Το Κυπριακό στην πραγματική ζωή

Του

Σπύρου Σωτηρίου

 

 

Με αργά και σταθερά βήματα οδεύει προς «λύση» το Κυπριακό και ο μακροχρόνιος αντικατοχικός αγώνας δρέπει τους καρπούς του. 43 χρόνια δεν είναι πολλά και δεν βιαζόμαστε για λύση, είχε πει κι ο Αρχιεπίσκοπος ενδυναμώνοντας την πίστη και αναπτερώνοντας το ηθικό των Ελληνοκυπρίων για αντικατοχικό αγώνα. Ο καθένας βέβαια έχει στο δικό του μυαλό τη δική του λύση. Διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία λέει η επίσημη ελληνοκυπριακή πλευρά, «κάτι άλλο» (απροσδιόριστο) προτείνει τον τελευταίο καιρό μια μερίδα «πατριωτικών», «ενδιάμεσων» κομμάτων, ενιαίο κράτος έχουν στο μυαλό κάποιοι άλλοι, αλλά δεν το ξεστομίζουν, ένωση με τη μητέρα πατρίδα οραματίζονται αυτοί που έμειναν κλεισμένοι στο χρονοντούλαπο με το ψοφοπούλι στο προσκεφάλι τους. Αν εξαιρέσουμε αυτούς που προτείνουν ομοσπονδιακή λύση, πολλοί από τους πιο πάνω συμφωνούν σε ένα σημείο. Επιθυμούν ή συμβιβάζονται με τη διχοτόμηση υποστηρίζοντας φωναχτά μια από τις πιο πάνω λύσεις.

Αυτοί λοιπόν επιδιώκουν τη δική τους λύση μέσα από τον μακροχρόνιο αντικατοχικό αγώνα, ο οποίος συνοψίζεται στις καταγγελίες κατά της Τουρκίας σε διεθνή φόρα (με τα γνωστά ανύπαρκτα αποτελέσματα), σε μια αντικατοχική εκδήλωση το χρόνο στην παρουσία 50 με 100 ατόμων (εκτός αν έχουμε προεκλογική εκστρατεία και τρία κόμματα πάρουν μαζί 150 άτομα) και σε πολλές, πάρα πολλές ανακοινώσεις κατά της κατοχής και υπέρ της απελευθέρωσης της Κύπρου. Από λόγια πάντως ο μακροχρόνιος δεν στέρεψε ποτέ.

Στον μακροχρόνιο όμως δίνει απάντηση η πραγματική ζωή. Μετά το ναυάγιο του Κρανς-Μοντάνα τα δεδομένα φαίνεται να αλλάζουν και να οδεύουμε ολοταχώς για λύση δύο κρατών (αναγνωρισμένων ή μη δεν έχει και πολλή σημασία στην πραγματική ζωή) διά της σαλαμοποίησης των κεφαλαίων του Κυπριακού. Το εδαφικό-περιουσιακό που μας καίει ως Ε/κ, φαίνεται να βρίσκει τη λύση του με την ενίσχυση της επιτροπής αποζημιώσεων, την επιστροφή των Μαρωνιτών και την επιστροφή τμήματος των Βαρωσίων. Τα πιο πάνω βέβαια, με τους όρους που θα καθορίσει η Τουρκία και το ψευδοκράτος. Όταν ξαναβρεθούμε στο τραπέζι των συνομιλιών, δυστυχώς θα μιλάμε υπό νέα δεδομένα, που θα έχει διαμορφώσει η Τουρκία. Παρά τους πανηγυρισμούς του Νίκου Κοτζιά για διπλωματική νίκη στο Κρανς-Μοντάνα, το μόνο που βλέπουμε επί του πρακτέου είναι οι κινήσεις της άλλης πλευράς για παραβίαση τους στάτους κβο και ένα ακόμα βήμα προς την οριστική διχοτόμηση. Προφανώς δεν πρέπει να δικαιολογούνται η αδιαλλαξία και οι αποφάσεις της άλλης πλευράς και πρέπει να προβούμε στις απαραίτητες κινήσεις αποτροπής τους, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να δούμε πώς προχωρούμε γιατί μέρα με τη μέρα ορθώνονται μπροστά μας νέα τείχη. Άκουσε κανείς τον Πρόεδρο να λέει πώς σκέφτεται να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση; Αντ’ αυτού συνεχίζει το παραλήρημα κατά των Ηνωμένων Εθνών και τη ρητορική του μακροχρόνιου ενόψει Προεδρικών. Μακάρι τα πιο πάνω να αποτελούσαν κινδυνολογία, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματική ζωή. Το Κυπριακό διολισθαίνει και «κλείνει» επικίνδυνα εις βάρος κυρίως των Ε/κ.