Του
Δημήτρη Παλμύρη
Καίγεται η Σιβηρία, καίγεται η Αλάσκα, ψοφάνε από τον καύσωνα στη Γαλλία, θα ψοφάνε από το κρύο το χειμώνα, πλημμυρίζει το ένα, πνίγεται το άλλο. Εκφράσαμε τη γενική οργή μας στο Ίντερνετ και καθαρίσαμε! Συνείδηση καθαρή και ελαφριά. Η ζωή συνεχίζεται. Στα πρακτικά τώρα… Ας δούμε πώς χτίζουμε πύργους χωρίς κριτήρια στη Λεμεσό, ας κάνουμε καμία πλαζ πάνω σε αυγά χελωνών και ας μπούμε με το τρακτέρ να οργώσουμε αρχαία για να φυτέψουμε ξενοδοχεία.
Δεν πα’ να καίγεται το βρακί μας, ο νόμος του κέρδους και της ιδιοκτησίας είναι ιερός. Έτσι δούλευε πάντοτε η κοινωνία και έτσι θα δουλεύει μέχρι την τελευταία της πνοή. Και στην τελευταία της πνοή, μας οδηγεί με βήμα γοργό! Γιατί τίποτα δεν μπορεί να αναγκάσει κανέναν να μη δει το δικό του συμφέρον, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι ένας τύπος μόνος του. Άμα κάποτε τα συμφέροντά του έρχονται σε σύγκρουση με αυτά των άλλων μόνων τους τύπων (ποτέ του συνόλου, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, μη λέτε αηδίες) θα πρέπει να διαπραγματευτούν. Και διαπραγματευόμαστε. «Σας παρακαλούμε καλοί μας άνθρωποι, μήπως θα μπορούσατε να μολύνετε λιγότερο μπας και ψοφήσουμε μια ώρα αργότερα;»! Μα αν ο ένας μολύνει λιγότερο τότε θα είναι και λιγότερο ανταγωνιστικός από τον άλλο! Και όλοι ξέρουμε πόσο σημαντική είναι η ανταγωνιστικότητα. Μας παίρνει με τα χίλια μπροστά! Θα ακουμπήσουμε τον ήλιο… σε θερμοκρασίες!
Εάν δεν χτίσουμε εμείς πάνω στα αρχαία, θα μας πάρει τον τουρισμό η Τουρκία. Άμα δεν πωλήσουμε διαβατήρια και πύργους φτηνούς, θα πάνε οι κομπιναδόροι στη Μάλτα. Άμα βάλουμε κανένα φόρο για να κάνουμε κανένα κοινωνικό έργο θα πετάξουν τα κεφάλαια. Άμα δεν είναι εξευτελιστικοί οι μισθοί μας, θα μας φάνε τις θέσεις εργασίας. Είδατε εσείς πλούτο και σπατάλη και οικονομικές κρίσεις και παράλογες επενδύσεις σε αυτό τον κόσμο; Είναι τεράστια η ανάγκη να δαπανηθούν τα 1,8 τρισ. δολάρια σε «αμυντικές» δαπάνες το χρόνο! Είναι εντελώς φυσιολογικό οι τραπεζίτες να επενδύουν τον πλούτο (τους;) σε κάθε τυχοδιωκτική τεράστιου ρίσκου «ευκαιρία». Από αυτά, ποτέ και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.
Αυτό όμως που μπορεί σίγουρα να αλλάξει είναι αυτά τα καταραμένα καλαμάκια που μπαίνουν στους ωκεανούς και καταλήγουν στα ρουθούνια των ψαριών. Εάν χρησιμοποιούμε όλοι μας ανακυκλώσιμα καλαμάκια, θα υπάρχουν περισσότερα καθαρά ρουθούνια και περισσότερες καθαρές συνειδήσεις όταν τα παιδιά ή στην καλύτερη τα εγγόνια μας, θα ψοφάνε από την «εκδίκηση» του πλανήτη. Γιατί ο σίγουρος θάνατος είναι προτιμότερο σενάριο από τον ορθολογισμό της κοινωνικής ιδιοκτησίας και τον σοσιαλισμό.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
