας. Σκέφτομαι έπειτα πως αυτά τα χούγια αποκτιούνται γιατί είναι κάθε μέρα εκτεθειμένοι σε δύσκολες ιστορίες, πως τον μέσο αστυνομικό, όπως και μένα, το κάθε πρόβλημα τον θέτει ενώπιον των ατέλειωτων περιορισμών του. Συν ότι αβγατίζεται συνήθως με ακρίβεια, στη ναρκισσιστική αυτάρκεια που είθισται να αυτοαναφέρεται η αστυνομία. Με ύφος πως εξιχνιάζει το έγκλημα.
Και ενώ μπήκα έτοιμη επιθετική, συνάντησα τον μη αναμενόμενο αστυνομικό. Διαφορετικός στον τρόπο που θα εμπλακεί, θα δεσμευτεί, θα είναι μέρος της θεραπευτικής σχέσης. Ξαφνικά γίναμε δύο. Μοναχικοί σε ένα σύμπαν που δεν προσπαθεί. Ο αστυνομικός που γίνεται η άρση της αστυνομικής κλίσης, με λιγότερες αντιστάσεις και ισχυρότερη πρόθεση, γίνεται εκείνο το απόσπασμα που με κάνει σήμερα να γράφω για αυτούς από μια θέση κατανόησης. Κάποιοι άνθρωποι εξαιρούνται από τις προσλαμβάνουσές τους. Βγαίνουν έξω από δημοσιοϋπαλληλικά κλισέ, δεν δυσφορούν, κάνουν το θύμα να θέλει να πιάσει το απλωμένο χέρι που προτείνεται. Κόντρα στον μέσο αστυνομικό που κρατά τις εκκρεμότητες κακοφορμισμένες, κάποιοι άνθρωποι είναι αυθεντικά παρόντες στην κοινωνία. Γίνονται η σύναψη μιας σχέσης του θυμωμένου αφοριστικού εαυτού μου, με την πιθανότητα ανάμεσά μας να υπάρχουν και καλοί.
Σήμερα, ένα θύμα είναι ζωντανό γιατί κάποιος αστυνομικός δεν δυσφόρησε, δεν προτίμησε να γίνει ο σπουδαίος μπάτσος της αμερικάνικης ταινίας που εξιχνίασε το έγκλημα, αλλά αυτός που το πρόλαβε. Γιατί ερμήνευσε τη σημαντικότητα των δύο εκδοχών ηθικότερα. Γιατί κάποιοι άνθρωποι αντλούν από άλλες ιδεολογικές καταβολές και μπορούν για χρόνια να αντιστέκονται στον πειρασμό να τους καταπιεί το σύστημα του περιβάλλοντός τους. Και σου θυμίζουν γιατί ακόμα δεν πήγες να δουλέψεις σε φόρεξ.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
