Θάνατος με δόσεις

Της Μαρίας Φράγκου

Έχουμε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση που θέλουμε; Έχουμε το ΡΙΚ που θέλουμε;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι με μια μονοκονδυλιά «ναι» ή «όχι». Έχουμε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, η οποία εμπεδώθηκε μέσα από τακτικές και πρακτικές δεκαετιών, όταν μεσουρανούσαν είτε οι κομματικές ταυτότητες είτε η… κληρονομικότητα. Και χρειάστηκε να περάσει καιρός για να αλλάξουν, αν άλλαξαν, κάποια πράγματα και πρακτικές.

Έχουμε μια δημόσια ραδιοτηλεόραση για την οποία όλοι κατά καιρούς εκφράζουν παράπονα και διαμαρτυρίες, σταυρώνουν κονδύλια και περικόπτουν προϋπολογισμούς, αλλά λίγοι είναι αυτοί που γνοιάζονται και λίγοι αυτοί που πραγματικά θέλουν να γίνει η δημόσια ραδιοτηλεόραση αυτό που πρέπει κι αυτό που θέλει η κοινωνία. Αυτό που μας αξίζει.

Και είναι και αυτοί οι οποίοι ενοχλούνται από την ύπαρξη και λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Όχι γιατί τους κακοπέφτει ή γιατί δεν τους παίζει τους ίδιους… Αλλά γιατί κακοπέφτει σε κάποιους άλλους. Γιατί η παρουσία της ενοχλεί αυτούς τους κάποιους άλλους.

Κι αντί, λοιπόν, να διορθώσουμε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, αντί να βάλουμε το χέρι στις πληγές και με τα κατάλληλα φάρμακα να τις επουλώσουμε, τραβάμε το μαχαίρι και το μπήγουμε στην καρδιά της. Και την αποτελειώνουμε. Με τρόπο αυταρχικό, με τρόπο αλαζονικό, της παίρνουμε το ποτήρι με το νερό που πίνει και την αφήνουμε άνυδρη. Της παίρνουμε το πιάτο με το φαΐ που έχει μπροστά της και την αφήνουμε νηστική. Με εντολή να λιμοκτονήσει.

Και το ποτήρι με το νερό και το πιάτο με το φαΐ που σηκώσαμε από το τραπέζι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης το βάζουμε στα πόδια αυτών που τους κακοπέφτει η δημόσια ραδιοτηλεόραση, αυτών που η παρουσία της ενοχλεί. Το ποτήρι με το νερό και το πιάτο με το φαΐ τα βάζουμε στο τραπέζι  της ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης. Τα απλώνουμε μπροστά της, δίνοντάς της και τα χρυσά κουτάλια για να φάει.

Αυτό κάνει η κυβέρνηση, σήμερα, με την απόφαση της να καταργήσει τις διαφημίσεις από το ΡΙΚ. Με το στραγγαλισμό του ΡΙΚ ποιοι θα βγουν κερδισμένοι, αν όχι οι υπόλοιποι σταθμοί; Η διαφημιστική πίτα θα διαιρεθεί ξανά και ο ένας λιγότερος παίκτης θα συμβάλει στο μεγάλωμα του κομματιού για τους υπόλοιπους.

Αφού λοιπόν δεν έχουμε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση που θέλουμε ή που προσδοκούμε, τότε την οδηγούμε σε αργό θάνατο. Και εδώ ταιριάζει η ρήση «ο θάνατός σου η ζωή μου». Ετσιθελικά, αυταρχικά, αλαζονικά ρίχνουν στο τραπέζι της συζήτησης την ατάκα, «πρόκειται για θέμα που άπτεται του ζητήματος του μοντέλου της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης» που όλοι, τάχα, επιθυμούν να έχουμε και ξεμπεδεύουν…

Και με το να μην κάνει χρήση των εμπορικών διαφημίσεων, το ΡΙΚ αυτόματα γίνεται «το ΡΙΚ που θέλουμε»… Το ΡΙΚ που θέλουν οι άλλοι, σίγουρα γίνεται.

Και αυξάνοντας την κρατική χορηγία προς το ΡΙΚ, ως αντιστάθμισμα, θα βοηθήσεις το ΡΙΚ να παραμείνει στην αρένα; Μα τότε θα έρθουν άλλα προβλήματα και θα τεθούν άλλα ζητήματα: «Ως πότε θα επιδοτείται ένα ίδρυμα που δεν έχει να προσφέρει» και άλλα παρόμοια θα οδηγήσουν το ΡΙΚ στο θάνατο. Αυτόν το θάνατο που η κυβέρνηση αποφάσισε.

Όλα θυσία στο βωμό των συμφερόντων, λοιπόν. Καιρού επιτρέποντος πάμε και για άλλα, κύριοι κυβερνώντες.