Τιποτα δεν αλλαξε

Της Μαρίας Φράγκου

Ήταν μια φορά και έναν καιρό, ένας άγιος άνθρωπος. Το στόμα του έσταζε μέλι. Κακό λόγο δεν έλεγε για κανέναν. Δεύτερο ρούχο δεν είχε. Όσα είχε και δεν είχε, τα έδωσε σε φτωχούς, φτωχότερους από αυτόν, ρακένδυτους, δυστυχισμένους, πεινασμένους… Ολημερίς και ολονυχτίς γύριζε τις πόλεις και τα χωριά, συναντούσε άρρωστους, ορφανά και χήρες και όσα είχε στην τσέπη του τα έδινε για ένα ποτήρι γάλα, ένα κομμάτι ψωμί, ένα κομμάτι ρούχο… Έπαιρνε στην αγκαλιά του όλους τους ανθρώπους. Λευκούς, μαύρους, κίτρινους, αγκάλιαζε όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως γλώσσας και φυλής, δεν τα διαχώριζε σε υγιή και άρρωστα, ούτε απόδιωχνε από κοντά του παιδιά και ενήλικες για τη διαφορετικότητά τους. Δεν έδιωχνε κανέναν. Και ήταν όλοι ευπρόσδεκτοι στο κήρυγμά του τις Κυριακές…
Και ήταν και ένας άλλος, που ήθελε να τον λένε άγιο. Άνοιγε το στόμα του και δεν ήξερες ποιον θα πιάσει στο στόμα του. Φαρμάκι έσταζε. Μιλούσε για χρήματα και επιχειρήσεις, για λεφτά που δεν πρέπει να τα πετάς «στον γάμο του Καραγκιόζη», αλλά να τα στοιβάζεις στις τράπεζες να τοκίζονται, μιλούσε για ξενοδοχεία και τράπεζες ολόδικές του, για καθεδρικούς ναούς σε υπερφυσικά μεγέθη, σαν τα δικά του υπερτροφικά εγώ… Έβαζε χέρι στο παγκάρι της εκκλησίας γιατί ήταν δικό του. Μιλούσε, μιλούσε και μιλούσε για όλα τα θέματα και σχολίαζε όλες τις καταστάσεις γιατί ο άμβωνας ήταν το δεύτερο σπίτι του. Και πίστευε ότι αυτός ήταν ο ρόλος του. Να διχάζει και να διαχωρίζει ανθρώπους.
Ο πρώτος άγιος είναι της φαντασίας μας. Τέτοιοι άγιοι δεν υπάρχουν στην πραγματική ζωή. Μόνο στα παραμύθια. Ο δεύτερος λεγόμενος άγιος είναι πραγματικός. Και ζει ανάμεσά μας. Και διεκδικεί ρόλο και λόγο σε όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Και κάποτε αυτό τον ρόλο τον παίρνει μόνος του. Και άλλοτε, δυστυχώς, του τον εκχωρούμε εμείς οι ίδιοι…
Τα παραληρήματα ομοφοβικής ρητορικής, διαχωρισμού του ποιμνίου σε δικούς του και σε εχθρούς, είναι μονίμως στην ατζέντα του λεγόμενου άγιου.
Ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου, αυτός που έχει σαν ρόλο του να σκεπάζει με τα ράσα του όλο το ποίμνιο του -κι αυτούς που πιστεύουν στο Ευαγγέλιο που υποτίθεται διδάσκει ή έπρεπε να διδάσκει και αυτούς που τα θεωρούν παραμύθια- έγραψε και πάλι. Μήπως τελικά και αυτός είναι ο στόχος του; Να προκαλεί για να ασχολούμαστε μαζί του; Παίζει κι αυτό. Και μακάρι να ήταν αυτό. Τότε δεν θα ήταν επικίνδυνος. Δυστυχώς, ο αρχηγός της Εκκλησίας μας, καθημερινά αποδεικνύει πως απέχει πολύ του ρόλου και της αποστολής του. Επιβεβαιώνει καθημερινά τη ρήση των παλιών πως «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά».
Οι εκπαιδευτικοί και όλοι όσοι βγήκαν στο δρόμο την Τετάρτη τού έστειλαν πολλά μηνύματα. Και σίγουρα θα τον ενόχλησαν τα μηνύματα αυτά. Αν τα έλαβε υπόψη; Επουδενί. Η αντίδρασή του για τους «άθεους αριστερούς» και τους «οκνηρούς εκπαιδευτικούς» είναι  χαρακτηριστικές της συμπεριφοράς του. Τα ερωτήματα, οι υπόλοιποι εκκλησιαστικοί ηγέτες τι λένε; Και τι κάνουν; Γιατί δεν αντιδρούν; Γιατί δεν προσπαθούν να περισώσουν όσο από το κύρος της Εκκλησίας έχει απομείνει; Αν απέμεινε, δηλαδή.
Η στήλη σε επανάληψη με μερικές προσθαφαιρέσεις, από τις 2 Νοεμβρίου 2016. Βλέπετε τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο. Μόνο προς το χειρότερο.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy