Το χειροκρότημα δεν αρκεί

Του
Τάσου Περδίου

 

 

Από τα πιο εύστοχα σχόλια που διάβασα στο Facebook τις τελευταίες μέρες από τη χρήστη Μαρία Χρ. Δεισδαιμόνα: “Η σελίδα του Ευρωκοινοβουλίου άφησε τα στίκερ ότι αυτοί βοήθησαν την Ιταλία και όχι κάτι Κίνες και Κούβες και σήμερα ανέβασε βιντεάκι με τους Ιταλούς στα μπαλκόνια να χειροκροτούν. Αλλά βίντεο με Ιταλούς να παίζουν ξύλο με την Αστυνομία που φρουρεί τα σουπερμάρκετ, βίντεο με Ιταλούς που δεν έχουν να φάνε και στην απόγνωση λεηλατούν τα ράφια γιατί δεν έχουν ευρώ ούτε για δείγμα, δεν παίζουν”. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχο.

Όλα αυτά που παρακολουθούν οι μάζες αυτές τις μέρες, υποκείμενες σε πολλαπλασιασμένο κίνδυνο λοβοτομής βρισκόμενες με τις ώρες απέναντι από την τηλεόραση και τις οθόνες των κινητών, φαίνονται ωραία. Τα αντιγράψαμε και εμείς εδώ στην Κύπρο. Άνθρωποι να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να χειροκροτούν τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, περσόνες της τηλεόρασης και όχι μόνο να πλέκουν το εγκώμιο των επαγγελματιών υγείας, χαζοχαρούμενες εκπομπές φτηνιάρικου lifestyle δήθεν, να παριστάνουν τις κοινωνικά ευαίσθητες και να μιλάνε για ήρωες.

Όταν περάσει το κακό, εάν όλοι αυτοί μετουσιώσουν αυτή τους τη στάση σε στάση ζωής και την ενσωματώσουν στην πολιτική τους κουλτούρα και δράση, οι κοινωνίες θα βγουν πολύ καλύτερες. Το ουσιαστικό είναι η στάση ενός εκάστου εκεί όπου παράγονται απτά αποτελέσματα για την κοινωνία που είναι φυσικά η πολιτική.

Αυτά που ζούμε σήμερα με τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια μας και την ελπίδα μας να βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε διαλυμένα συστήματα υγείας και παροπλισμένα δημόσια νοσοκομεία με ελλείψεις σε αναλώσιμα και υποστελέχωση, δεν είναι ουρανοκατέβατα ούτε στερούνται ονόματος και επωνύμου. Εάν ο μη γένοιτο καταρρεύσει το σύστημα υγείας και δεν μπορεί να διαχειριστεί τα περιστατικά, κανένα χειροκρότημα, καμία ανάρτηση και καμία χαζοχαρούμενη ατάκα από την τηλεόραση πρόκειται να μας σώσει.  Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν μάσκες και στολές στα νοσοκομεία την ώρα που ξοδεύονται εκατομμύρια σε εξοπλισμούς είναι παιδί που βγήκε από τη μήτρα μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Αν πραγματικά νοιαζόμαστε για την ποιότητα της υγείας και αν πραγματικά θέλουμε στην επόμενη κρίση τέτοιας εμβέλειας να νιώθουμε ασφαλείς ότι θα μπούμε στο νοσοκομείο και θα γιάνουμε, στο χέρι μας είναι. Οι στιγμές κάνουν τον Μπρεχτ πιο επίκαιρο από ποτέ: “Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δεν μετέχει στην πολιτική ζωή. Δεν δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική. Δεν γνωρίζει ο ηλίθιος πως απ’ την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών…»

Σε όλα αυτά μπορούμε να προσθέσουμε και τη δημόσια υγεία…