Θέλουν να σε πληρώνουν 680 ευρώ. Εσύ τι θα κάνεις;

Του Γιάννη Κακαρή

Γέµισε η Κύπρος µε χαραµοφάηδες και τεµπέληδες, οι οποίοι δεν φτάνει που έχουν δουλειά, ζητούν και αµοιβή. ∆εν φτάνει που τους προσφέρεται µια ασχολία για να περνούν την ώρα τους, επιβραδύνουν την κερδοφορία των επιχειρηµατιών. ∆εν µπορεί να αµείβονται περισσότερα από όσα χρειάζονται για να ζήσουν. Αυτή είναι η άποψη της Οµοσπονδίας των Εργοδοτών και Βιοµηχάνων και αυτό πρέπει να είναι πλέον ξεκάθαρο από όλους τους εργαζόµενους.

Εδώ και µια δεκαετία το κεφάλαιο έχει λεηλατήσει τα δικαιώµατα των εργαζοµένων προσπαθώντας να καλύψει τις ζηµιές και να απαλύνει τις επιπτώσεις από την κρίση που το ίδιο δηµιούργησε. Μια κρίση που πέρασε πάνω από τα φτωχά λαϊκά στρώµατα σαν οδοστρωτήρας.
Παρ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να σταµατήσει, ούτε να συµφωνήσει στην επιστροφή παραχωρήσεων που έγιναν από τους εργαζόµενους. Γίνεται όλο και πιο αδηφάγο.

Στην επικαιρότητα το τελευταίο διάστηµα βρίσκονται οι ανανεώσεις των συλλογικών συµβάσεων και ο καθορισµός ενιαίου κατώτατου µισθού. Αυτό το µέτρο θα πρέπει να εφαρµοστεί µόνο όπου δεν υπάρχουν συµφωνηµένες συλλογικές συµβάσεις.

Οι εργοδότες µάς λένε κατάµουτρα ότι «ο καθορισµός ενός κατώτατου µισθού θα οδηγήσει στη µείωση της ανταγωνιστικότητας». Πιο χαρακτηριστική φράση δεν θα µπορούσε να χρησιµοποιηθεί από τους βιοµηχάνους αναφορικά µε το πώς αντιµετωπίζουν τη θέσπιση µίνιµουµ δικαιωµάτων για τους εργαζόµενους. Ο Γ.∆. της ΟΕΒ είπε ότι σε περίπτωση που θεσπιστεί, τότε θα προβούν σε «damage control».

Όσον αφορά τον κατώτατο µισθό που θεωρεί η ΟΕΒ ως εύλογο, απάντησε πως όπου οι εργαζόµενοι δεν είναι οργανωµένοι σε συντεχνίες για να διεκδικούν και να συµφωνηθούν συλλογικές συµβάσεις, τότε ο µισθός τους πρέπει να είναι στο 45% του εθνικού διάµεσου.

Σηµειώνεται ότι ο εθνικός διάµεσος µισθός για το 2018 είναι 1.519 ευρώ. Εποµένως κατά τους εργοδότες ο κατώτατος µισθός πρέπει να είναι στα 683 ευρώ. Για να υποστηρίξει την απαίτησή τους να πιουν και την τελευταία ρανίδα αίµατος από τους εργαζόµενους, είπε ότι τα 924 είναι στο 61%, το δεύτερο υψηλότερο της Ευρώπης.

Οι απόψεις τους είναι τόσο ξεκάθαρες που δεν αφήνουν χώρο για παρερµηνείες. Ούτε φυσικά δίνουν το δικαίωµα στους εργαζόµενους για εφησυχασµό. Μόνος δρόµος είναι η οργάνωση στους κατά τόπους χώρους δουλειάς. Μόνος δρόµος είναι η συλλογική διεκδίκηση και οργανωµένη πάλη. Με τους εργαζόµενους να έχουν ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο, ο οποίος να εξυπηρετείται βήµα -βήµα µέσα από τον καθηµερινό αγώνα για διαβίωση.