Της Μαρίας Φράγκου
Ευτυχώς που οι διαπραγματεύσεις (στη Γενεύη) δεν συνεχίστηκαν, διαφορετικά καήκαμε… Το είπε ο Χουσεΐν Οζγκιουργκιούν, αλλά δεν κάνει διαφορά…
Μπορεί να το έλεγε -που το είπε και ο Σερντάρ Ντενκτάς- μπορεί να το έλεγαν -που το είπαν, λίγο πιο κομψά, βεβαίως- και ο Νικόλας και ο Μαρίνος και ο Περδίκης και η Ελένη. Και ο Λιλλήκας.
Και βεβαίως και ο Αρχιεπίσκοπος, με τον γνωστό, μοναδικά δικό του τρόπο. Του απαίδευτου και του ημιμαθή.
Η απορριπτική στάση και στη μια και στην άλλη πλευρά, λοιπόν, δεν έχει διαφορά. Διαστρεβλώνει, παραποιεί γεγονότα, κινδυνολογεί και συμπεριφέρεται ως η υπερ-πατριωτική γραμμή και όλοι οι υπόλοιποι είναι έτοιμοι, χάριν της λύσης, να παραδοθούν αμαχητί, να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και μετά να χειροκροτήσουν την όποια συμφωνία.
Κάθε φορά που επίκεινται -πόσω μάλλον όταν διαδραματίζονται- εξελίξεις στο Κυπριακό, μας περισσεύει ο πατριωτισμός.
Κάποιοι θέλουν να παρουσιάζονται περισσότερο πατριώτες από τους άλλους, περισσότερο υπεύθυνοι από τους υπόλοιπους, περισσότερο ανήσυχοι, από την πλειοψηφία, για το τι δέον γενέσθαι… Κάτι ανάλογο, στα μέτρα της άλλης πλευράς, συμβαίνει και στα κατεχόμενα.
Η γνωστή χορωδία της άρνησης και του απορριπτισμού επιμένει να επενδύει στα πλην και να παραγνωρίζει τα συν. Κι αυτό συμβαίνει και στις δύο πλευρές. Ούτε ο αρνητισμός χωρεί ούτε η καλλιέργεια υψηλών προσδοκιών επιτρέπεται.
Ούτε η κάθε δήλωση ενός Τούρκου αξιωματούχου πρέπει να γίνεται αυτόματα θέμα δικαίωσης όσων απορρίπτουν το διάλογο, ούτε και βεβαίως να την προσπερνά κανείς ως να μην υπήρξε.
Δηλώσεις τέτοιες γίνονται και θα γίνονται πολλές, ας μην τελούμε εν αναμονή τους ωστόσο για να δικαιωθούμε, για παράδειγμα, για τις όποιες θέσεις μας.
Το ίδιο δεν συμβαίνει και στην άλλη πλευρά; Οι αρνητές της λύσης περιμένουν μια δήλωση από ε/κ ή ελληνικής πλευράς για να ξιφουλκήσουν.
Στόχος του διαλόγου θα πρέπει να είναι η εξεύρεση μίας σωστής και βιώσιμης λύσης, μίας λύσης που θα επανενώνει πατρίδα και λαό κι αυτό το διάλογο οφείλουν όλες οι δυνάμεις να στηρίξουν.
Κάποιες πολιτικές δυνάμεις ως να περιμένουν στη γωνία το λάθος και την άστοχη δήλωση. Ως να περιμένουν στη γωνία να κατακεραυνώσουν τις προθέσεις της μιας ή της άλλης πλευράς.
Γιατί πρέπει οι δυνάμεις που στηρίζουν την προσπάθεια λύσης, που επενδύουν στα θετικά για να προχωρήσει η διαδικασία να κατηγορούνται ότι απενοχοποιούν την Τουρκία;
Πότε και πώς θα επιλύσουμε το Κυπριακό, πότε και πώς θα επανενώσουμε τη χώρα μας, όταν αρνούμαστε το διάλογο; Οταν αρνούμαστε το συμβιβασμό; Αν η αναζήτηση άλλης ονομασίας της λύσης ή αν η αλλαγή στρατηγικής αποτελούν πρόταση, τότε όχι μόνο 43 αλλά 83 χρόνια δεν αρκούν για να λυθεί το κυπριακό πρόβλημα.
Οι τρομολάγνοι, αρνητές, σκεπτικιστές, επιμένουν να προλειαίνουν το έδαφος, πότε φοβερίζοντας και πότε φοβίζοντας το λαό μας.
Για λύση που θα υποσκάπτει τα συμφέροντα της Κύπρου, για λύση που προετοιμάζεται στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων, των Ηνωμένων Εθνών πρωτοστατούντων και θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας και της άλλης πλευράς.
Οι ξένοι, λοιπόν, έχουν έτοιμη λύση για μας, έχουν ειλημμένες αποφάσεις που λήφθηκαν για μας χωρίς εμάς και θα μας τις επιβάλουν θέλουμε δεν θέλουμε…
Με το πες πες όμως δεν κερδίζεις. Αφήνεις την κατάσταση ως έχει και τα τετελεσμένα παγιώνονται. Τι κάνεις εσύ είναι το ζητούμενο. Αλλά δεν μας λένε…
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
