Του Κωνσταντίνου Ζαχαρίου
Οι εργοδοτικές οργανώσεις μπήκαν στο 2020 με νέες απαιτήσεις. Μέχρι στιγμής έχουν θέσει αιτήματα όπως η συγκράτηση του κρατικού μισθολογίου, κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο, προώθηση νομοθεσίας για ρύθμιση των απεργιών, κατάργηση της ΑΤΑ και κάθε είδους αυτόματης αύξησης του εργατικού κόστους. Μάλιστα απαιτούν όπως η Κύπρος να μην εφαρμόσει την ευρωπαϊκή οδηγία όσον αφορά τα ταμεία προνοίας, παρά το γεγονός ότι η ΕΕ έστειλε ήδη επιστολή προειδοποιώντας με κυρώσεις ύψους εκατομμυρίων ευρώ. Το πιο τραγικό όμως για τους εργαζόμενους είναι ότι η κυβέρνηση και μερίδα των κομμάτων απέδειξαν πολλές φορές ότι δεν χαλούν χατίρι στις εργοδοτικές οργανώσεις. Η πιο πρόσφατη και άκρως ενδεικτική περίπτωση είναι η αποκοπή του κονδυλίου για την Ενιαία Υπηρεσία Επιθεωρήσεων, από τα κόμματα ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ – Αλληλεγγύη – ΕΛΑΜ. Μια απόφαση η οποία λήφθηκε συνειδητά, αφού όλοι γνώριζαν ότι η υπό αναφορά Υπηρεσία έχει την ευθύνη για πάταξη της αδήλωτης εργασίας και για προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Άλλωστε το συγκεκριμένο θέμα συζητήθηκε σε πάμπολλες συνεδρίες της Επιτροπής Εργασίας, ενώ τρεις φορές έφτασε μέχρι την Ολομέλεια της Βουλής αλλά δεν τέθηκε ποτέ σε ψηφοφορία επειδή κάθε φορά ο ΔΗΣΥ σε συνεργασία με άλλα κόμματα ψήφιζαν αναβολή του θέματος. Είναι προφανές λοιπόν ότι οι εργοδοτικές οργανώσεις βολεύτηκαν με τους χαμηλούς μισθούς των 800-1.000 ευρώ και τις περικοπές από τα ωφελήματα των εργαζομένων. Και είναι αναμενόμενο ότι τώρα που αισθάνονται ότι έχουν την υποστήριξη της κυβέρνησης και μερίδας των κομμάτων σε κάθε τους θέλω, θα επιδιώξουν να πάρουν και άλλα από τους εργαζόμενους. Το απέδειξαν πολλές φορές ότι τα θέλουν όλα δικά τους. Βέβαια αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Στην άλλη πλευρά υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες μπορούν να βάλουν φρένο στα αιτήματα των εργοδοτών. Υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες διεκδικούν βελτίωση των όρων απασχόλησης των εργαζομένων. Εκτός της Βουλής είναι οι συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις. Επίσης εντός της Βουλής είναι το ΑΚΕΛ, το οποίο επανειλημμένα τάχθηκε ενάντια στα πιο πάνω θέλω των εργοδοτών, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Ο ρόλος ο δικός μας ως πολίτες και εργαζόμενοι είναι κατά πρώτο λόγο να ενισχύσουμε τις δυνάμεις οι οποίες διεκδικούν για τα συμφέροντά μας και να συμμετέχουμε στους αγώνες οι οποίοι έρχονται. Γιατί τίποτα δεν χαρίζεται χωρίς κόπο και αγώνα. Ώρα λοιπόν να διεκδικήσουμε ενωμένοι οι εργαζόμενοι για εμάς και για τα παιδιά μας, τα οποία πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα των αντεργατικών πολιτικών της κυβέρνησης και μερίδας των κομμάτων.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
