Το έγκλημα συνεχίζεται…

Tης Ελπις Γεωργίου

Κάθομαι και σκέφτομαι τι γίνεται γύρω μας και δίπλα μας… Τους πολέμους και τις δύσκολες μέρες που ζουν εκατομμύρια συνάνθρωποί μας. Η σκέψη για μια ακόμη φορά ταξιδεύει στη Συρία. Για μια ακόμη φορά μέσα από αυτές τις γραμμές θέλω να σας ταξιδέψω νοερά στη Συρία. Γιατί; Γιατί εκεί συντελείται ένα έγκλημα… Ενα μεγάλο έγκλημα σε βάρος του συριακού λαού. Θα σας πω πρώτα κάποια νούμερα! 5 χρόνια πόλεμος… 300 χιλιάδες νεκροί… Ο μισός πληθυσμός της Συρίας είναι πρόσφυγες!

Αυτή τη φορά θα σας παραθέσω τη συγκλονιστική επιστολή προς το BBC ενός γιατρού του Ερυθρού Σταυρού:

«Χαλέπι, 8 Δεκεμβρίου 2016. Επειτα από μία ημέρα σφοδρών βομβαρδισμών – περί τους 150 – οι εξαθλιωμένοι Σύροι βρίσκονται σε κατάσταση πανικού. Είναι οι άνθρωποι που πλήρωσαν το κόστος αυτού του φρικτού πολέμου, στον οποίο δεν αποφάσισαν να συμμετάσχουν. Είναι οι πιο ευάλωτοι και καμία πλευρά δεν τους προστάτευσε».

Η περιγραφή του γιατρού εστιάζεται στον εσωτερικό χώρο δύο υπό κατάρρευση κτιρίων, εκεί όπου μια χούφτα τραυματισμένων είχε σχεδόν κουλουριαστεί γύρω από τη φωτιά. «Τα ρούχα τους ήταν λιγοστά. Ετρεμαν. Πολλοί έμοιαζαν χαμένοι. Κάθονταν πολύ κοντά, κοιτούσαν τριγύρω, προσπαθούσαν να καθησυχάσουν ο ένας τον άλλον. Στη μία πλευρά, υπήρχαν πτώματα, μπορεί να ήταν και 10».

Καθώς γνώριζε τον άνθρωπο που κάποτε δούλευε στο συγκεκριμένο κέντρο, ο γιατρός προσπάθησε να τον βρει. Γνώριζε ότι πριν από τρεις μέρες είχε χάσει ολόκληρη την οικογένειά του, τη γυναίκα του, τον γιο του, τον εγγονό του.

«Η νύχτα πύκνωνε και η θερμοκρασία έπεφτε κι άλλο, έπρεπε να κινηθούμε γρήγορα. Διακρίναμε εκείνους που είχαν μεγαλύτερη ανάγκη για βοήθεια. Ενας ηλικιωμένος άνδρας πέθανε μπροστά μας από το κρύο. Δεν υπάρχουν φάρμακα, δεν υπάρχει θέρμανση, δεν υπάρχουν καύσιμα για να μαγειρέψει κανείς φαγητό», συνεχίζει ο γιατρός.

Στην προσπάθειά τους να σώσουν όσους μπορούσαν, οι διασώστες έκαναν ένα πέρασμα από τα παρακείμενα κτίρια. Τα περισσότερα ήταν κενά. Σε κάποιο υπήρχε ένα ακόμη πτώμα. Το έβλεπαν, αλλά ήταν βυθισμένο στα χαλάσματα. Δεν μπορούσαν να κάνουν απολύτως τίποτα.

Η εκκένωση δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Πολλοί, κυρίως ψυχικά ασθενείς, δεν ήθελαν να φύγουν, δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι άφηναν μία εμπόλεμη ζώνη. Κι έπειτα υπήρχαν κι εκείνοι που στην Παλιά Πόλη είχαν βρει καταφύγιο τα τελευταία χρόνια, που δεν είχαν κανένα συγγενή, κανένα άλλο μέρος να πάνε.

Η περιγραφή κλείνει με την πιο δυνατή εικόνα που αφορούσε έξι παιδιά: «Τα είχαν βρει μέσα στα ερείπια, χαμένα και αβοήθητα. Το μεγαλύτερο ήταν ένα κοριτσάκι επτά ετών, το μικρότερο ένα αγοράκι επτά μηνών. Είχαν να φάνε δύο ημέρες. Μόλις είχαν γίνει ορφανά. Οι γονείς τους σκοτώθηκαν τις τελευταίες μέρες. Δεν είχαν τίποτα και κανέναν»!

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy