Του Τάσου Περδίου
Η πρώτη κατακύρωση της προσφοράς για την ανάπτυξη του λιμανιού και της μαρίνας της Λάρνακας έγινε τον Ιούλιο του 2008. Η προσφορά δόθηκε σε κοινοπραξία με κύριο μέτοχο μια από τις μεγαλύτερες κυπριακές κατασκευαστικές εταιρείες, η οποία έλεγε ότι είχε μεγάλα σχέδια.
Αφού μεσολάβησε η κατάρρευση της Lehman Brothers και το παγκόσμιο τσουνάμι, τα μεγάλα σχέδια ξεχάστηκαν. Η κοινοπραξία έφυγε και στη θέση της ανέλαβε άλλη, με βασικό μέτοχο άλλη τεράστια κυπριακή εταιρεία. Από το 2010 που έγινε αυτό, ο νέος υποψήφιος επενδυτής μελετούσε τι θα έκανε μέχρι το 2015 όταν εκδιώχθηκε κακήν κακώς. Αν ήταν φοιτητής θα αποφοιτούσε με άριστα.
Από το 2005 όταν λήφθηκε η αρχική απόφαση για την ενοποιημένη ανάπτυξη, διάφορα ιδιωτικά συμφέροντα κράτησαν όμηρο το έργο για δέκα ολόκληρα χρόνια.
Προχθές ήταν η σειρά των ναυτικών πρακτόρων να επιχειρήσουν να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους πάνω από το κορμί της ταλαίπωρης Λάρνακας. Για μια διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και 13 χρόνια, θυμήθηκαν ότι πλήττεται το εμπόριο 3 μέρες πριν την ολοκλήρωσή της. Δεν είχαν καμία αναστολή να ζητήσουν την ακύρωση ενός έργου που συζητείται για 13 χρόνια, 72 ώρες πριν την ολοκλήρωση της διαδικασίας.
Ανεξάρτητα από την κατάληξη της προσπάθειας που υπάρχει πιθανότητα να είναι επιτέλους αίσια, η κίνηση των ναυτικών πρακτόρων επιβεβαιώνει απλώς αυτό που βιώνει η πόλη για τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Το δημόσιο συμφέρον και οι συλλογικές αποφάσεις τοποθετούνται στο κρεβάτι του Προκρούστη των ιδιωτικών συμφερόντων. Τη μια ήταν η Βούρος, την άλλη η Ζήνων, τώρα οι ναυτικοί πράκτορες. Δίπλα, στις πετρελαιοδεξαμενές, τα οικονομικά συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιρειών δεν αφήνουν την πόλη να αναπνεύσει εδώ και σχεδόν 20 χρόνια. Ακόμα και με τις πλάτες του ίδιου του κράτους και της κυβέρνησης, τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα τέθηκαν πάνω από τη βούληση της πόλης με το απαράδεκτο πλαφόν στο εμπόριο.
Η Λάρνακα, όμως, δεν είναι maison de tolerance για να κόβει ο καθένας εισιτήρια στην είσοδο και να τσεπώνει τις εισπράξεις.
Η πόλη εν τη σοφία της, αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να καταστρέψει τους εμπορευόμενους και τους συναφείς κλάδους, δεν έθεσε ποτέ θέμα πλήρους κατάργησης των εμπορικών χρήσεων αλλά παρέμεινε προσηλωμένη στο στόχο της κύριας τουριστικής μορφής με συμβατές εμπορικές χρήσεις, χωρίς κανένα πλαφόν. Τα ιδιωτικά συμφέροντα όμως, για άλλη μια φορά, αποδεικνύουν ότι δεν τα ενδιαφέρει κανένα δημόσιο καλό. Τα θέλουν όλα δικά τους και τα νοιάζει μόνο η τσέπη τους…
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
